Gondorczycy – lud zamieszkujący Gondor, dzielił się na dwie główne grupy, Dúnedainów i Ludzi Średnich czyli Nortów i ludzi z Ered Nimrais.
Historia[]
Pierwszymi miejscami na terenie Gondoru, gdzie zaczęto zakładać númenorejskie osady, znajdowały się w Belfalas oraz Pelargirze. Koloniści, wyruszając na północ, spotkali górskie plemiona z Ered Nimrais. Początkowo pomylili ich z ludźmi Ciemności, ponieważ ich język nie był spokrewniony z adûnaickim.
Po Upadku Westernesse Isildur i Anarion rozbili się u ujścia Anduiny. Wraz z ojcem zaczęli budować królestwo Gondoru. Koloniści przyjęli ich życzliwie i uznali za swoich władców; również Górale (w tym Umarli z Dunharrow) składali im przysięgi na wierność. Wygnańcy z Númenoru stali się elitą i możnymi nowego państwa.
Po śmierci Najwyższego Króla – Isildura – Gondor uniezależnił się od Arnoru, ponieważ Meneldil nie chciał uznać Valandila za swojego zwierzchnika.
Gondorczycy rozwijali się spokojnie i wzrastali w bogactwie aż do czasów Królów Żeglarzy, którzy podbijali sąsiednie ziemie i państwa. Za panowania Hyarmendacila I i Atanatara II Gondor osiągnął szczyt swojej potęgi, przypominając chwałę dawnego Númenoru. W ciągu następnych wieków Dúnedainowie zaczęli się mieszać z pomniejszymi ludami, głównie Nortami. Waśń Rodzinna spowodowała śmierć przedstawicieli wielu znakomitych rodów, dodatkowo Wielki Mór zdziesiątkował ludność, w tym dynastię królewską. Od Waśni wielu Ludzi Północy zaczęło napływać do Gondoru i mieszać się z dotychczasowymi mieszkańcami.
Po śmierci Eärnura, z obawy o nową wojnę domową, uznano iż lepiej będzie nie wybierać nowego monarchy, lecz oddać rządy namiestnikom. Tym samym Mardil został pierwszym panującym Namiestnikiem. Z biegiem lat Kraj Kamienia coraz bardziej podupadał, aż w końcu Sauron uznał, że dojrzał do klęski; zaczęła się Wojna o Pierścień. W tym czasie Dúnedainowie zamieszkiwali głównie Anórien, Minas Tirith i Pelargir, natomiast górskie doliny, np. w Lossarnach i Lamedonie, czy na nizinach w Lebenninie zamieszkiwali przeważnie potomkowie Ludzi Średnich.
Po objęciu tronu przez Aragorna II Gondorczycy odzyskali dawną świetność i potęgę, lecz wiek Dúnedainów nadal się kurczył.
Długość życia[]
Początkowo zwykli Númenorejczycy żyli trzy razy dłużej od ludzi poślednich, lecz Dúnedainowie już o wiele mniej. Na początku Trzeciej Ery przedstawiciele domu panującego dożywali około 280 lat (np. Meneldil), natomiast Eärnil II, żyjący na przełomie II i III tysiąclecia Trzeciej Ery, już tylko 160. Było to spowodowane przede wszystkim tym, iż Númenor był już pochłonięty przez morze, lecz szlachtę psuła też pycha i umiłowanie bogactwa. Dodatkowo Gondorczycy mieszali się Nortami, ale początkowo nie spowodowało to gwałtownego spadku długości życia. Pod koniec ery już tylko przedstawiciele czystych rodów osiągali 100 lat (np. ród Húrina i książęta Dol Amroth).
Język[]
Podstawowym językiem Gondoru był westron, lecz brzmiał on tam bardziej szlachetnie i oficjalnie niż w innych częściach Śródziemia. Spora grupa Gondorczyków znała też sindariński, jako dowód swojego númenorejskiego pochodzenia. W czasach Wojny o Pierścień sindarinu używano głównie w Minas Tirith i Dor-en-Ernil, na co dzień jednak posługiwało się nim już niewielu mieszkańców.
Quenyę w Gondorze znali głównie uczeni i była ona używana do spisywania ksiąg oraz dokumentów. Wszyscy królowie brali imiona właśnie z tego języka.