Haladinowie – lud żyjący w Beleriandzie, w Pierwszej Erze, zwany również Ludem Halethy.
Historia[]
Przodkowie Haladinów wywędrowali z Hildórien. Przez pewien czas mieszkali w Białych Górach, gdzie sprzymierzyli się z Drúedainami, których część poszła z nimi w dalszej drodze na zachód.[1] Przeszli przez otwarty kraj między Górami Mglistymi i Białymi i napotkali zwarte puszcze Minhiriathu i Enedwaithu. Część z nich tam została, w Drugiej Erze dając początek Dunlendingom i ludziom zamieszkującym Eryn Vorn. Znaczna część ruszyła dalej, przekraczając Góry Błękitne.
Ród Halethy przybył do Beleriandu rok po spotkaniu Finroda z rodem Bëora (w 312 PE), dlatego zwani byli Drugim Rodem Edainów. Po przebyciu Ered Luin nie mieli przywódcy, dlatego osiedlili się w małych grupach w Thargelionie. Żyli tak do 375 PE, kiedy to zostali zaatakowani przez orków. Przywództwo objął wtedy Haldad, tworząc barykadę w widłach Gelionu i Ascaru. Pomimo brawurowej obrony zginął on i jego syn. Lud został uratowany przez Caranthira, który przybył z wojskiem elfów.
Pod przywództwem wielkiej wojowniczki Halethy, córki Haldada rozpoczęli migrację na zachód, najpierw osiadając w Estoladzie, a potem krótko Talath Dirnen. Musieli się tam jednak dostać, idąc północnym skrajem Doriathu, niebezpiecznym Starym Gościńcem Zachodnim. W zamian za strzeżenie Przeprawy na Taeglinie otrzymali od Thingola pozwolenie na osiedlenie się w Brethilu, koncentrując się wokół Amon Obel. Przez wiele lat żyli w swym lesie, rzadko kontaktując się z Eldarami i pozostałymi Edainami. Po Dagor Bragollach napłynęło do nich wielu członków Pierwszego Rodu.
Halmir walczył wraz z Belegiem przeciw orkom najeżdżającym Zachodni Beleriand. Potem dołączył do Ligi Maedhrosa. Haladinowie wzięli udział w Nírnaeth Arnoediad,[2][3] jako część zachodniej armii; zostali zdziesiątkowani, osłaniając odwrót Fingona. W roku 496 PE ulegli orkom maszerującym do Nargothrondu. W tym roku dołączył do nich Túrin (pod imieniem Turambara), szybko zdobywając ich zaufanie.[4][5] Aż do końca Pierwszej Ery żyli w ukryciu w lesie, nękani przez wrogów. Niewielka ich ilość przeżyła i udała się do Númenoru.[6][7]
Opis[]
Haladinowie nie byli spokrewnieni z resztą Edainów, ich język za to przypominał mowę Easterlingów. Byli także od nich mniej szlachetni i uczeni, woląc walkę i polowanie w dziczy. Od czasów Halethy mieli w zwyczaju posiadanie kobiet-wojowniczek. Pośród nich żyło plemię Drúedainów, z którymi byli zaprzyjaźnieni.
Przywódcami ludu w Brethilu byli wybierani przez zgromadzenie Haladowie. Przez zwyczaj wszyscy pochodzi ze szlachetnego rodu Halethy.
Genealogia[]
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Drúedainowie”
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Piąta Bitwa: Nírnaeth Arnoediad
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Dzieci Húrina, „Bitwa Nieprzeliczonych Łez”
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Túrin Turambar
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Dzieci Húrina, „Przybycie Túrina do Brethilu”
- ↑ J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. XI, The War of the Jewels, „Of the Coming of Men into the West”
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Ludzie przybywają na Zachód