Finrod – elf; król Ñoldorów, najstarszy syn Finarfina, władca Nargothrondu.
Biografia[]
Nie znamy dokładnej daty urodzenia Finroda, lecz wiemy, że miało to miejsce w Erze Drzew. Podobnie jak inne dzieci Finarfina bardzo przyjaźnił się z potomkami Fingolfina. W dyspucie na temat podjęcia bądź odrzucenia projektu ucieczki Ñoldorów oponował przed opuszczeniem Amanu, głównie ze względu na swojego przyjaciela, Turgona. Podczas samej ucieczki, podobnie jak ojciec, trzymał się z tyłu, niechętnie wyruszając na północ. Jednak, mimo takiego nastawienia, nie powrócił do Valinoru po Pierwszym Bratobójstwie, ponownie chcąc dotrzymać towarzystwa swoich krewniaków. Był jednym z elfów zmuszonych do przejścia Helcaraxë. Należał do przewodników grupy w tym marszu[1]. W czasie, gdy Ñoldorowie szukali miejsca, by założyć trwałe państwo, Finrod wysłał swojego brata, Angroda, by negocjował na ten temat z Thingolem. Finrod osiadł wtedy na Tol Sirion.
Podczas wspólnej wędrówki w górę Sirionu z Turgonem, we śnie przemówił do nich Ulmo. Od tego czasu Finroda często ogarniał niepokój o przyszłość. Mimo, że nie pamiętał dokładnie snu, domyślał się, że Valarowi chodzi o ukryte, obronne fortece. Gościł też razem z Galadrielą u Thingola i Meliany w Doriacie, gdzie wpadł na pomysł stworzenia reminiscencji Menegrothu. Otrzymał od gospodarza radę, dotyczącą lokalizacji w dolinie Narogu. Odkrywszy to miejsce z pomocą przydzielonego przewodnika, rozpoczął z pomocą krasnoludów tworzyć Nargothrond. Otrzymał wtedy przydomek Felagunda ("Rębacza Jaskiń") i Nauglamír, największe dzieło jubilerskie krasnoludów. Jego królestwo należało do największych w Beleriandzie, granicząc z Falas i sięgając do rzeki Nenning. Pomagał Círdanowi w przebudowie jego przystani. Finrod i Angrod musieli ponownie rozmawiać z królem Doriathu, gdyż do uszu Thingola doszły wiadomości o czynach Ñoldorów podczas ich ucieczki.[2]
Około 310 roku Pierwszej Ery w Ossiriandzie podczas łowów przypadkowo spotkał pierwszych ludzi, którzy przeszli Góry Błękitne. Niedługo potem ich przywódca, Bëor, wstąpił do Finroda na służbę[3].
Finrod - autorka Inveleth
Podczas Dagor Bragollach oddział Felagunda został otoczony na Moczarach Serech i cudem ocalony przez wojowników Barahira, któremu Finrod, w dowód wdzięczności, podarował pierścień i złożył obietnicę przyjaźni i pomocy jemu i jego potomkom.[4] Wypełnił ją, pomagając jego synowi – w 465 roku Pierwszej Ery razem z Berenem i dziesięcioma elfami z Nargothrondu wyruszył po Silmaril. Rządy namiestnicze w swoim królestwie oddał swemu bratankowi, Orodrethowi. Finrod i jego towarzysze, próbując przejść niezauważeni w przebraniu orków przez wrogie kraje, zostali pojmani przez Saurona. Tam elf stoczył pojedynek na pieśni z Sauronem, a po nim został uwięziony w lochach Tol-in-Gaurhoth. Wilkołak zabijał po kolei jego towarzyszy, a Finrod z rozkazu Saurona miał zginąć jako ostatni. Gdy został sam z Berenem, zaatakował wilkołaka, używając tylko zębów i pięści. Zabił go, jednak sam odniósł śmiertelne rany. Tuż przed śmiercią pożegnał się z druhem, po czym skonał.[5]
Odrodzenie[]
Ze względu na swoje bohaterskie czyny Finrod po krótkim pobycie w Domach Mandosa otrzymał nowe ciało. Zamieszkał na stałe w Valinorze, gdzie spotkał się z ojcem i ukochaną Amarië.[5] [6]
Drzewo genealogiczne[]
| Finarfin | Eärwena | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Finrod | Orodreth | Angrod | Aegnor | Galadriela | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Finduilas | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Etymologia[]
Imię Finrod pochodzi z telerinu, a jego odpowiednikiem w quenyi jest Artafindë. Jego imię nadane przez ojca brzmiało Findaráto, natomiast jego imieniem matczynym było Ingoldo.[7]
Inne nazwy[]
Bëor i jego ludzie nazywali Finroda również Nómem („Mądrością”).[3] Inne jego tytuły to „Wierny”, „Przyjaciel Ludzi”, „Król Nargothrondu”, „Lord Nargothrondu”.[8] [9]
Eldarowie często nazywali go Edennilem lub Atandilem , co w sindarińskim i quenya oznacza odpowiednio „Przyjaciel Ludzi”.[10] Odmianą imienia Atandil było Firindil.[11]
Inne wersje legendarium[]
Według maszynopisu sporządzonego najpewniej w 1930 roku, Finrod i Felagund byli dwoma innymi postaciami: pierwszy był najmłodszym synem Finwëgo, a drugi jego synem. Ostatecznie jednak „pierwotny“ Finrod został zastąpiony przez Finarfina, a imię zostało dołączone do osoby Felagunda. Gildor Inglorion, który pojawia się we Władcy Pierścieni, nie jest spokrewniony z Finrodem, pomimo że ma imię oznaczające Gildora syna Inglora. Finrod był bezdzietny i nieżonaty podczas wydarzeń w Silmarillionie, ponieważ jego ukochana, Amarië, pozostała w Valinorze.[12]
W jednej z notatek, definiując termin vanwa, Tolkien uważał, że Felagund, podobnie jak Míriel, zdecydował się nie powrócić do życia z powodu własnej, szczególnej woli.[13]
Adaptacje[]
Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy[]
W adaptacji serialowej Finroda gra Will Fletcher.
Ciekawostki[]
- Jest jednym z dwóch elfów, o którym wiadomo, że odrodził się. Drugim z nich jest Glorfindel.
Przypisy[]
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Ucieczka Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Sindarowie
- ↑ 3,0 3,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Ludzie przybywają na Zachód
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Zniszczenie Beleriandu i śmierć Fingolfina
- ↑ 5,0 5,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Beren i Lúthien
- ↑ JRR Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Wojna o klejnoty, „Część pierwsza. Szare Roczniki ”: §180
- ↑ JRR Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Ludy Śródziemia, „XI. Szybolet Fëanora”, „Imiona potomków Finwëgo”
- ↑ JRR Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Indeks Nazw, hasło "Finrod"
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Dodatek B, "Kronika Lat"
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (ed.), Pierścień Morgotha, "Cześć Czwarta. Athrabeth Finrod ah Andreth: Glosariusz"
- ↑ J.R.R. Tolkien, "Notatki o Óre" (edytowany przez Carl F. Hostetter), in Vinyar Tengwar, Numer 41, Lipiec 2000.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.) Silmarilion, "Quenta Silmarilion: Noldorowie w Beleriandzie"
- ↑ J.R.R. Tolkien, „Słowa, fraza i fragmenty w różnych językach we Władcy Pierścieni : korzenie i trzony eldarińskie”, w Parma Eldalamberon XVII (pod redakcją Christophera Gilsona)