Fornost (sin.Północna Twierdza) – miasto i twierdza zbudowana przez númenorejskich wygnańców na terenie królestwa Arnor, na stokach Północnych Wzgórz. Zamieszkany w większości przez Dúnedainów, którzy później umieścili tam Palantíry. W czasach Arnoru ważne miasto, po podziale państwa nowa stolica królestwa Arthedainu. W czasie wojny z Angmarem, miasto zostało zniszczone i splądrowane, po czym na rok stało się siedzibą Czarnoksiężnika z Angmaru. Ostatecznie po wygnaniu Czarnoksiężnika, miasto pozostało ruiną i zyskało sobie miano Szańca Umarłych aż do Czwartej Ery, kiedy zostało ponownie zasiedlone przez Dúnedainów i odbudowane w ramach nowego Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru.
Historia[]
Fornost zbudowali jeszcze w Drugiej Erze númenorejscy wygnańcy, uciekając z Westernesse, które zostało pochłonięte przez morze. Najpewniej to Elendil, pierwszy król Arnoru założył Fornost. Miasto została wzniesione na podstawie kwadratu, na stokach Północnych Wzgórz. Przez wiele lat było drugim co do wielkości miastem Północnego Królestwa, a także bardzo ważnym ośrodkiem całego życia Arnoru, zaraz po stolicy Annúminas. Z biegiem lat Fornost znacznie się rozwijał, a liczba jego mieszkańców cały czas rosła, przez co pozycja i znaczenie miasta także się wzmacniała na niekorzyść starej stolicy.
Kiedy w 861 TE doszło do podziału Arnoru na trzy królestwa: Arthedain, Cardolan i Rhudaur, Fornost znalazł się w granicach Arthedainu. Pierwszy władca tego państwa, król Amlaith, zdecydował się opuścić dotychczasową stolicę, gdyż ta zdecydowanie podupadła i wyludniła się. Władca z całym dworem i rodziną zdecydował się przenieść do ludnego, potężnego i prężnie rozwijającego się Fornostu. Od tej pory to miasto stało się stolicą królestwa Arthedainu, powstało w nim między innymi: pałac królewski, grobowiec królewski (od tej pory chowano tam arthedainskich królów), oraz skarbiec w którym zaczęto składować wszystkie artefakty ocalone z Númenoru. Po pewnym czasie do Fornostu sprowadzono z dotychczasowej stolicy palantír – Kryształ Annúminas.
Miasto rozwijało się bardzo prężnie przez następne lata, w pokoju pomnażając swe bogactwa i siłę, z biegiem czasu Fornost stał się miastem - twierdzą, gdzie ochronę stanowiły kompleksy murów. Pokój i dobrobyt trwał aż do 1300 TE, kiedy na zachodnich krańcach królestwa powstało mroczne królestwo zła Angmar, które rozpoczęło wojnę z Północnymi Królestwami. Przez następne stulecia Arthedain i Angmar toczyli ze sobą wyniszczającą wojnę, która z biegiem czasu znacznie osłabiła Arthedain. Po zniszczeniu Amon Sûl, w stolicy znalazł się ocalony z twierdzy Kryształ Amon Sûl. W czasie wojny Fornost nie raz odpierał ataki Angmaru. Po śmierci króla Arvelega I, państwo zostało zalane przez siły Czarnoksiężnika. W owym czasie, prawdopodobnie nawet Fornost został zajęty przez orków. W owym czasie syn Arvelega I, Araphor, zawarł sojusz z elfami z Lindonu i Rivendell i z ich pomocą udało mu się odzyskać stolicę i całe królestwo.
Przez następne lata Fornost odpierał wiele ataków Angmaru, słabnąc jednak i coraz bardziej wyludniając się. Ostatecznie pod koniec 1973 TE wielka armia Angmaru stanęła pod miastem i przystąpiła do oblężenia. Król Arvedui zdając sobie sprawę, że Arthedain sam tej groźby nie odeprze, wysłał wiadomość do swoich sojuszników na południu, do Gondoru, z prośbą o pomoc. Tym czasem, kiedy na południu król Eärnil II zbierał armię i flotę do podróży na północ, Fornost przez następny rok bronił się samotnie, wytrwale trwając mimo kurczących się zapasów i braku posiłków, jednym wsparciem jakie otrzymał Fornost był kontyngent hobbickich łuczników, który przybył z Shire. Ostatecznie miasto padło i zostało zdobyte po koniec 1974 TE kiedy zapasy były już na wyczerpaniu. Armie Angmaru zdobyły, splądrowały, spaliły i zdewastowały miasto, obracając je w istną ruinę, zniszczono wiele zabytków (w tym posąg Isildura) oraz pałac królewski Arthedainu. Pogrom w mieście zdołali przeżyć nieliczni Dúnedainowie, na czele z królem Arveduinem i jego rodziną. Królowi udało się przed zniszczeniem miasta wynieść przechowywane w nim dwa palantíry, i Pierścień Barahira. Monarcha posłał swych synów do Lindonu prosić o pomoc tamtejsze elfy, a sam pozostał walcząc do ostatka na Północnych Wzgórzach. Zrujnowany Fornost został zasiedlony przez orków, trolle, złych ludzi i inne mroczne istoty. Sam Czarnoksiężnik z Angmaru przybył i zamieszkał w Fornoście, który uczynił swoją nową siedzibą i centrum swej władzy na nowych ziemiach. Planował on przebudowę Fornostu, z którego władałby całą Północą. Czarnoksiężnik najpewniej zamieszkał w ruinach królewskiego pałacu. Przez rok miasto to było siedzibą Czarnoksiężnika aż do czasu, kiedy z Lindonu do Arthedainu wkroczyła wielka Armia Zachodu, dowodzona przez gondorskiego księcia Eärnura i elfiego władcę Círdana. Czarnoksiężnik wyprowadził swą armię z miasta, aby stawić czoła zjednoczonym. Na przedpolach miasta rozegrała się bitwa, w wyniku której pokonano armię Angmaru, dokonując ich totalnego pogromu.
Po upadku Angmaru, los Arthedainu i tak został przypieczętowany, królestwo już się nie odrodziło, a Fornost pozostał ruiną niezamieszkała. Z czasem ludzie zupełnie przestali unikać miasta, wielu uważało, że w twierdzy straszą duch i inne mroczne istoty, które pozostały z czasów Czarnoksiężnika, ruiny miasta zyskały sobie miano nawiedzonych oraz nazwę Szaniec Umarłych. W tych czasach jedynymi odwiedzającymi dawne wielkie miasto byli Strażnicy Północy.
Taki stan trwał do końca Trzeciej Ery. Dopiero z nastaniem Czwartej Ery, odrodzeniem się Arnoru i powstaniem Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru, pod władzą króla Elessara, Dúnedainowie północy zakończyli koczowniczy żywot i powrócili do ruin północnych miast, które zaczęli odbudowywać. Z rozkazu króla Elessara Arnorczycy powrócili do Fornostu i odbudowali całe miasto przywracając mu dawną świetność. Odtąd było zapewne ważnym północnym ośrodkiem Zjednoczonego Królestwa.
Etymologia[]
Słowo Fornost pochodzi z sindarinu i oznacza "Północna Twierdza", od Forn - "północ" i ost - "twierdza".
Galeria[]
