Eorl Młody (2485-2545 TE) – wódz Éothéodów, pierwszy król Rohanu, który poprowadził ich z północy do Calenardhonu, ojciec Brego.
Historia[]
Gdy Eorl miał zaledwie 16 lat, jego ojciec zginął podczas próby oswojenia konia Felarófa, co uczyniło Eorla władcą Éothéodów w tak młodym wieku. Młody Eorl przysiągł pomścić ojca i udało mu się oswoić konia. „Skazał” konia na noszenie go przez resztę życia, a koń najwyraźniej przyjął te karę.[1]
W 2510 roku, gdy Balkowie najechali Gondor, jego namiestnik, Cirion wysłał wiadomość z prośbą do Eorla o pomoc. Do Framburga dojechał tylko jeden goniec z sześciu, Borondir. Wtedy król Eotheodów przyjechał z odsieczą, która zadecydowała o zwycięstwie w bitwie na polach Celebrantu. W podzięce za pomoc, Cirion ofiarował mu prowincję Caledahorn Gondoru we władanie.[2]
Eorl otrzymał przydomek Młody, ze względu na to, iż za młodu odziedziczył władzę po ojcu (miał tylko szesnaście lat). Również z powodu jasnych włosów oraz sił młodzieńczych, które nie opuszczały go aż do śmierci, tak go nazywano. Umarł w wieku 60 lat, podczas bitwy na Płaskowyżu z Easterlingami. Na jego cześć usypano Pierwszy Kurhan. Razem z nim pogrzebano jego konia Felarófa.[3]
Etymologia[]
Imię Eorl jest staroangielskim tłumaczeniem rohirrimskiego słowa þuron, na które być może wpływa elficki rdzeń tur[4].
Eorl to staroangielskie słowo odnoszące się do osoby o randze szlacheckiej i jest przodkiem współczesnego "hrabiego". Był to najwyższy stopień szlachty w kulturze północnogermańskiej, wprowadzony do Wielkiej Brytanii dopiero pod koniec IX wieku, kiedy to zastąpił równoważny staroangielski tytuł ealdorman.
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Dodatek A, "Ród Eorla"
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone Opowieści, Cirion i Eorl oraz Przyjaźń Gondoru i Rohanu
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Dodatek A, "Ród Eorla" "Królowie Marchii"
- ↑ J.R.R. Tolkien, "The Feanorian Alphabet, Part 1 & Quenya Verb Structure", in Parma Eldalamberon XXII (edited by Christopher Gilson and Arden R. Smith), p. 159, where Tolkien gives þorunahim as the genuine form of Eorlingas