“ Glorfindel był wysoki i smukły, włosy miał złociste, twarz piękną, młodzieńczą, nieulękłą i radosną, oczy jasne i żywe, a głos dźwięczny jak muzyka; z jego czoła promieniowała mądrość, z rąk - siła. ”
Glorfindel – elf, jeden z wodzów w Gondolinie, a także uczestnik obrad Białej Rady. Prawdopodobnie także jedyny elf, który po śmierci powrócił znów do Śródziemia, możliwe że z woli Valarów. Jego śmierć miała miejsce podczas walki z Balrogiem w Gondolinie. Po powrocie elf osiadł w Rivendell, domu Elronda. Był jednym z niewielu, których bał się Czarnoksiężnik z Angmaru. Brał udział w Bitwie pod Fornostem i to właśnie wtedy mu przepowiedział, że nie zginie z ręki mężczyzny.
W czasie Wojny o Pierścień uratował przed Nazgûlami Froda Bagginsa, gdy ten zmierzał do Rivendell.
Biografia[]
Era Drzew[]
Glorfindel urodził się w Valinorze w czasie istnienia Dwóch Drzew. Podczas Wygnania Noldorów był w zastępie Turgona. Sam Glorfindel był niechętny; poszedł tylko ze względu na swoją wierność i pokrewieństwo z Turgonem i nie brał udziału w Bratobójstwie w Alqualondë.[1]
Pierwsza Era[]
Po wygnaniu do Beleriandu Glorfindel razem z Turgonem ruszył do Gondolinu. Został mianowany panem rodu Złotego Kwiatu oraz jednym z kapitanów króla. Był popularny i kochany przez lud miasta.
Gdy Aredhela chciała opuścić Gondolin, Turgon mianował Glorfindela, Ectheliona i Egalmotha na jej eskortę. Po tym jak nie zostali wpuszczeni do Doriathu skręcili na północ, gdzie eskorta straciła Aredhelę w pobliżu Nan Dungortheb. Musieli powrócić do Gondolinu bez niej.[2]
Wraz z królem Turgonem, walczył w Nirnaeth Arnoediad, tam ochraniał flankę króla, podczas odwrotu do Przełęczy Sirion.[3]
Upadek Gondolinu[]
W 510 PE siły Melkora zaatakowały Gondolin dzięki zdradzie Maeglina. Kiedy król Turgon został zabity, Tuor i Idril postanowili wyprowadzić niedobitków tajną droga na północy, a Glorfindel ochraniał uchodzących mieszkańców.
Glorfindel walczący z barlogiem (graf. Kip Rasmussen)
Razem z nimi musiał przejść przez wąską i stromą ścieżkę na przełęczy Cirith Thoronath, zwaną Żlebem Orłów, tam wpadli w zasadzkę, w której książę stoczył straszliwą walkę z Balrogiem, którą uchodźcy później opiewali w wielu pieśniach. Udało mu się obronić przed batem i pazurami, by w ostatniej chwili przebić brzuch demona, lecz ten chwycił Glorfindela za włosy i razem spadli w przepaść. Jego ciało zostało później uniesione przez Thorondora, który ochronił resztę mieszkańców przed orkami. Ciało Glorfindela pogrzebano pod kamiennym kurhanem przy ścieżce. Kurhan porósł z czasem zieloną murawą i żółtymi kwiatami i trwał tak, aż do końca Pierwszej Ery.[4]
Powrót do Śródziemia[]
Duch Glorfindela przeszedł do siedziby Mandosa, gdzie czekał z duchami innych Noldorów, którzy zginęli podczas wojny z Morgothem. Ale z powodu szlachetnych czynów Glorfindela za życia, jego niechęci do Wygnania i jego popierania celów Valarów poprzez ratowanie Tuora i Idril, Manwë pozwolił mu na ponowne wcielenie po krótkim czasie pobytu w salach Mandosa. Będąc już Eldarem o wielkiej sile nie tylko cielesnej ale i duchowej, w jego nowym wcielonym życiu jego moc duchowa została wzmocniona przez jego poświęcenie. Przez wiele lat mieszkał w Valinorze w towarzystwie Eldarów i Majarów, a te duchy uważały go za równego sobie, ponieważ został odrodzony. W pewnym momencie został przyjacielem Olorina, Majara szczególnie zainteresowanego Śródziemiem.[1]
Ostatecznie Manwë wysłał go przez morze do Śródziemia w Drugiej Erze. Prawdopodobnie przybył już w 1200 roku DE, ale bardziej prawdopodobne jest, że w 1600 roku DE[1] w tym samym czasie co Błękitni Czarodzieje.[5] Jeśli przybył w 1600 roku DE, to tuż po wykuciu Jedynego Pierścienia, zbudowaniu Barad-dûr i śmierci Celebrimbora lub niedługo przed jego śmiercią. Podczas gdy Błękitni Czarodzieje zostali wysłani na wschód, misją Glorfindela było udzielenie pomocy Gil-galadowi i Elrondowi w walce z Sauronem.[1] Mógł odegrać ważną rolę za kulisami wojny w Eriadorze i innych zmaganiach Drugiej i Trzeciej Ery, choć nic o tym nie wspomniano w kronikach.
Trzecia Era[]
Glorfindel (graf. Venlian)
Prawdopodobnie przebywał jakiś czas w Lindonie, wraz Gil-galadem, Círdanem i Elrondem, który był synem Eärendila. Później zamieszkał w Rivendell.
Bitwa pod Fornostem[]
W 1974 TE Czarnoksiężnik wraz z wojskiem zaatakowali królestwo Arthedain. Wówczas Gondorczycy, z racji na dawne sojusze, wysłali potężne wojsko, lecz spóźnili się. Stolica Fornost została zdobyta, a król Arvedui zginął. Wówczas Gondor na czele z księciem Eärnurem oraz zjednoczonymi elfami z Lindonu i Rivendell na czele z Círdanem i Glorfindelem wydali wielką bitwę wojskom Angmaru pod miastem na równinie pomiędzy jeziorem Nenuial a Północnymi Wzgórzami. Armia Czarnoksiężnika została rozgromiona, a on sam z garstką niedobitków umykał wprost do Angmaru. Zanim zdążył się schronić w Karn Dum, dopędzili go jeźdźcy Gondoru. Jednocześnie przybył na pomoc zastęp elfów prowadzony przez Glorfindela. Klęska Angmaru była tak druzgocąca, że ani jeden poplecznik nieprzyjaciela, czy to człowiek, czy ork, nie pozostał na zachód od gór.[6]
Eärnur próbował złapać samego Czarnoksiężnika, lecz jego koń się wystraszył. Gdy wściekły patrzył jak wróg ucieka, zanosząc się śmiechem, Glorfindel powiedział mu:
| “ | Nie ścigaj go! Nigdy już nie wróci do tego kraju. Przeznaczenie dosięgnie go daleko stąd i nie z ręki męża polegnie. | ” |
—Proroctwo Glorfindela | ||
Wojna o Pierścień[]
Tysiąc lat później Glorfindel został wysłany przez Elronda, aby szukać Froda i jego towarzyszy. Podróżował na wierzchowcu imieniem Asfaloth. Ścigał Nazgûle i odciągał je z dala od Froda. Towarzyszył hobbitom przez jakiś czas. Gdy podeszli bliżej rzeki, Glorfindel posadził Froda na swym białym koniu i kazał mu zabrać go w bezpieczne miejsce. Jednak, gdy Frodo odwrócił się, by stawić czoło Jeźdźcom, Glorfindel ukazał się jako świetlista postać i zmusił upiory do wpadnięcia w wezbraną rzekę (wzburzoną przez czary Gandalfa i Elronda). Później zaprowadził rannego Froda i resztę drużyny bezpiecznie do Rivendell. Posiadał cenny beryl, który zostawił na Ostatnim Moście jako znak.[7]
Na Naradzie u Elronda, Glorfindel usiadł obok Elronda i Gandalfa. Zasugerował, że Jedyny Pierścień powinien być wysłany do Toma Bombadila lub wyrzucony w głąb morza, ale Gandalf uważał, że Jedyny może w końcu wynurzyć się po stu lub tysiącu latach. Był brany pod uwagę podczas kompletowania Drużyny Pierścienia, ale Gandalf zdecydował się zabrać Merrego i Pipina.[8]
Po wojnie[]
Nie wiadomo o żadnym innym udziale Glorfindela podczas Wojny o Pierścień, choć przeżył wojnę, gdyż po zniszczeniu Pierścienia złotowłosy elf wraz z Erestorem i synami Elronda byli obecni na ślubie Aragorna i Arweny.[9] Jego ostateczny los nie jest znany, ale najprawdopodobniej w końcu popłynął do Valinoru z resztą jego krewnych lub pozostał jakiś czas, by nadzorować porządku po wojnie.
Etymologia[]
Wraz z rozwojem języków elfickich imię Glorfindel miało różne etymologie, nie mniej zawsze oznaczające to samo.
We wcześnej koncepcji języka gnomickiego imię Glorfindel znaczyło "Złocistoloki" lub "Złotoloki". Na tym etapie legendarium Tolkien rozważał wiele innych wariantów, takich jak Glorfinn lub Glorfing.[10] Pokrewnymi słowami w qenyi były Laurifindl lub Kulufindl.[11]
Na etapie noldorskim imię składało się ze słów glaur („złoto”) + findel/finnel („splecione włosy”)[12], ale nie jest ono wyjaśnione.
W ostatecznej koncepcji w sindarińskim imię Glorfindel oznacza „Złote włosy”, od glaur („złoto”) + findel („włosy”)[13]. Podobno pochodziło z formy quenyjskiej Laurefindelë.[13] Tolkien stworzył także pierwotną wersję quendiańską: Malaphindë („Złotowłosy”), która jest wymieniona jako anessë (imię).[14]
Kreacja w adaptacjach[]
Władca Pierścieni: Bitwa o Śródziemie II[]
Postać Glorfindela pojawiła się w grach: Bitwa o Śródziemie II dodatku do tej gry o nazwie Bitwa o Śródziemie II: Król Nazguli. Został tam wplątany w konflikt pomiędzy Sauronem a Wolnymi Ludami. Na potrzeby gry zmieniono jego losy.
Pewnego razu wraz z niewielką grupą elfów patrolował tereny położone w pobliżu Rivendell. W pewnej chwili wypatrzył wielkie hordy goblinów z gór mglistych. Natychmiast popędził do doliny Imladris, by przekazać swemu panu Elrondowi wieści o nadciągającym niebezpieczeństwie. Wtedy też poznał krasnoluda Glóina. Udało mu się przepędzić nieprzyjaciół z domu Elronda, ale to był dopiero wstęp do wojny.
Glorflindel w grze "Władca Pierścieni: Bitwa o Śródziemie II Król Nazguli".
Rivendell nie było już bezpiecznym miejscem. Gobliny stale ponawiały ataki, zakłócając spokój elfom. Elrond postanowił połączyć siły Glorfindela i Glóina, aby przepędzić nieprzyjaciół z gór. Na posiłki ze wschodu nie miał co liczyć, ponieważ gobliny zablokowały górskie ścieżki zajmując Przełęcz Czerwonego Rogu i Wysoką Przełęcz. Bohaterowie wyruszają w góry i tam zostają napadnięci przez hordy goblinów. W pewnym momencie walki wypatrzyli na pobliskim wzgórzu samotnie walczącego z goblinami elfa Haldira. Glorfindel ratuje go z opresji i nawiązuje z nim porozumienie. To pozwoliło w późniejszym czasie na pomoc ze strony mieszkańców Lórien.
Glorfindel wyruszył potem na zwiędłe wrzosowiska, gdzie pokonał wodza goblinów: Gorkila. Tam przybył do niego krasnoludzki posłaniec, przekazując wieści, że ziejący ogniem smok Drogoth zagarnął siedzibę krasnoludów w górach błękitnych. Razem z Glóinem wyruszają w długą podróż do Ered Luin i tam atakuje ich smok. Bohaterowie wymykają mu się, przekradając się do sali tronowej w fortecy krasnoludów i tam zabijają. Glorfindel poprowadził także elfów do obrony Szarej Przystani. Następnie otrzymał od Arweny wieści o pomocy potrzebnej krasnoludom z Ereboru. Wraz z Glóinem rusza do Mrocznej Puszczy, by zawrzeć sojusz z Thranduilem. Przybywa do Dale wraz z elfami z Mrocznej Puszczy i wypędza z miasta wojska Mordoru. Brał również udział w oblężeniu Dol Guldur.
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Ludy Śródziemia, XIII. Ostatnie Pisma, Glorfindel I i II
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Wojna o klejnoty, Część trzecia. Wędrówki Húrina i inne pisma niebędące częścią Quenta Silmarillion: III. Maeglin
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarion: Piąta Bitwa: Nirnaeth Arnoediad
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarillion: Tuor i Upadek Gondolinu
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Ludy Śródziemia, XIII. Ostatnie Pisma, Pięciu Czarodziejów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Dodatek A, Królowie Numenoru, Gondor i spadkobiercy Anariona.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Drużyna Pierścienia, Bieg do Brodu
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Drużyna Pierścienia, Narada u Elronda
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Powrót Króla, Namiestnik i król
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Księga Zaginionych Opowieści Część Druga, Dodatek: Nazwy własne w Zaginionych Opowieściach Część 2, hasło Glorfindel
- ↑ J.R.R. Tolkien, „Alfabet Rúmila i wczesne fragmenty noldorskiego”, w Parma Eldalamberon XIII (pod redakcją Carla F. Hostettera, Christophera Gilsona, Ardena R. Smitha, Patricka H. Wynne’a i Billa Weldena)
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Utracona Droga i Inne Pisma, Cześć Trzecia: Etymologia, hasła LAWAR, SPIN
- ↑ 13,0 13,1 J.R.R. Tolkien, Słowa, frazy i fragmenty w różnych językach we Władcy Pierścieni, w Parma Eldalamberon XVII (pod redakcją Christophera Gilsona)
- ↑ J.R.R. Tolkien, Struktura rzeczownikowa języka qenya w Parma Eldalamberon XXI (pod redakcją Christophera Gilsona, Patricka H. Wynne’a i Ardena R. Smitha)