| “ | Ze wszystkich potomków Finwego jego właśnie pamięta się najbardziej, bo jego męstwo było jak ognisty płomień, a jednocześnie pozostawał on niezachwiany jak kamienne wzgórze. Odznaczał się mądrością, pięknie przemawiał i był biegły w kunsztach; kochał miłosierdzie i sprawiedliwość, a dobrą wolę wykazywał wobec wszystkich, zarówno elfów, jak i ludzi, nienawidząc jedynie Morgotha. Nie szukał dla siebie niczego, ani władzy ani chwały, a śmierć było jego nagrodą. | ” |
Fingon (1260 LD - PE 472) – elf, najstarszy z synów Fingolfina i Anairë, ojciec Gil-galada.
Biografia[]
Fingon urodził się w 1260 roku Ery Drzew. Z synami Finarfina, a także z Maedhrosem łączyła go głęboka przyjaźń. Po przemowie Fëanora, podobnie jak Galadriela, zapalił się do samodzielnych rządów nad jakimiś ziemiami, mimo że samego Fëanora niezbyt lubił. Nie wystąpił jednak przeciwko Fingolfinowi, ale gorąco zachęcał do wzięcia udziału w wyprawie.
Fingon podczas ucieczki Ñoldorów prowadził czoło drugiej grupy, której przybycie na pole bitwy w Alqualondë przesądziło o wygranej napastników. Nie zawrócił pod wpływem klątwy rzuconej przez Mandosa, gotowy wraz z bratem przyjąć nawet zły dla swojego narodu koniec.[1] Należał do grona zdradzonych przez Fëanora po przekroczeniu przez jego hufiec Belegaeru na statkach i co za tym idzie, przeszedł wraz z innymi Ñoldorami Helcaraxë. Po Dagor-nuin-Giliath, pomimo niesnasek między synami Fëanora a resztą narodu, z pomocą Thorondora wyzwolił Maedhrosa wiszącego nad urwiskiem. Musiał wtedy odciąć mu mieczem prawą rękę. Ten czyn zasłynął szeroko i doprowadził do pogodzenia zwaśnionych stron.[2]
Wkrótce potem Fingon otrzymał Dor-lómin we władanie, a także pozycję drugiego najważniejszego władcy zaraz po Najwyższym Królu. Tak samo jak ojciec, rządził swoją krainą z Eithel Sirion, skąd wysyłał zwiadowców na Ard-galen.[3]
Około 160 roku Pierwszej Ery Morgoth zaatakował Hithlum znad Zatoki Dengrist. Fingon dowodził wtedy oddziałami Ñoldorów z Hithlumu. Z dużym impetem zaatakowały one napastników w górach nad fiordem. Większa część armii orków utonęła w jego wodach. Sto lat później, gdy Morgoth znów podjął próbę przełamania Oblężenia Angbandu i wysłał Glaurunga na Ard-galen, Fingonowi udało się zmusić smoka do odwrotu, stojąc na czele konnych łuczników[4]. W trakcie Dagor Bragollach zamierzał wesprzeć synów Finarfina, lecz siła uderzenia wojsk Morgotha uniemożliwiła mu to. Jego armia została zmuszona do wycofania się wgłąb Hithlumu, którego obrona powiodła się. Po śmierci ojca w pojedynku Fingon przyjął tytuł Najwyższego Króla[5]. Siedem lat później ponownie bronił Hithlumu przed kolejną napaścią od północy, zostawiając obronę Eithel Sirion Galdorowi Wysokiemu i jego synowi Húrinowi. Wróg miał wtedy przewagę liczebną i dopiero przybycie posiłków od Círdana z Falas zapewniło zwycięstwo obrońcom.
Przystąpiwszy do Ligi Maedhrosa, w 472 roku Pierwszej Ery wystawił żołnierzy stanowiących główną siłę zachodniego skrzydła sojuszu w bitwie Nírnaeth Arnoediad. Zauważywszy posiłki z Gondolinu wydał znany okrzyk. Po rozpoczęciu ataku przez Gwindora jego wojska dotarły pod same bramy Angbandu, lecz z ciężkimi stratami musiały wycofać się w pobliże pierwotnych pozycji. Samemu królowi udało połączyć się z oddziałami Turgona, ale wróg ich rozdzielił, zostawiając Fingona samego na polu bitwy. Zmuszony do walki z dwoma Balrogami naraz zginął uderzony toporem Gothmoga.[6]
Inne wersje legendarium[]
Christopher Tolkien zauważył, że w najwcześniejszych wersjach legendarium nie ma wzmianki o Fingonie (lub Fingolfinie, Finarfinie lub Finrodzie). Jednak gdy po raz pierwszy pojawia się w „Balladzie o Dzieciach Hurina” w latach 20. XX wieku, jest nazywany Finwegiem (a raz Fingwegiem), imieniem, które zachowuje w „Quencie” z początku lat 30. XX wieku, mimo że jego historia ściśle odpowiada tej z opublikowanego Silmarillionu. Bardziej znaczącą różnicą jest to, że pierwotnie Fingon przemawiał przeciwko Fëanorowi w Tirionie, podczas gdy w późniejszej wersji Quenta Silmarllion z 1951 roku Fingon i Turgon nie brali udziału w Bratobójstwie w Alqualondë.
W opublikowanej wersji Silmarillionu Gil-galad jest określany synem Fingona. Później Christopher Tolkien stwierdził, że to było błędem, ponieważ ostatecznie jego ojciec uczynił Gil-galada synem Orodretha. Fingon nie jest żonaty ani nie ma dzieci.
Etymologia[]
Fingon to zsindarizowana wersja jego quenejskiego ojcowskiego imienia, Findecáno („Okrzyk Włosów”), od findë („włosy”) + káno („dowódca”). Mówi się, że nadał mu je ojciec jako echo Finwë i ponieważ pasowało mu ze względu na jego długie, ciemne włosy, zaczesane w duże warkocze splecione złotem.
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Ucieczka Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Beleriand i jego królestwa
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Zniszczenie Beleriandu i śmierć Fingolfina
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Piąta Bitwa: Nírnaeth Arnoediad