Gondor został założony 3320 roku Drugiej Ery po zatopieniu wyspy Númenor, przez Wiernych Númenoryjczyków, którzy uciekli z kataklizmu. Pierwszym władcą królestwa został Elendil, który to przewidział Upadek Númenoru i na dziewięciu okrętach razem z rodziną, wiernymi Valarom Númenoryjczykami, wraz ze skarbcem uciekł z wyspy i dotarł do brzegów Śródziemia. W tym czasie region Gondoru należał do Númenoru jako jego kolonia, znajdowało się tu również kilka ważnych miast takich jak Pelargir i Umbar. Wielu Númenorejskich kolonistów mieszkających na północ i w dorzeczu wielkiej rzeki Anduiny, a przede wszystkim w wielkim porcie Pelargir, należało do stronnictwa Wiernych, i chętnie uznali zwierzchnictwo Elendila, jako potomka Elrosa i przywódcy stronnictwa Wiernych. Gorzej było na południu, gdzie w porcie Umbar zamieszkiwali Ludzie Króla, którzy po upadku Númenoru, nie przyłączyli się do Elendila i zostali Czarnymi Númenorejczykami, wrogami Gondorczyków. Elendil, razem z synami Anarionem i Isildurem postanowił osiedlić się na wybrzeżach Śródziemia i w dorzeczu wielkiej rzeki Anduiny wybudować nową stolicę dla nowego królestwa – Osgiliath, które stało się jednym z najwspanialszych miast Gondoru oraz wielką skarbnicą wiedzy, ponieważ Elendil pozostawił w stolicy wiele skarbów z Númenoru, w tym również archiwa opisujące wyspę i jej upadek. Razem z synami wybudował również inną wspaniałą budowlę Minas Anor.
Rządy Isildura i Anariona
Mapa Gondoru, dolnego biegu Anduiny i zach. części Mordoru (rys. J.R.R. Tolkien)
Po pewnym czasie Elendil postanowił wyruszyć na północ, aby założyć nowe królestwo, a władzę na południu oddać swoim synom. Na pożegnanie podarował swoim synom po dwa palantíry, kamienie widzenia, z siedmiu ocalonych z Númenoru. Isildur umieścił swoje kamienie w Minas Ithil oraz w stolicy Osgiliath, największy i najwspanialszy, który zaczął być zwany Kryształem Osgiliathu. Anarion zaś swoje kamienie umieścił w Minas Anor i Orthanku. Po wyjeździe ojca bracia przejęli pełnie władzy w Gondorze, rządzili wspólnie całkiem dobrze i bez sporów, Anarion władał z Minas Anor prowincją Anórien, Isildur swoją siedzibę zaś miał w Minas Ithil, skąd rządził swoim lennem Ithilien. Stolicę, jako symbol swej wspólnej władzy, urządzili w Osgiliath, które znajdowało się pomiędzy ich wspólnymi twierdzami, tam też w wielkiej komnacie mieli wspólny tron. Na ich ziemiach panował spokój.
W międzyczasie Sauron wykuł Jedyny Pierścień, który dał mu niesamowitą moc. Czarny Władca za jego pomocą zamierzał podbić Śródziemie, a pierwszą krainą, jaka stała mu na drodze był sąsiedni Gondor, dlatego w 3429 roku DE zaatakował go, pokonał armię Gondoru i zdobyłMinas Ithil. Jasne było, że osamotniony Gondor bez pomocy przegra, dlatego Isildur wyruszył na północ do swego ojca, który w tym czasie założył własne królestwo Arnor. Do czasu przybycia pomocy Anarion miał pozostać na południu i bronić stolicy i całego królestwa. Po dotarciu do stolicy królestwa ojca Annúminas i przedstawieniu sytuacji w Gondorze, Elendil zaczął zbierać swoje wojska. Wkrótce do sojuszy przyłączyli się elfowie razem z Gil-galadem i kilkoma innymi wodzami elfów, wspólna armia Arnorczyków i elfów zebrała się w Amon Sûl, gdzie powstał Ostatni Sojusz Elfów i Ludzi, którego wodzami zostali Gil-galad i Elendil. W 3434 r. DE armia Gondoru łączy się z siłami sojuszu i razem maszerują na Mordor, armia sojuszu zwycięża w bitwie na polach Gorgoroth, tym samym otwierając sobie drogę do Mordoru i rozpoczynając oblężenie siedziby Saurona Barad-dur, które trwało siedem lat. Pod koniec bitwy sam władca ciemności stanął do walki, w czasie oblężenia 3440 roku głaz rzucony z Mrocznej Wieży zmiażdżył Anariona. Bitwa na Dagorlad była ostatecznym starciem armii Saurona z armią sojuszu, Sauron w jej trakcie zabił Gil-galada i Elendila i złamał jego miecz Narsil. Kiedy wydawało się, że sojusz zostanie jednak pokonany, Isildur złamanym ojcowskim mieczem odciął Jedyny Pierścień z dłoni Saurona, tym samym pokonując go, jednak jego duch przetrwał i uciekł z Mordoru. Po zakończeniu bitwy Isildur zdobył jedyny pierścień i razem z Elrondem ruszył do Góry Przeznaczenia, aby go zniszczyć. Jednak moc Pierścienia nim zawładnęła i postanowił zachować go dla siebie. Tymi wydarzeniami zakończyła się Druga Era, a zaczęła Trzecia Era.
Samotne rządy Isildura
Po zakończonej wojnie królestwo północne Arnor pozostawało bez władcy. Isildur wziął więc Berło Annúminas i Elendilmir, artefakty ocalone z Númenoru, i ogłosił się królem Arnoru, o ile jego wojska wyruszyły na północ, sam Isildur pozostał jeszcze dwa lata w Gondorze razem ze swymi trzema synami Elendurem, Aratanem i Ciryonem. W tym czasie porządkował sprawy Gondoru oraz umacniał jego granice. Pochował razem z garstką przyjaciół swego ojca na wzgórzu Halifirien zwanym później Amon Anwar, na pamiątkę swego brata zasadził w jego dawnej siedzibie Minas Anor ocaloną przez niego sadzonkę Białego Drzewa, które stało się Białym Drzewem Gondoru, od tej pory symbolem i herbem południowego królestwa. Po dwóch latach Isildur w końcu zrzekł się korony Gondoru i oddał władanie w ręce swego bratanka Meneldila i wyruszył do Rivendell, aby spotkać się ze Elrondem i swym ostatnim synem. Isildur pozostawił bratankowi swój hełm Skrzydlatą Koronę, która stała się koroną Królów Gondoru. Isildur pozostawił bratankowi również polecenie, aby ten strzegł Mordoru na wypadek powrotu Saurona.
Czasy pokoju
Meneldil cieszył się z wyjazdu swego wuja. W końcu w 2 roku TE został koronowany na króla Gondoru, pierwszego samodzielnie władającego, niedługo jednak z północy dotarła wieść, że Isildur został zabity razem ze swymi trzema synami w Bitwie na Polach Gladden, w związku z tym Arnor znów został bez króla. Koronę przejął kuzyn Meneldila Valandil, który wciąż używał tytułu króla Gondoru, chociaż cała władza była w rękach Meneldila oraz przemawiał również za tym fakt, że Isildur dobrowolnie zrzekł się korony i na króla namaścił swego bratanka. Pomimo iż Valandil wciąż używał tytułu króla Gondoru, nie wywołało to żadnych sprzeczek, reszta rządów Meneldila ubiegła w pokoju i odbudowie po wyniszczającej wojnie z Sauronem. Po śmierci Meneldila w 158 roku TE tron Gonoru objął jego syn Cemendur. Przez najbliższe lata Gondor rozwijał się w pokoju i rósł w siłę, w tym czasie nie było żadnych specjalnych wydarzeń, tron kolejno dziedziczyli wnuk Meneldila Eärendil, i jego prawnuk Anardil. Ten ostatni był znany z tego, że jako ostatni z królów rządził na stałe z Osgiliath, po jego śmierci i przejęciu tronu przez jego syna Ostohera w 411 roku TE zapoczątkowano nowy zwyczaj. Po dziesięciu latach na tronie rozpoczął gruntowną przebudowę i rozbudowę Minas Anor i uczynił z jej swą letnią rezydencję, od tej pory władcy Gondoru w lecie rezydowali w Minas Anor a przez resztę roku w Osgiliath. Był to spokojny czas, bez żadnych wydarzeń, lecz wkrótce Gondor miał przeżyć pierwszą z serii ważnych wydarzeń.
Pierwszy najazd Easterlingów
W tym czasie Easterlingowie, ludzie mieszkający w okolicach Morza Rhûn, dawni sprzymierzeńcy Saurona, w 490 roku TE przystąpili do pierwszej inwazji na Gondor. Z racji podeszłego wieku i niesprawności król Ostoher nie mógł dowodzić armią. Dowództwo przejął więc jego syn i spadkobierca Tarostar. Nowy wódz przeciwstawił się inwazji, po dwóch latach walki król Ostoher zmarł, a koronę przejął Tarostar. Odpieranie najazdu trwało jeszcze przez osiem lat, w końcu w roku 500 TE Tarostar odniósł ostateczne zwycięstwo i przyjął imię Rómendacil (czyli z quenyaZwycięzca Wschodu). Po zakończeniu wojny król powołał stanowisko Namiestnika Gondoru, który był drugą najważniejszą osobą w państwie. Do jego obowiązków należało nadzorowanie i rządzenie krajem, kiedy król wyruszał na wyprawy wojenne, pomiędzy śmiercią jednego a koronacją drugiego króla, do jego obowiązków należało również pokazanie zapieczętowanego dokumentu zwanego Tradycją Isildura, zawierającego informacje o dziejach, pochodzeniu i historii rodu królewskiego.
Drugi najazd Easterlingów i Pierwsza wyprawa odwetowa na Rhûn
W roku 541 TE Easterlingowie ponownie zaatakowali, najeżdżając i dochodząc do Północnego Ithilien. Król Rómendacil wyruszył razem z armią do obrony kraju i w trakcie walk w Ithilien sam poniósł śmierć. Po jego śmierci korona przeszła w ręce młodego Dunedaina syna króla Turambara. Młody król nie tylko obronił Gondor i przegnał Easterlingów z Ithilien, ale również zorganizował wyprawę odwetową, mszcząc się za śmierć ojca. Wybił do nogi całą hordę Easterlingów i po zwycięstwie przyłączył do Gondoru obszar zamieszkały przez Easterlingów zwany Rhûn. Turambar rządził następnie w spokoju do swej śmierci 667 roku TE.
Ponowny Pokój
Po śmierci wielkiego króla-wojownika władzę przejął jego syn Atanatar I. Jego panowanie był czasem pokoju i świetności, chociaż przetrwało niewiele informacji dotyczących tego okresu. Król Atanatar zmarł w roku 748 TE, oddając tron swemu synowi Siriondilowi, jego panowanie, podobnie jak panowanie ojca, upłynęło w pokoju. Po jego śmierci w 830 roku TE władzę przejął jego starszy syn Tarannon.
Pierwszy Król Żeglarz
Król Tarannon był miłośnikiem morza i żeglarzem, rozpoczął więc podbój ziem na wschód i południe od ujścia wielkiej rzeki Anduiny. Aby upamiętnić swoje zwycięstwo, Tarannon przybrał imię Falastur, co oznacza Władca Wybrzeża. Falastur był żonaty z Beruthiel. Związek ten był zawarty w celach politycznych, gdyż Beruthiel wywodziła się od Czarnych Númenorejczyków z Umbaru, którzy po upadku Númenoru znaleźli się w zasięgu władzy Saurona i stali się źli, i przez lata atakowali Gondor. Beruthiel nie dała Falasturowi syna, niedługo doszło pomiędzy nimi do separacji, a w końcu król wygnał Beruthiel z Gondoru. Ponieważ król nie posiadał, żadnego syna postanowiono, że tron odziedziczy syn jego brata Tarkiryana, Eärnil.
Zdobycie Umbar i walka o jej utrzymanie
W roku 913 roku TE, po śmierci Tarannona na króla koronował się jego bratanek jako Eärnil I, drugi Król Żeglarz. Jego panowanie cechuje się wzrostem siły Gondoru na morzu: król Earnil odbudował przystań w Pelargir i zbudował ogromną flotę, z którą ruszył w 930 roku TE na zagrażający Gondorowi i niepodległy port Umbar. Po oblężeniu udało mu się zdobyć port i przyłączyć go do Gondoru, król jednak zginął trzy lata później w wyniku burzy na morzu. Po jego śmierci tron przejął jego syn Ciryandil koronowany na czternastego króla Gondoru. Ponieważ, podobnie jak ojciec, zaliczał się do grona królów żeglarzy, Ciryandil rozbudował flotę ojca. W tym czasie ludzie z Haradu zostali podburzeni przez Czarnych Númenorejczykow, którzy wciąż planowali odbicie Umbaru. W 1015 roku TE w oblężeniu obronie twierdzy zginął król Ciryandil i po jego śmierci tron objął jego syn Kiryaher. Kiryaher przeczekał oblężenie twierdzy i następnie przełamał je, atakując swą wielką armią. Po zwycięstwie nad Umbar, król postanowił zaatakować swych niedoszłych najeźdźców, przeprawił się przez Harnen i podporządkował sobie Harad. Po tym zwycięstwie przybrał imię Hyarmendacil I czyli zwycięzca Południa, był określany jako ostatni król żeglarz. Za jego czasów Gondor był u szczytu swej potęgi.
Złota Era Gondoru
Król Hyarmendacil zmarł w 1149 roku TE, pozostawiając tron synowi Atanatarowi II. W tym czasie Gondor był u szczytu swej potęgi, mówiono również, że w tym czasie dzieciom dawano do zabawy kamienie szlachetne. Kraj był bardzo zasobny i bogaty oraz stabilny, państwo miało wtedy największy zasięg terytorialny, oraz było bezpieczne od strony sąsiadów. Haradrimowie zostali podporządkowani, a Czarni Númenorejczycy utracili swoją siedzibę w Umbarze, którą przejął Gondor i zamienił w wielką twierdzę, armia Gondoru była niepokonana, a na morzach królowała flota zbudowana przez królów żeglarzy. Potęga Gondoru była nie zaprzeczalna, dlatego władcy nadano przydomek Alcarin (znaczy Wspaniały), chociaż kraj był u szczytu, wkrótce jego władza miał doprowadzić do biegu wydarzeń, które spowodowały upadek potęgi, chociaż Atanatar był wielki królem, to jednak tylko z faktu, że jego ojciec i szczęśliwe wydarzenia do tego doprowadziły, Alcarin był bardzo leniwym władcą. Jego głowę zaprzątał bardziej królewski skarbiec i jego nieustanne pomnażanie i nic nie zrobił, aby utrwalić potęgę swego kraju. Popełnił największy niewybaczalny błąd w historii całego Śródziemna - zaniedbał bacznego doglądania Mordoru, co miało w przyszłości odbić się na losy całego Śródziemia. W roku 1226 Trzeciej Ery zmarł Alcarin, a na tronie zasiadł jego syn Narmacil I. Namacil rządził dosyć nietypowo, ponieważ lenistwo odziedziczył po ojcu, rządził przez 14 lata, po upływie tego czasu zrezygnował z rządzenia i przekazał władzę bratankowi Minalcarowi, czyniąc go tym samym regentem. Jako młody, zapalczywy, porywczy i żądny władzy regent, skupił się na zwiększeniu wpływów Gondoru na północy w krainie zwanej Rhovanionem, wciąż dzikiej i niezależnej, tam właśnie w dorzeczu wielkiej rzeki Anduiny, rozwijało się wielkie plemię ludzi zwane Nortami. Co prawda byli oni sprzymierzeńcami Gondoru, od 550 roku Trzeciej Ery, kiedy to wspomogli króla Turambara, jednak ich lojalność pozostawała wątpliwa, w roku 1248 Trzeciej Ery, kiedy Easterlingowie podnieśli się po upadku i przypuścili kolejny, trzeci najazd na Gondor, wielu Nortów nierespektujących władzę Gondoru przyłączyło się do nich. Regent Minalcar staną na czele wojsk i wyruszył na północny-wschód. Tam pozyskał wsparcie wiernych Gonfurowi Nortów, ich wódz Vidugavia stanął na ich czele, i który sam siebie nazywał Królem Rhovanionu, był ponadto bardzo dobrym wojownikiem, przez co zdobył dobrą opinię w oczach regenta. Wkrótce sprzymierzona wielka armia rozgromiła hordę najeźdźców i ich sprzymierzeńców. Zwycięstwo było tak wielkie, że Regent posunął się dalej i razem ze swymi sprzymierzeńcami najechał Rhûn i spustoszył je doszczętnie. Po tym zwycięstwie regent nie zrezygnował z poszerzania wpływów Gondoru na północy, dlatego postanowił ufortyfikować dorzecze Anduiny aż po rzekę Limlight, a u wylotu wielkiej rzeki do jeziora Nen Hithoel, wybudować Wrota Argonath, które przedstawiały założycieli królestwa Isildura i Anariona, i stały się punktem orientacyjnym północnego Gondoru. Niezbędne do umocnienia pozycji królestwa na północy było kontynuowanie sojuszu z Nortami, tym bardziej że po ostatnim zwycięstwie bardzo urośli w siłę, a sam regent niezwykle szanował ich króla Vidugavia, w nagrodę sprowadził wielu Nortów do Gondoru i przeznaczył im wysokie stanowiska i obdarzył zaszczytami. Aby podkreślić sojusz pomiędzy Nortami i Gondorem oraz wyrazić szacunek królowi Rhovanionu, regent Minalcar wysłał w roku 1250 swego syna Valacara na dwór Vidugavina, jako ambasadora południowego królestwa. Przebywając na dworze Nortów, młody Valacar zaczął bardzo zżywać się z krajem w którym mieszkał, pokochał go i jego dzikość, poznał język, kulturę i zwyczaje Nortów oraz również córkę króla Vidugavina, Vidumavi, w której zakochał się z wzajemnością, po pewnym czasie zakochani wzięli ślub, na co regent przyklasnął z zadowoleniem, licząc, że zacieśni to związki z Nortami. Jednak okazała się decyzją tragiczną, która doprowadziła do upadku potęgi Gondoru i powrotu Saurona do Mordoru. Przebywając jeszcze w kraju teścia w roku 1255 Trzeciej Ery, Valacarowi urodził się syn, którego nazwano w języku jego matki Vinitharya po pięciu latach wychowania na dworze dziadka, młody Vintharya, jego ojciec Valacar i jego matka, zostali wezwani z powrotem do Gondoru. W roku 1260 Trzeciej Ery, syn regenta, razem ze swą rodziną, oraz z najdostojniejszymi i najszlachetniejszymi Nortami przybyli do stolicy Osgiliath, tam Vidumavi przyjęła imię Galadwen, a jej syn Eldacar. Przybycie Valacara i jego żony oraz duże otoczenie Nortów, wywołało wielkie oburzenie wśród Gondorczyków, ponieważ stary król Narmacil nie miał syna. Tron odziedziczy jego brat Calmacil, a ojciec regenta tym samym czyniąc go swym następca, a Valacara i jego syna pierwszymi pretendentami do tronu, wielkie oburzenie było spowodowane tym, że każdy następca tronu zawsze poślubiał gondorską szlachciankę, pochodzenia Dunedainowsiego. Obawiano się, że skoro Eldacar jako pół-Dunedain będzie krócej żył, co spowoduje skrócenie życia jego następców i upadek dynastii, dodatkowo wielkie niezadowolenie budziło otoczenie Valacara i jego ojca regenta, które to składało się z Nortów, którzy postrzegani byli jako barbarzyńcy i traktowano ich z pogardą, o ile sprawa nie była aż tak głośna, dopóki panowali dunedainowie czystej krwi, plotki powtarzano co prawda cichcem na północy, to jednak na południu mówiono otwarcie przeciwko Nortom, przez lata panowaniu regenta i jego syna rosła niechęć do Nortów, co doprowadziło w końcu do otwartego wybuchu. Chwilowo jednak sytuacja była spokojna, w roku 1294 Trzeciel Ery zmarł król Narmacil, a tron objął po nim jego brat Calmacil, jednak ponieważ ten był już bardzo stary, jasne było, że niedługo dołączy do brata i dla tego utrzymał swego syna Minalcara na stanowisku regenta. Stary Calmacil przeszedł do historii jako najkrócej władający król na południu, i już w roku 1304 Trzeciej Ery, dołączył do przodków. Na tronie zastąpił go już władający 64 lata jako regent syn, mógł w pełni koronować się na króla, przybrał wtedy imię Rómendacil II na cześć swego dawnego zwycięstwa. Rómendacil prowadził już wtedy pokojową politykę, przez co Gondor rozwijał się w pokoju. Rómendacil władał jeszcze przez 62 lata i po jego śmierci w 1366 roku TE, koronowany został jego syn Valacar.
Premium do Wojny Domowej
Wstąpienie na tron Valacara nastąpiło, kiedy w królestwie rosła coraz większa niechęć i odraza do Nortów, którzy stali się najbliższym otoczeniem króla, o ile na północy mówiono to szeptem, to na południu sprawa była bardzo głośna, Gondorczycy z południa otwarcie występowali przeciwko Nortom i co ważniejsze przeciwko prawowitemu następcy tronu, Eldacarowi. Zgodnie z oczekiwaniami żona króla Valacara nie doczekała się nawet chwili objęcia przez niego tronu i zmarła w 1344 roku TE, 22 lata przed wstąpieniem męża na tron, obawa, że młody książę jako pół-Dunedain będzie żył krócej i przez co jego następcy również, była bardzo żywa. Obawiano się, że doprowadzi to do skarlenia się rodu królewskiej, skrócenia ich życia a w końcu upadku dynastii. Na południu zaczęto mówić coraz głośniej o nowym kandydacie do tronu, który mógłby uratować dynastie, a mianowicie o Castamirze. Uważano, że Castamir jest godniejszym i lepszym następcą króla Valacara, pochodził z rodu Anariona, jego dziadkiem był brat króla Rómendacila, Calimehtar, sam Castamir podzielał zdanie wielu Gonodrczyków i darzył niechęciom Nortów. Choć sytuacja wydawała się burzliwa i niebezpieczna, nic się nie działo, dopóki na tronie zasiadał król Valacar, pod koniec swego panowania przeczuwał niebezpieczeństwo i zadbał, aby koronacja jego syna Eldacara przebiegła pomyślnie i bez problemów. Król Valacar zmarł w 1432 roku TE i zgodnie z jego życzeniem koronowano na króla Eldacara.
To doprowadził do wielkiego rozgoryczenia na południu i otwartej wrogości, wciąż obawiano się pół-Dunedaina na tronie, choć obejmując tron Eldacar miał już przeszło 177 lat, wciąż był młodym i pogodnym młodzieńcem, przewidywania szlachty się więc nie sprawdziły, jednak nie przekonało to ich i zbrojnie wystąpili wobec nowego króla.
Waśń rodzinna
Koronacja Eldacara w 1432 roku TE doprowadziła do wojny domowej, znanej jako Waśń Rodzinna. Na czele buntowników stanął Castamir, który obwołał się królem. Uzurpatora poparł cały południowy Gondor, największymi jego bastionami stały się dwa wielkie Dunedainowskie porty, Pelargir i Umbar.
Początkowo król Eldacar nie przejmował się zagrożeniem, jednak w pewnym momencie zaniepokoił się coraz większymi klęskami armii królewskiej, w końcu wydarzenia przybrały tak zły obrót, że armia buntowników pod wodzą Castamera podeszła pod stolice Gondoru, Osgiliath i rozpoczęła jej oblężenie. Stolica i król byli jednak na to przygotowani i miasto oblegano 5 lat, rujnując je przy tym doszczętnie. Największą stratą było jednak zniszczenie Kopuły Gwiazd, w której przechowywano najpotężniejszy z siedmiu ocalonych z Númenoru, Palantírów, Kryształ Osgiliathu, wpadł do wielkiej rzeki Anduiny i przepadł bezpowrotnie. Po pięciu latach oblężenia, Eldacar postanowił w końcu uciec razem z wiernymi mu ludźmi do Rhovanion, tam zamierzał ukryć się przed krewniakiem i zebrać nowe siły, aby odzyskać tron, w czasie wycofywania się z miasta króla, jego odwrót osłaniał jego najstarszy syn i dziedzic Ornendil, kiedy Eldacar uciekł z miasta, straż została rozgromiona, a Castamir wkroczył do zrujnowanego miasta, mordując przy tym prawowitego następce tronu.
Po zdobyciu stolicy w 1437 roku TE Castamir koronował się na dwudziestego drugiego króla Gondoru, choć przejął tron, siłą zalicza się go w poczet władców, w Castamirze początkowo pokładano wielkie nadzieje, jednak Gondorczycy rozczarowali się nowym władcą. Uzurpator nie tylko nie wynagrodził swych zwolenników, ale również gardził ziemiami i interesami Gondoru na północy, zamierzał nawet przenieść stolice do portu w Pelargir, nie wspominając, że jego rządy były niezwykle krwawe, zabijał wszystkich tych, który poparli Eldacara, poza Nortami także Gondorczyków, i nie dopuszczał żadnego sprzeciwu w swoich szeregach. Dunedainowie bardzo zawiedli się na nowym królu, zwłaszcza na północy, wielu Gondorczyków doszło do przekonania, że Eldacar wcale nie był złym królem.
Tymczasem w Rhovanionie, Eldacar nie wyrzekł się swego tronu i odbudowywał siły, prócz tych Gondorczyków, którzy popierali go na początku, udało mu się uzyskać, połacie północnych prowincji, czyli Calenardhon,Anórien i Ithilien. Otrzymawszy pomoc od swych krewniaków, Eldacar stworzył wielką armię złożoną z Nortów i Dunedainów z północnego Gondoru, przygotowania do powrotu trwały 10 lat, i kiedy królowi udało się zebrać wszystkie siły, wyruszył, aby odzyskać swój tron.
Dzięki mieszkańcom północnych prowincji, ruchy armii Eldacara były ukryte i dotarły do Uzurpatora dosyć późno. Kiedy król był już blisko stolicy razem ze swą wielką armią, zasiloną jeszcze do tego mieszkańcami północnych prowincji. Uzurpator nie był przygotowany do bitwy i zbiegł ze stolicy razem z rodziną, a Eldacar zdobył ruiny stolicy Osgiliathu. Castamir Uzurpator zbiegł do Pelargiru i tam zaczął zbierać swoją armię, choć północ szczerze go znienawidziła, to na południu cieszył się wciąż dużym poparciem. Kiedy skończył zbierać swoje siły, wyruszył naprzeciw armii swego kuzyna, zajął pozycje w prowincji Lebennin, gdzie oczekiwał na armie króla.
W roku 1447 TE nadeszło decydujące starcie, największa bitwa tej wojny, okazała się również największą katastrofą w historii Gondoru, dwie wielkie armie starły się Bitwie u brodów na Erui. Szczegóły pozostają nieznane, jednak po obu stronach straty były ogromne, poległ kwiat Gondorskiej szlachty, zginęło także wielu Nortów i Dunedainów, król Eldacar spotkał się na polu bitwy z Uzurpatorem, gdzie zabił go, mszcząc się za zabójstwo syna.
Choć Uzurpator zginął, to jednak jego synowie zbiegli z pola walki i nie zrezygnowali z pretensji ojca, uciekli do najżarliwszego bastionu ojca, do portu Pelargir. Król Eldacar pomaszerował wiec na port i przez około rok był pod oblężeniem, i tym razem synowie Castamira, uciekli z portu, kiedy ten już był w ruinie, do ostatniego bastionu Uzurpatora, Umbar. Umbara ogłosił niezależność od Gonodru, i zaczął skupiać wszystkich przeciwników Skrzydlatej Korony. W Umbarze ruch Czarnych Númenorejczyków i pamięć o nim wciąż była silna, a sam port był wielką fortecą zbudowaną jeszcze za czasów Númenoru. Król Eldacar musiał pogodzić się z utratą większość południowego wybrzeża razem z portem, gdyż jego armia była wykończona i niezdolna do dalszej walki.
Skutki Waśni Rodzinnej, był przerażające. Kraj był spustoszony, w ruinie były wielkie miasta, stolica Osgiliath była stertą ruin, port w Pelargir był w podobnym stanie co stolica. Zginęło wielu Dunedainów, w tym kwiat Gondorskiej szlachty wywodzącej się jeszcze z Númenoru, w wyniku zniszczenia Osgiliathu, i Kopuły Gwiazd, Kryształ Osgiliathu, jeden z ocalonych Palantírów z Númenoru, przepadł w odmętach wielkiej rzeki Anduiny. W stolicy znajdowało się ponadto wiele bibliotek i archiwów, które w wyniku oblężenia zostały zniszczone, wiele z nich pamiętało jeszcze czasy Númenoru. Umbar ogłosił niezależność i zaczął skupiać wokół siebie wszystkich wrogów Gondoru. Największym skutkiem jednak było zaprzestanie patrolowania Mordoru, co pozwoliło Sauronowi na powrót do swej krainy i odbudowie swej potęgi, choć patrole jako tako jakieś prowadzono to jednak niezbyt dokładne.
To wszytko doprowadziło do osłabienia Gondoru i jego powolnego upadku.
Waśń Rodzinna, był także wielką tragedią w historii Dunedainów, i ich moralną klęską, nie tylko Gondoru, ale także Númenoru, nawet za czasów Númenoru, kiedy konflikt Wiernych i Ludzi Króla były najbardziej ostre, nigdy nie doszło do otwartej wojny domowej, tak samo w sąsiednim Arnorze wolano podzielić królestwo na trzy części niż doprowadzić do wojny domowej.
Odbudowa
Po wojnie przed Eldacarem stanęło zadanie niemożliwe do wykonania, odbudowa zdruzgotanego królestwa. Przez resztę swego 43-letniego panowania dążył do odbudowy kraju, stolica i port Pelargir powoli zaczynał być odbudowywany, jednak Gondorowi nie łatwo było otrzeźwieć po takiej tragedii. Eldacar w ciągu swego panowania sprowadził wiele Nortów do Gondoru, niemalże wielkie rzesze nadał im wiele przywilejów, pozwolił również piastować wiele urzędów oraz służyć w armii Gondorskiej, w której Nortowie obejmowali ważne pozycje. Z biegiem czasu wielu Nortów osiedliło się na stałe w Gondorze, stają się tożsami z tą krainą. Eldacar zmarł w 1490 roku TE, nie sprawdziły się dawne przypuszczenia jego przeciwników. Zmarł według Dunedainowskiej normy w wieku 235 lat. Po jego śmierci tron przejął jego drugi młodszy syn Aldamir. Mimo iż Eldacar zmarł według zwykłej normy Dunedainowskiej, również nie pomylili się jego wrogowie, sądząc, że mieszanie się z poślednimi ludźmi doprowadzi do skarlenia się potomków Numenoryjczyków. Z biegiem lat zasymilowani Nortowie zaczęli żenić się i mieszać swą krew z Dunedainami (a trzeba wciąć pod uwagę, że liczba ludzi pośledni była ogromna) początkowo nikt nie zauważył skutków takiego działań, jednak z biegiem czasu długość życia Gondorczyków zaczęła się kurczyć a oni sami zaczęli wiele stracić ze swojego Numenorysjkiego dziedzictwa. Choć skracanie się życia było też spowodowane tym, że Gwiezdny Brzeg (Numenor) pochłonęła zagłada, moc i dary Eldarów zaczynały powoli gasnąć, to niemiłosiernie Gondorczycy bardzo przyspieszyli ten proces. Dla przykładu w sąsiednim Arnorze gdzie Dunedainowie z Północy zachowali czystość krwi i jej nie mieszali z innymi ludami, długość życia pozostała zachowano i skróciła się dosyć nieznacznie.
Wojna z Umbarą i Drugi najazd Haradrimów
Wtenczas synowie Uzurpatora, zdobyli tak wielkie siły i poparcie, że zamierzali zemścić się na Gondorze. Mieszkańcy Umbaru zaczęli się nazywać, Korsarzami z Umbaru, Korsarze zbudowali wielką flotę, i zaczęli najeżdżać wybrzeża Gondoru i atakowali Gondorskie statki, czyniąc wielkie straty na wybrzeżach. Od pierwszego zdobycia Umbaru, Haradrimowie nie wtrącali się do spraw południowego królestwa, władcy Umbaru podburzyli wodzów Haradrimów do ataku na Gondor, przekonując, że królestwo jest słabe i zmęczone. Obiecali Haradrimom, że odzyskają Harondor, czyli Gondor południowy, który utracili za panowania króla Hyarmendacila I. Haradrimowie na spółkę z Korsarzami zaczęli najeżdżać Gondor i łupić go z jego bogactw. Król Aldamir nie mógł na to pozwolić i wyruszył do walki z najeźdźcami. Został zabity w czasie jednej z bitew w 1540 roku TE.
Po jego śmierci, Skrzydlatą Koronę, przejął jego syn Vinyarion, młody król, pałał rządzą zemsty, dla tego dążył do zemsty na swych wrogach, pokonania Haradrimów i Umbaru oraz odzyskania Harondoru, który utracił. Bardzo szybko zebrał armie i zaplanował szczegółowo wyprawę, a kiedy zakończył przygotowania, wyruszył na południe, i w 1551 roku odniósł wielkie zwycięstwo, miażdżąc Haradrimów i odzyskując Gondor Południowy, po tak spektakularnym zwycięstwie przyjął imię Hyarmendacil II, (czyli Zwycięzcą Południa). Po zwycięstwie na południu Harad nie prowadził już najazdów na Gondor, jednak Korsarze nie zaprzestali walk i wciąż atakowali wybrzeża Gondoru. Hyarmendacil panował jeszcze przez 70 lata, odbudowując straty jakie Gondor poniósł w wyniku drugiego najazdu i Waśni Rodzinnej. Hyarmendacil II zmarł w 1621 roku TE, a tron przejął jego syn Minardil.
Nowy król kontynuował odbudowę państwa po wojnie domowej i najeździe Haradrimów, w tym zadaniu pomagał mu jego namiestnik, Húrin z Emyn Arnen, założyciel rodu Húrina, który był bardzo zdolnym człowiekiem. Od tej pory królowie na urząd Namiestnika Gondoru wybierali przedstawiciela rodu Hurina.
Minardil w 1634 roku TE, postanowił odwiedzić odbudowany już port w Pelargir, była to niebezpieczne, gdyż wielu Pelargirczyków, uciekło razem z synami Uzurpatora do Umbaru, aby kontynuować walkę z Gondorem. Minardil zdawał sobie sprawę że pamięć o wojnie domowej wciąż jest silna, choć od niej minęło 197 lat, wciąż ci, którzy walczyli dla uzurpatora, nie byli w łaskach króla, wizyta w porcie miała zjednoczyć wciąż podzielonych Gondorczyków, i poprawić stosunki z arystokracją południa. Decyzja ta okazała się tragiczna w skutkach. Szpiedzy korsarzy, powiadomili prawnuków Uzurpatora o planowanej wizycie. Flota korsarzy pod wodzą prawnuków Castamira, Angamaitë i Sangahyando, przypłynęła pod port, kiedy król przybył do Pelargiru, korsarze zaatakowali miasto nocą, złupili je doszczętnie, zabijając mieszkańców i niszcząc port, najważniejszy cel Umbaru się jednak udał – król Minardil został zabity przez korsarzy.
Wielki Mór
Po śmierci króla Minardila, tron przejął jego syn Telemnar, nowy król rządził zaledwie dwa lata, kiedy ze wschodu na Gondor spadł kolejny kataklizm, a mianowicie wielka zaraza, zwana Wielkim Morem. Pomimo starań namiestnika Húrina,który walczył, by zatrzymać zarazę, skutki był tragiczne, połowa mieszkańców królestwa zmarła, Osgiliath, dopiero co odbudowany, stracił połowę mieszkańców, a ta reszta która przeżyła wolała się z niego wynieść, przez co miasto znów popadło w ruinę, tak samo działo się w całym Gondorze (w tym również w Północnych Królestwach i Rhowanionie), mieszkańcy przenosili się na zachodnie równiny lub do lasów Ithilien, ofiarą zarazy w końcu stał się sam król Telemnar, oraz jego synowie i prawdopodobnie brat Minastan. Zaraza trwała 2 lata, a po jej zakończeniu w 1637 roku TE, tron przejął bratanek króla Telemnara, Tarondor.
Dwudziesty siódmy król Gondoru, przeszedł do historii jako ostatni władając z Osgiliathu, ponieważ miasto popadało w ruinę, Tarondor zdecydował przenieść stolicę do letniej rezydencji królów Gondoru, Minas Anor. Król zasadził także w twierdzy nową sadzonkę Białego Drzewa, ponieważ stare obumarło w czasie zarazy.
Wyludnione królestwo całkowicie zapomniało o zagrożeniu ze strony Mordoru, i całkowicie zaprzestano jego patrolowania co doprowadziło do powrotu Saurona do swego królestwa.
Król Tarondor zmarł w 1798 roku TE, a Skrzydlatą Koronę po nim przejął jego syn Telumehtar.
Odzyskanie Umbaru
Po wielkie zarazie Gondor był jeszcze słabszy niż dotychczas, co zachęciło korsarzy z Umbaru do ponownych rajdów na Gondor. Łupili i atakowali wybrzeże i flotę Gondoru, nowy król pałał rządzą zemsty na korsarzach, szczególnie boleśnie pamiętał rajd korsarzy na Pelargir i zabicie króla Minardila, młody król postanowił raz na zawsze zakończyć ataki korsarzy i zabić potomków Castamira, dla tego po długich przygotowaniach wyruszył razem z armią i flotą do portu w Umbarze.
W 1810 roku TE, królowi udało się zdobyć port. Pamiętając Pelargir, w akcie zemsty rozkazał zrównać miasto z ziemią, mordując przy tym większość korsarzy, niedobitki uciekły jednak do Haradu, potomkowie Uzurpatora, władcy Umbaru zostali zabici, co raz na zawsze zakończyło akt Waśni Rodzin, po tak spektakularnym zwycięstwie król przybrał imię Umbardacil, (czyli zwycięzca Umbaru). Umbar został po zniszczeniu odbudowany i przyłączony na stałe razem z okolicznymi ziemiami do Gondoru.
Umbardacil panował nad Gondorem jeszcze przez 40 lat, zmarł 1850 roku TE, pozostawiając dwóch synów starszego Narmacila II, który został królem oraz młodszego Arciryasa, który założył boczną gałąź rodu królewskiego.
Wielki najazd Woźników (czwarty najazd Easterlingów)
Narmacila II nie cieszył się długim panowania ani spokojem, za jego panowania odrodziło się wielkie zagrożenie ze strony Easterlingów. Po Waśni Rodzinej i wielu innych kłopotach, Easterlingowie i inne ludy mieszkające w tym regionie od uzależniły się od wpływów Gondoru. W końcu 1856 roku federacja plemion easterlingów zwana Woźnikami, ze względu że posługiwali się wozami i rydwanami, zaatakowała i podbiła tereny Rhovanionu, tym samym zagroziła Gondorowi. Ta konfederacja była napędzana przez nienawiść do Gondoru ale również przez Saurona który podszeptywał i podsycał nienawiść do Dunedainów. Narmacil musiał przeciwstawić się zagrożeniu, o pomoc poprosili go zresztą sojuszniczy Nortowie, a ich władca Marhari, połączył siły z Narmacilem aby zniszczyć Woźników. Dwie sprzymierzone armie Nortów i Gondoru starły się w Woźnikami w bitwie na Równinach, którą jednak sprzymierzeńcy przegrali. Zginęła większa cześć armii Gondoru, oraz król Namacil II, doszło do wielkiego pogromu Nortów, zginął władca Nortów Marhari, ocalali Nortowie uciekli do Gondoru, gdzie po upływie wielu lat osiedlili się na stałe i zasymilowali, inni pod wodzą syn Marhariego Marhwiniego uciekli w górę rzeki Anduiny i osiedli w jednej z dolin nad jedną z rzek dopływowych Anduiny Gladden. Nortowie którzy się tam osiedli stali się Éothéodami.
Niektórzy którym udało się uciec na północ założyli Dale i Esgaroth, jednak ogromna większość Nortów dostała się do niewoli Woźników, którzy osiedlili się na stałe w Rhovanionie.
Po klęsce nowym królem Gondoru został syn poległego władcy, Calimehtar, nowy król pawał rządzą zemsty i chciał pomścić ojca, dla tego rozpoczął zbieranie nowej wielkiej armii i zaczął planować atak odwetowy, jednak w porę otrzymał wiadomość od władcy Eotheodingów, Marhwiniego że Woźnicy planują atak na Gondor, na prowincje Calenardhon, chcąc się przeprawić przez płyciznę wielkiej Anduiny. Marhwini poinformował również króla że Nortowie będący w niewoli u Woźników planują powstanie. Calimehtar zebrał jak najszybciej wielką armie w Ithilien, i pomaszerował na Woźników, przy tym nie krył swych sił i chciał sprowokować najemców do bitwy. Udało mu się to i 1889 doszło do bitwa na Dagorlad, do bitwy przełączyli się również Eotheodingowie oraz Nortowie którzy wywołali obiecane powstanie, ostatecznie bitwę udało się wygrać dzięki pomocy jazdy Eotheodingów którzy połączyli się w szarży z jazdą Gondorską. Dzięki bitwie Rhovanion został wyzwolony a Nortowie odzyskali swój kraj, wciąż pozostali sojusznikami Gondoru, jednak ich pozycja spadła, nowym głównym sojusznikiem na północy Gondoru zostali Eotheodinogowie, plemię doskonałych jeźdźców. Calenardhon mógł przez 45 lat cieszyć się pokojem, jednak siła Woźników nie została jeszcze do końca złamana.
Gondor i Arnor, bratnie królestwa
Calenardhon zmarł 1936 TE po 200 latach życia i 80 latach rządów. Pozostawił po sobie córkę oraz syna Ondohera który zasiadł na tronie Anariona jako trzydziesty pierwszy król Gondoru. Nowy król był gorącym orędownikiem odnowy stosunków pomiędzy południem a północą i zjednoczenia wszystkich dunedainów na wygnaniu. Na przestrzeni wieków stosunki między Gondorem i Arnorem uległy znacznemu ochłodzeniu, na południu panowała linia Anariona które nie wtrącała się do problemów północnych potomków Isildura, Na przestrzeni wieków, potomkowie dziesiątego króla Arnoru Eärendura aby uniknąć wojny domowej 861 TE doprowadzili do rozbicia Arnoru na trzy królestwa Arthedainu, Cardolanu i Rhudauru. W tych trzech królestwach panowały linie potomków Isildura, w Arthedainie najstarsi prawowici dziedzice Isildura a w pozostałych młodsze linie. Jednak około roku 1300 TE cień mroku padł na Północne Królestwa zajęte rywalizacją pomiędzy sobą. W tedy też na Północnych rubieżach Północy w Górach Mglistych powstało mroczne państwo królestwo Angmar w którym osiadł tajemniczy Czarnoksiężnik. W tedy jeszcze nie podejrzewana że są to zapowiedzi powrotu Saurona ani że Czarnoksiężnik to tak naprawdę Upiór Pierścienia Król Nazguli. Czarnoksiężnik stojąc na czele armii mrocznych ludzi, orków, goblinów i innych złych istot zaatakował królestwa Północne. W wyniku prawie 600 lat nieustanych wojen i walk z Angmarem, upadły dwa królestwa dunedianów Rhudaur i Cardolan, a ostatnie Arthedain było wyniszczone, osłabione i zmęczone ciągłymi walkami. Ondoher zdawał sobie sprawę z zagrożenia Angmaru oraz tego że prócz Gondoru tylko w Arthedainie pozostali dunedainowie, co czyniło te państwa ostatnimi królestwa dunedainów w Śródziemiu. Ondoher odnowił przyjazne stosunku Arthedainem i zaprzyjaźnił się z czternastym królem Arthedainu Araphantem. Dunedainowie Północy i Południa zawarli sojusz między sobą, Gondor miał wspomóc Północ w walce z Angmarem zaś Arthedain w jego walka z Woźnikami. Aby przypieczętować sojusz i ponowne zjednoczenie zawarto traktat małżeński, córka króla Ondohera księżniczka Gondorska Firiel poślubiła 1940 TE jedynego syna i dziedzica Arthedainu, Arvedui'na. Tak oto dziedzic krwi Anariona z linii Południowej, zaślubiona połączyła się z krwią Isildura i linią Północną.
Drugi najazd Woźników i Trzeci najazd Haradrimów, wojna na dwa fronty
Okres beztroski nie potrwał jednak zbyt długo i już 1944 TE. Północy ponownie zaczął zagrażać Angmar, zaś na południo swe siły odbudowali Woźnicy którzy szykowali się na zemstę za klęskę nad Dagorlad. Przygotowania do inwazji zauważyli Eotheodingowie, ich nowy wódz Forthwini, natychmiast ostrzegł króla Ondohera o zagrożeniu. Ten nie zbagatelizował zagrożenia i natychmiast zaczął zbierać armię, jednak sytuacja była o wiele bardziej poważna niż się wydawało, gdyż wysłańcy Wózków (na pewno nie bez wpływu i szeptów Saurona) dotarli do południowych sąsiadów Gondoru, do Harad i Khandu, Haradrimowie zgodzili się na wspólny atak, liczyli na odzyskanie Umbary i Harondoru który utracili w czasie ostatniej wojny, zaś mieszkańcy Khandu, Variagowie byli pod silnym wpływem Mordoru i zapewne pod jego wpływem przyłączyli się do sojuszu. Wojna miała być prowadzona na dwa fronty co rozbiło by siły Gondoru. Ruchy w Haradzie i Rhowanionie zauważyli Gondorczycy. Król postanowił działać i po zebraniu wielkiej armii, rozdzielił ją na dwie części, mniejszą południową powierzył pod dowództwo Eärnilowi, swemu dalszemu krewniakowi z rodu królewskiego i znakomitemu wodzowi, sam zaś Ondoher razem ze swym starszym synem Artamirem, objęli dowództwo nad większa armią północą. Plan był prostu Earnil miał pokonać wroga na południu, zaś Ondoher po połączeniu się z sojusznikami miał pokonać armię Wózków, na wypadek klęski król zdecydował się pozostawić w stolicy swego drugiego syna Faramira, aby w razie czego ten objął tron.
Kampania na północy jednak zakończała się sromotną porażką, kiedy wielka armia Gondorska została zaskoczona przez nagły niespodziewany atak Wózków, w owym czasie armia nie zdążyła zająć pozycji i wybuchł chaos w wyniku którym armia została kompletnie rozbita z śmierć ponieśli król Ondoher i jego najstarszy syn Artamir, niedługo później tragedia się powtórzyła kiedy nieświadomy klęski ojca i brata Faramir wyruszył aby ich wspomóc, za co zapłacił życiem. Była to wielka porażka i klęska jaką Gondor doświadczył, poczas gdy północ była rozgromiona a zwycięscy Woźnicy wkroczyli do Północnego Ithlien pustosząc okolice, to sytuacja na południu miała się nieco inaczej. Earnil po wymarszu z Pelargiru skierował swoją armię do brodów rzeki Poros, gdzie zastał armie Haradrimów i Variagów, w wyniku bitwy u brodów Poros, Earnil odniósł wielkie zwycięstwo nad przeważającymi siłami wroga gromiąc go doszczętnie. Po tym zwycięstwie doszły go wieści o śmierci króla i jego synów oraz porażce armii północnej. Earnil nie zamierzał czekać, zebrał swe siły i pomaszerował do Ithilien. W tym czasie Woźnicy byli zajęci świętowaniem i byli nieświadomi zagrożenie ze strony armii południowej, Earnil wykorzystał to i zaatakował zupełnie zaskakując przeciwnika, w wyniku Bitwy o Obóz Woźnicy zostali rozgromieni a Gondor ponownie był bezpieczny. Jednak staną on w poważnym zagrożeniu.
Kryzys sukcesji
W wyniku ostatniej wojny zginął król Ondoher, razem z dwoma swymi synami Artamirem i Faramirem, co postawił Gondro przed ciężką sytuacją i pytaniem, kto teraz powinien objąć tron, gdyż bezpośrednia linia potomków Anariona właśnie wygasła. Do tronu południowego królestwa swe prawa wysuną w imieniu swoim i swej żony księże Arvedui z północnego królestwa Arthedainu, przypominał on że jest mężem księżniczki Firiel, jedynej córki co zatem idzie dziedziczki Ondohera, po za tym przypominał że wywodzi się rodu Isildura i również dysponuje prawami do korony. Swe prawa do tronu wysuną również Earnil, jako pochodzący z linii Anariona, jako męski potomek króla Telumehtara. Zebrała się więc Rada Gondoru, pod wodzą Namiestnika GondoruPelendura, która miała rozstrzygnąć kwestie kto zasiądzie na tronie. Po stronie Arvedui były więzy krwi oraz prawo, stare Numenoryjskie (kobiety mogły dziedziczyć) oraz dobre pochodzenie od Isildura, z drugiej stron stał zaś Earnil, wojskowy, bardzo popularny, dwukrotny zwycięzca wielkich batalii i wielki wódz, do tego mogący się pochwalić królewskim pochodzeniem od Anariona. Rada pod wodzą Pelendura była jednak bardzo niechętna obcemu północnemu władcy i wolała władce swojego, znającego Gondor i jego sytuację. Dla tego Pelendur orzekł że Isildur przekazał Gondor w posiadanie potomkom Anariona aż do czasu ich wygaśnięcia, zaś Gondorskie prawo sukcesji różniło się od Numenoryjskiego i wobec niego kobiety nie mogły dziedziczyć tronu. Tak więc rada dopięła swego i zaproponowała koronę Gondoru Earnilowi. Tak więc 1945 TE Earnil II został trzydziestym drugim królem Gondoru z linii Anariona. Arvedui odpowiedział na taki czyn listem w którym powtórzył swoje rządania oraz przypomniał o starym Numenoryjskim prawie i dziedzictwie, zaznaczył również że Isildur był królem zarówno Gonodru jak i Arnoru, ale przedewszystkim Królem Wszystkich Dunedainów, a oddają władze na Południowym Królestwem w ręce bratanka nie wyżekł się nad nim władzy zwierzchniczej, nadał mu tylko lenno. Mimo to Arvedui pogodził się z losem, kiedy Rada Gonodru zignorowała jego list. Mimo to królowie Północy nigdy nie zapomnieli o swoich pretensjach i dziedzictwie względem Południa.
Kampania na północy, wojna z Angmarem
Earnil II był jednak mądrym władcom, a do tego zwolennikiem polityki swego poprzednika. Podobnie jak on był przychylnie nastawiony wobec Arthedainu, jako ostatniemu z Dunedainowkich Północnych Królestw, do tego Earnil zdawał sobie sprawę że jeśli Arthedain upadnie na północy urośnie potężny Angmar który prędzej czy później stanie się zagrożeniem dla Gondoru. Po za tym coraz bardziej osłabiony Gondor liczył na ostatnich swych krewnych z północy w charakterze sojuszników. Earnil II już na początku swoich rządów postawił sobie za zadanie odnowienie sojuszu z Arthedainem i odnowienie relacji, które z pewnością musiał się nadszarpną po przez odrzucenie kandydata do tronu. Na początku panowania Earnil wysłał list do Fornost, w który stwierdzał że tron objął zgodnie z prawami południowego królestwa i jest legalnym królem południa, jednak nie zapomniał o braterstwie i pokrewieństwie z Arthedainem, zapewnił że chce kontynuować sojusz i w razie zagrożenie ze strony Angmaru wesprze swego sojusznika. Sojusz z północy i południa został utrzymany.
Mimo wszystko Earnil musiał myśleć o odbudowie swojego królestwa, którego siła została poważnie nadszarpnięta w ostatniej wojnie. Jesienią 1973 TE z Arthedainu przybyła rozpaczliwa wiadomość że Angmar przystąpił do ostatecznego ataku i oblega Fornost, a król Arvedui broni się ostatkiem sił. Earnil wiedział że bez jego pomocy dni królestwa Północnego są policzone, dla tego zaczął zbierać wielką armię Gondorską i swoich sojuszników, piechotę, kawalerię oraz sojusznicze plemiona Nortów, oraz przygotowywać okręty i zapasy na drogę morską na Północ. Król Earnil zdecydował się zostać w Gondorze, zaś na wodza wyprawy wybrał swego syna i dziedzica Eärnura. Tak więc wiosną 1975 kiedy zebrała się wielka Armia Zachodu która wyruszyła drogą morską do Szarej Przystani, stolicy elfiego królestwa Lindonu, skąd mieli zamiar pomaszerować do Arthedainu, kiedy przybyli na miejsce i zostali powitani przez elfiego władce Cirdana, dowiedzieli się że ich wyprawa się spóźniła zimą 1974, Czarnoksiężnik pokonał Dunedainów, zniszczył i zajął Fornost, które uczył teraz swoją nową siedzibą, a jego siły zła pustoszą resztki królestwa. Earnur zdawał sobie sprawę że Angmar, będzie rosnąć w siłę i prędzej czy później zagrozi Gondorowi, dla tego postanowił rozprawić się z Czarnoksiężnikiem. Earnur zawał przymierze z elfami i razem z Cirdanem i Glorfindelem postanowili pokonać Czarnoksiężnika. Wielka Armia Zachodnich ludzi oraz elfów, wymaszerowała z Szarej Przystani do spustoszonego Arthedainu, po drodze dołączały do ich resztki oddziałów Arthedainu,niedobitki, uciekinierzy, ocaleni z bitwy pod Fornost, zwykli ludzie (podobno do tej wielkiej armii dołączyły nawet oddziały hobbitów). Licząc sobie kilka tysięcy wielka Armia Zachodu pomaszerowała przez rzekę Lhûn, na Fornost, teraz siedzibę Czarnoksiężnika. Mroczny Władca przyjął wyzwanie i wymaszerował z Fornost, liczył że posiadając przewagę liczebną zniszczy zmierzającą na niego armię. Do bitwy doszło między jeziorem Nenuial a Północnymi Wzgórzami, początkowo bitwa była dosyć wyrównana, jednak w pewnym momencie szeregi angmarczyków zaczęły się chwiać i zaczęli się wycofywać do Fornost, w tedy niespodziewanie od z tyłu zaatakowała ich Gondorska kawaleria, którą Earnur wysłał aby okrążyła jezioro, szarża robiła armie Angmaru, która poszła w rozsypkę. Reszta bitwy zakończyła się pogromem armii Angmaru, wówczas do walki staną osobiście Czarnoksiężnik z Angmaru, który chciał zabić Earnura, jednak ten został ocalony przez Glorfindela, jedyną osobę której Czarnoksiężnik się bał i umkną przed nim. Earnur chciał ścigać władce Angmaru, jednak Glorfindel rzekł do księcia : "Nie ścigaj go! Nigdy już nie wróci do tej krainy. Zguba dosięgnie go daleko stąd, nieprędko i nie z ręki męża".
Ale młody książę szybko się zapomniał, Armia Zachodu po wielki pogromie wkroczyła do ruin Fornost. Po tak wielkim zwycięstwie, sojusznicy szli za ciosem, i niebawem zaczęła się wielka pacyfikacja północy, zjednoczone siły chciały zniszczyć Angmar, najpierw oczyszczając cały Arthedain, Cardolan i Rhudaur, z wszelkich mrocznych istot. Po wyzwoleniu Arnoru, zjednoczona armia ruszyła w Góry Angmar, w celu zniszczenia królestwa Angmar. Armia Zachodu wkroczyła na ziemie Czarnoksiężnika i zniszczyła i wymordowała całe królestwo, zabijając wszelkie orki, gobliny, trolle czy złych ludzi, na sam koniec zdobyli i zrównali z ziemią Carn Dûm, wielką mroczną twierdze, siedzibę Czarnoksiężnika. Młody książę starał się zgładzić Czarnoksiężnika, jednak ten umkną w nieznane.
Kampania na Północy zakończyła się zwycięstwem, Angmar został zniszczony, północne zagrożenie dla Gondoru przestało istnieć, cios dla ciemności był wielki. Jednak cena też była wielka, cała północ była spustoszona i zrujnowana, do tego wyludniała, została na niej jedynie garstka Dunedainów, Arthedain upadł bezpowrotnie, królestwo już się nie odrodziła, cała północ była w ruinie, ostatni król Arthedainu Arvedui, utopił się w morzu, jednak linia Isildura przetrwała w osobie syna Arvedui, Aranarth, który zebrał wołku siebie dawnych poddany i razem z nimi stał się Strażnikami Północy, sam zaś Aranarth przyjął tytuł Wodza Północnych Dúnedainów, kontynuowali oni tradycje północnego królestwa Arnoru, strzegli północy przed złem, jednak robili to żyjąc w dziczy.
Ujawnienie Saurona, początek wielkiej wojny z Mordorem
Sprawy zewnętrzne tak mocno pochłaniały czas i uwagę Gondorian że sprawy takie jak doglądanie Mordoru stały się nie ważne, już po Wielkiej Zarazie Gondor zaprzestawał strzeżenia Mordoru co spowodowało że w tej krainie znów zaczęły pomieszkiwać złe istoty. Owym czasie Sauron przebywający, wciąż potajemnie, w Dol Guldur, zaczynał przygotowania do swego wielkiego powrotu, w tym również do odzyskania Mordoru. Sauron cierpliwie czekał aż Gondor będzie wystarczająco słaby i nieuważny na atak. Zagrożenia z wschodu i południa, sprawiły że prowincje pograniczne z Mordorem stały się słabo strzeżone. Gondor bardzo osłabiony dojrzał do ataku Saurona. Władca Ciemności staranie przygotował się do ataku, wybierając odpowiednie miejsce i termin ataku. Potajemnie wezwał do Dol Guldur swoje Upiory Pierścienia, dawnych władców ludzi zniewolonych przez niego, na czele z przybyłem z północy Czarnoksiężnikiem z Angmaru, Królem Upiorów. Sauron wysłał ich do Mordoru aby tam przygotowali wojska do ataku na Gondor. Celem ataku stała się najbliższa najpotężniejsza forteca Gonodru na pograniczu z Mordorem, leżąca w dolinie Imlad Morgul, Minas Ithil. Wieża Księżycowa, dawna siedziba Isildura, bliźniacza wieża Minas Anor. Cel ataku był o tyle strategiczny co i symboliczny. Strategiczne było zajęcie potężnego przyczółka z którego można było atakować Gondor, oraz zabezpieczyć drugą drogę do Mordoru, przełęcz Cirith Ungol, symboliczne znaczenia miało też że to właśnie ponad 2000 lat temu to właśnie od Minas Ithil zaczęła się wojna z Wolnymi Ludami. W 2000 TE armie Mordoru pod wodzą Króla Nazguli, przeszły przełęcz Cirith Ungol i obległy Minas Ithil. Ze względu na niezwykłe osłabienie Gonodru, twierdza, posiadająca bardzo nieliczną załogę i zapasy, po 2 letnim oblężeniu została zdobyta. Na dawnym Isildurowym tronie zasiadł teraz Król Nazguli, który obrał twierdze jako swoją siedzibę, od tej pory twierdza stała się siedzibą zła pełno złych istot i czarów. Czarnoksiężnik za pomocą swoich zaklęć wyniszczał okolicę, pozbawiając ją życia i trując. Wówczas to Minas Ithil, zostało przemianowane na Minas Morgul (Wieże Złych Czarów). Z rozkazu Czarnoksiężnika posadzone jeszcze przez Isildura, Białe Drzewo Minas Ithil zostało ścięte i spalone. Najpoważniejszą jednak stratą stało się to że siły ciemności zdobyły w twierdzy jeden z PalantírówKryształ Minas Ithil. Od tej pory Gondor musiał się zmagać z nowym potężnym państwem na swych granicach.
Kultura
Gondoru jako państwo założone przez Númenorejczyków, odziedziczyło całą kulturę zatopionego Númenoru, głównie archtekturę i technologie, jako że ocalonymi Númenorejczykami byli Wierni, Gonodrczycy zachowali cechy Wiernych, czyli czcili Eru Ilúvatara i Valarów i zachowali przyjaźń z Elfami. Ponieważ Númenor pochłonęła woda a wygnańczy Númenorejczycy zaczęli zwać się Dunedainami lub po prostu Gondorczykami. Gondorczycy posługiwali się językiem Westron, który stał się językiem wspólnym i uniwersalnym w całym Śródziemiu. Źródłem języka był ojczysty język Númenorejczyków, Adûnaic.
Dunedainowie podobnie jak ich przodkowie z Númenoru, byli niezwykle uzdolnieni w dziedzinach sztuki, rzemiosła, szkutnictwa, archtektury, medycyny.
Ludność
Na początku Gondor zamieszkiwali potomkowie Númenorejczyków, nazywani teraz po upadku wyspy, Dúnedainami (Ludźmi z Zachodu), nazywani również Dúnedainami Południa. Jednak do Gondoru zaczęła napływać ludność z terenów Rhovanionu, która choć uznana została za Gondorczyków, nie miała daru długowieczności, którym mogli cieszyć się Gondorczycy, pochodzący z Númenoru.
Królowie Gondoru
Pierwszymi królami Gondoru byli jego założyciele, a więc Elendil i jego synowie Isildur i Anárion. Następnie Gondorem władali królowie z rodu Anáriona aż do roku 2050 TE, kiedy to zginął ostatni władca Gondoru z tej linii, Eärnur. Od tego czasu krajem rządziła dynastia Namiestników. Pod koniec Trzeciej Ery, w czasach, w których toczy się akcja Władcy Pierścieni, Namiestnikiem Gondoru był Denethor II. Po jego śmierci, władzę w Gondorze przejął król Aragorn ll Elessar, dziedzic Isildura, który ponownie zjednoczył Arnor i Gondor, tworząc Zjednoczone Królestwo Arnoru i Gondoru. Namiestnikiem na usługach króla Elessara został Faramir, brat Boromira, syn Denethora II.
Lista królów Gondoru wg. czasu ich panowania (od pierwszego do ostatniego znanego):
Maksymalny zasięg Królestwa Gondoru podczas Wojny o Pierścień
