Śródziemie Wiki
Advertisement
40px-WEdycji.png Ten artykuł jest w edycji i ktoś właśnie zrobił sobie przerwę. Aby zapobiec konfliktom edycji, poczekaj, aż ten szablon zniknie z artykułu.
W razie wątpliwości skontaktuj się z administratorem lub z użytkownikiem o nicku Pallando158.

Fingolfin (? ED – 456 PE) – elf Noldor z rodu Finwëgo, jego drugi syn, zrodzony z Indis z plemienia Vanyarów. Rodzony brat Finarfina i przyrodni Fëanora. Mąż Anairë, ojciec Fingona, Turgona i Aredheli.

Biografia

Urodził się jako syn Finwëgo i Indis, w Amanie w mieście Tirion, gdzie też dorastał. Miał dwóch braci, starszego i przyrodniego Fëanora i młodszego rodzonego Finarfina. Był najmężniejszym, najsilniejszym i najstateczniejszym z rodzeństwa. Ożenił się z Anairë, która urodziła mu 2 synów: Fingona i Turgona, oraz córkę Aredhelę.

Pod wpływem plotek rozpuszczanych przez Melkora, który przebywał wtedy w Amanie na wolności, między Fingolfinem, a Fëanorem zrodziła się zazdrość o władzę. Do ich obu dochodziły fałszywe pogłoski, że brat szykuje spisek i chce przejąć władzę, na dodatek za przyzwoleniem Valarów. Noldorowie rozpoczęli nawet zbrojenia. Fëanor zaczął otwarcie się buntować przeciwko Valarom. Krzyczał że odejdzie z Valinoru i wyzwoli Noldorów z poddaństwa, jeśli z nim pójdą. Zrozpaczony Fingolfin poszedł do Finwëgo i prosił go by ukrócił pychę przyrodniego brata. Wtedy do komnaty wpadł w pełni uzbrojony Fëanor i przepędził stamtąd Fingolfina. Jednak gdy ten wychodził, syn Míriel pobiegł za nim i zastąpiwszy mu drogę zagroził, że go zabije jak jeszcze raz spróbuje przywłaszczyć sobie jego prawa. To zdarzenie widziało wielu elfów, ponieważ działo się to na rojnym placu w Tirionie. Fingolfin przeciskając się przez tłum uciekł do Finarfina. Po tym wydarzeniu Valarowie wezwali Fëanora i Fingolfina do Kręgu Przeznaczenia. Tam wyszła na jaw wina Melkora, a Tulkas natychmiast ruszył w pogoń za nim. Mandos powiedział Fëanorowi, że za zburzenie spokoju w Amanie i nastawianie Noldorów przeciwko Valarom musi na dwanaście lat opuścić Tirion, a potem jego wina zostanie wymazana, jeśli inni mu przebaczą. Fingolfin oznajmił, że wybaczy bratu.

Niedługo potem Manwë wezwał wszystkich na Taniquetil, na święto ku czci Eru, również Fëanora. Tam skłóceni bracia pojednali się, a Fingolfin przysiągł wierność starszemu bratu i że wszędzie z nim pójdzie. W tym momencie światło dwóch Drzew Valinoru zmieszało się i opromieniło cały Aman. Jednak w tej samej chwili Melkor z Ungoliantą weszli na wzgórze Ezellohar i zniszczyli Drzewa.

Valinor ogarnęły ciemności. Oromë i Tulkas ruszyli w pościg za Morgothem, jednak zostali spętani przez Bezświatło Ungolianty i Melkor zbiegł do Śródziemia. Gdy przyszła wiadomość, że Morgoth zabił Finwëgo i skradł Silmarile Fëanora, syn Míriel przeklął Melkora i poprzysiągł zemstę. Wyszedł na plac w Tirionie i wygłosił słynną przemowę. Ogłosił się królem wszystkich Noldorów i nakłaniał ich do opuszczenia razem z nim Amanu i ucieczki do Śródziemia. Mówił, że tam nawet Valarowie nie są w stanie zapewnić im bezpieczeństwa i muszą się zemścić na Morgocie. Potem razem z synami wezwali wieczne ciemności aby ich ogarnęły, gdyby nie dotrzymali ślubów i przysięgli ścigać zemstą aż do śmierci Melkora i każdego innego, kto spróbuje przywłaszczyć Silmarile. Większość Noldorów zapaliła się do planów Fëanora. Fingolfin sprzeciwił się mu, jednak zgodnie ze złożoną przysięgą wierności, musiał wziąć udział w exodusie.

Podczas drogi z Amanu do Śródziemia Noldorowie byli podzieleni na trzy hufce, Fingolfin i jego synowie dowodzili najliczniejszym. Kiedy Fëanor chciał wziąć od Telerich statki do przepłynięcia do Śródziemia, ci odmówili pomocy. Król Noldorów postanowił odebrać je siłą. To zdarzenie, zwane Bratobójstwem w Alqualondë. Po trzecim nieudanym ataku, na pomoc przyszły oddziały Fingolfina. Słabiej uzbrojeni Teleri przegrali, a Noldorowie zdobyli okręty. Podczas dalszej wędrówki zjawił się przed nimi Námo, który mówił im, że są skazani na cierpienie w Śródziemiu i będą żałować jeśli pójdą dalej i nie będą mieli prawa powrotu do Valinoru, a po śmierci ich duchy będą się błąkać bezdomne w siedzibach Mandosa. Wielu Noldorów, w tym Finarfin, się przeraziło i postanowiło zawrócić, jednak Fëanor i pozostali byli nieugięci i ruszyli dalej.

Gdy Noldorowie doszli do cieśniny Helcaraxë, dzielącej Aman od Śródziemia, Fëanor zdradził Fingolfina. Razem ze swoimi synami i swoim hufcem przepłynął morze, zostawiając brata i jego elfów, po czym kazał spalić okręty. Rozgoryczony Fingolfin miał do wyboru wrócić ze wstydem do Valarów, albo podjąć próbę ciężkiej przeprawy przez lodową cieśninę. Chęć zemsty kazała wybrać mu to drugie. Hufcowi Fingolfina udało się dotrzeć tą drogą do Śródziemia, jednak z ciężkimi stratami.

Fingolfin zamieszkał w Beleriandzie, gdzie toczył długie wojny z Morgothem. Ostatecznie wyzwał Mrocznego Władcę na pojedynek, w czasie którego zdołał zadać mu poważne rany, ale sam w walce zginął. Od tamtego czasu Morgoth był kulawy. Jego ciało zostało ocalone przed przygnieceniem dzięki pomocy wielkiego orła Thorondora.

Poprzednik:
Maedhros
Najwyższy Król Noldorów
PE 1 - PE 456
Następca:
Fingon


Bibliografia

Advertisement