Fingolfin (ED 1190 – PE 456) – elf Ñoldor z rodu Finwëgo, jego drugi syn, zrodzony z Indis z plemienia Vanyarów. Rodzony brat Findis, Írimë i Finarfina oraz przyrodni Fëanora. Mąż Anairë, ojciec Fingona, Turgona, Argona i Aredheli.
Biografia[]
W Amanie[]
Urodził się jako syn Finwëgo i Indis, w Amanie w mieście Tirion, gdzie też dorastał. Miał dwóch braci, starszego i przyrodniego Fëanora i młodszego rodzonego Finarfina, oraz dwie siostry: Findis i Írimë. Był najmężniejszym, najsilniejszym i najstateczniejszym z rodzeństwa. Ożenił się z Anairë, która urodziła mu 3 synów: Fingona, Turgona i Argona, oraz córkę Aredhelę[1].
Pod wpływem plotek rozpuszczanych przez Melkora, który przebywał wtedy w Amanie na wolności, między Fingolfinem a Fëanorem zrodziła się zazdrość o władzę. Do ich obu dochodziły fałszywe pogłoski, że brat szykuje spisek i chce przejąć władzę, na dodatek za przyzwoleniem Valarów. Ñoldorowie rozpoczęli nawet zbrojenia. Fëanor zaczął otwarcie się buntować przeciwko Valarom. Krzyczał, że odejdzie z Valinoru i wyzwoli Ñoldorów z poddaństwa, jeśli z nim pójdą. Zrozpaczony Fingolfin poszedł do Finwëgo i prosił go, by ukrócił pychę przyrodniego brata. Wtedy do komnaty wpadł w pełni uzbrojony Fëanor i przepędził stamtąd Fingolfina. Jednak gdy ten wychodził, syn Míriel pobiegł za nim i zastąpiwszy mu drogę zagroził, że go zabije, jeśli jeszcze raz spróbuje przywłaszczyć sobie jego prawa. To zdarzenie widziało wielu elfów, ponieważ działo się to na rojnym placu w Tirionie. Fingolfin, przeciskając się przez tłum, uciekł do Finarfina. Po tym wydarzeniu Valarowie wezwali Fëanora i Fingolfina do Kręgu Przeznaczenia. Tam wyszła na jaw wina Melkora, a Tulkas natychmiast ruszył w pogoń za nim. Mandos powiedział Fëanorowi, że za zburzenie spokoju w Amanie i nastawianie Ñoldorów przeciwko Valarom musi na dwanaście lat opuścić Tirion, a potem jego wina zostanie wymazana, jeśli inni mu przebaczą. Fingolfin oznajmił, że wybaczy bratu[2].
Niedługo potem Manwë wezwał wszystkich na Taniquetil, na święto ku czci Eru, również Fëanora. Tam skłóceni bracia pojednali się, a Fingolfin przysiągł wierność starszemu bratu i że wszędzie z nim pójdzie. W tym momencie światło dwóch Drzew Valinoru zmieszało się i opromieniło cały Aman. Jednak w tej samej chwili Melkor z Ungoliantą weszli na wzgórze Ezellohar i zniszczyli Drzewa.
Valinor ogarnęły ciemności. Oromë i Tulkas ruszyli w pościg za Morgothem, jednak zostali spętani przez Bezświatło Ungolianty i Melkor zbiegł do Śródziemia[3]. Gdy przyszła wiadomość, że Morgoth zabił Finwëgo i skradł Silmarile Fëanora, syn Míriel przeklął Melkora i poprzysiągł zemstę. Wyszedł na plac w Tirionie i wygłosił słynną przemowę. Ogłosił się królem wszystkich Ñoldorów i nakłaniał ich do opuszczenia razem z nim Amanu i ucieczki do Śródziemia. Mówił że tam nawet Valarowie nie są w stanie zapewnić im bezpieczeństwa i muszą się zemścić na Morgocie. Potem razem z synami wezwali wieczne ciemności, aby ich ogarnęły, gdyby nie dotrzymali ślubów i przysięgli ścigać zemstą aż do śmierci Melkora i każdego innego, kto spróbuje przywłaszczyć Silmarile. Większość Ñoldorów zapaliła się do planów Fëanora. Fingolfin sprzeciwił się mu, jednak zgodnie ze złożoną przysięgą wierności, musiał wziąć udział w exodusie.
Podczas drogi z Amanu do Śródziemia Ñoldorowie byli podzieleni na trzy hufce, Fingolfin i jego synowie dowodzili najliczniejszym. Kiedy Fëanor chciał wziąć od Telerich statki do przepłynięcia do Śródziemia, ci odmówili pomocy. Król Ñoldorów postanowił odebrać je siłą. To zdarzenie nazwano Bratobójstwem w Alqualondë. Po trzecim nieudanym ataku na pomoc przyszły oddziały Fingolfina. Słabiej uzbrojeni Teleri przegrali, a Ñoldorowie zdobyli okręty. Podczas dalszej wędrówki zjawił się przed nimi Námo, który mówił im, że są skazani na cierpienie w Śródziemiu i będą żałować, jeśli pójdą dalej i nie będą mieli prawa powrotu do Valinoru, a po śmierci ich duchy będą się błąkać bezdomne w siedzibach Mandosa. Wielu Ñoldorów, w tym Finarfin, przeraziło się i postanowiło zawrócić, jednak Fëanor i pozostali byli nieugięci i ruszyli dalej[4].
W Śródziemiu[]
Gdy Ñoldorowie doszli do cieśniny Helcaraxë, dzielącej Aman od Śródziemia, Fëanor zdradził Fingolfina. Razem ze swoimi synami i swoim hufcem przepłynął morze, zostawiając brata i jego elfów, po czym kazał spalić okręty. Rozgoryczony Fingolfin miał do wyboru wrócić ze wstydem do Valarów albo podjąć próbę ciężkiej przeprawy przez lodową cieśninę. Chęć zemsty kazała wybrać mu to drugie. Hufcowi Fingolfina udało się dotrzeć tą drogą do Śródziemia, jednak z ciężkimi stratami. O pierwszym wschodzie Słońca Fingolfin kazał zadąć w trąby[4].
Po bitwie Dagor-nuin-Giliath i śmierci Fëanora hufiec Fingolfina dotarł do Mithrimu, gdzie osiedli synowie poległego króla Ñoldorów. Stamtąd jego wojska w pogoni za niedobitkami po Bitwie pod Gwiazdami dotarły aż pod bramy Angbandu, siedziby Morgotha, widząc jednak potęgę fortecy, wycofały się z powrotem do Mithrimu. Fingolfin założył obóz na północnym brzegu Jeziora Mithrim, podczas gdy elfowie pod wodzą synów Fëanora mieli siedzibę na południowym brzegu. Oba obozy odczuwały niechęć do siebie, Ñoldorowie Fingolfina wciąż pamiętali cierpienia doznane podczas przeprawy przez lodową cieśninę. Kres waśni przyniósł słynny czyn Fingona, który uwolnił Maedhrosa, uwięzionego w Angbandzie. Wdzięczny syn Fëanora prosił Fingolfina o wybaczenie za uczynki ojca i zrzekł się tytułu Najwyższego Króla Ñoldorów, przekazując tę godność Fingolfinowi.
Fingolfin wziął w posiadanie całą krainę Hithlum. Jego syn, Fingon, władał Dor-lóminem, a Turgon Nevrastem (później przeniósł się do Gondolinu).
20 lat później Fingolfin wydał wielką ucztę nad jeziorem Ivrin, Mereth Aderthad, Ucztę Pojednania. Wtedy to podjęto wiele dobrych postanowień i zawiązywano sojusze.
W 60 roku Pierwszej Ery Fingolfin razem z Maedhrosem rozbili wojska Morgotha w bitwie Dagor Aglareb. Po tym zdarzeniu rozpoczęli oblężenie Angbandu, trwające prawie 400 lat. Król Ñoldorów mawiał chełpliwie, że Melkor już nigdy nie zdoła wyrwać się z oblężenia[5].
W 310 roku Pierwszej Ery Fingolfin, jako król wszystkich Ñoldorów, wysłał posłów z powitalnymi pozdrowieniami do ludzi, którzy zjawili się wtedy w Beleriandzie. Wielu z nich opuściło wtedy współplemieńców, by udać się na służbę u królów Eldarów. Między innymi tak postąpił Malach Aradan, sprowadził swój lud do Hithlumu i stał się wasalem Fingolfina, który dał ludziom krainę Dor-lómin[6].
“ | Trzykroć król pod ciosem padał na kolana, trzykroć wstawał i podnosił swoją strzaskaną tarczę i zgnieciony hełm. Ale ziemia wokół niego była rozdarta, ziejąca jamami, więc Fingolfin potknął się i przewrócił na wznak u stóp Morgotha, ten zaś postawił na jego szyi lewą nogę, ciężką jak góra. Fingolfin ostatnim rozpaczliwym wysiłkiem ciął Ringilem w tę stopę, a czarna dymiąca krew trysnęła i wypełniła jamy wyszczerbione przez Gronda. Tak zginął Fingolfin, Najwyższy Król Ñoldorów, najdumniejszy i najmężniejszy z dawnych Królów Elfów. Orkowie nie chełpili się tym pojedynkiem pod bramą Angbandu, a elfy go nie opiewały, gdyż okrył ich zbyt bolesną żałobą. | ” |
—Śmierć Fingolfina[7] |
Niedługo potem Fingolfin zaplanował szturm na Angband, jednak większość Ñoldorów, zadowolona z ówczesnego stanu rzeczy, nie chciała go słuchać. Z wodzów Ñoldorów jedynie Angrod i Aegnor podzielali pogląd króla. Plany Fingolfina spełzły więc na niczym.
455 lat po przybyciu Fingolfina do Śródziemia Morgoth wysłał rzeki płomieni z Żelaznych Gór, które zniszczyły oblężenie Angbandu i spaliły równinę Ard-galen. Tak rozpoczęła się bitwa Dagor Bragollach. Melkor wysłał ogromną armię do Beleriandu. Hador, władca rodu Maracha, wraz z synem Gundorem poległ u boku Fingolfina na stokach Ered Wethrin. Oprócz nich polegli Angrod, Aegnor, Bregolas oraz wielu Ñoldorów i ludzi. Fingolfin uznał, że to już ostateczny upadek Ñoldorów. W rozpaczy i gniewie dosiadł konia Rochallora i ruszył samotnie w drogę. Przebył zniszczoną równinę Ard-galen, a każdy, kto go zobaczył, myślał, że to sam Oromë, bo Fingolfinowi w gniewie oczy świeciły jak u Valara. Król Ñoldorów zajechał pod bramy Angbandu i wyzwał Morgotha na pojedynek, nazywając go tchórzem i władcą niewolników. Melkor przyjął wyzwanie. Wyszedł w czarnej zbroi, dzierżąc młot Grond i tarczę bez godła. Wielokrotnie próbował zmiażdżyć elfa, jednak ten za każdym razem unikał ciosu i zadał Ringilem przeciwnikowi siedem bolesnych ran. W końcu jednak król Ñoldorów potknął się, a Morgoth przycisnął mu lewą nogę do szyi, zabijając go. Melkor chciał rzucić jego ciało na pożarcie swoim wilkom, jednak powstrzymał go Thorondor, król orłów, który zaniósł ciało króla do Gondolinu. Turgon usypał nad ciałem ojca wysoki kurhan[8].
Poprzednik: Maedhros |
Najwyższy Król Ñoldorów PE 1 - PE 456 |
Następca: Fingon |
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), The Peoples of Middle-earth, "The Shibboleth of Fëanor"
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Silmarile i niepokoje wśród Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Mrok nad Valinorem
- ↑ 4,0 4,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Ucieczka Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Ludzie przybywają na Zachód
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Zniszczenie Beleriandu i śmierć Fingolfina
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Zniszczenie Beleriandu i śmierć Fingolfina