| “ | Oblicze Elronda nie miało wieku, nie było stare, ani młode, chociaż wypisana była na nim pamięć wielu radości i wielu trosk. Na włosach, ciemnych jak cienie o zmierzchu, błyszczała srebrna przepaska; w oczach, szarych jak pogodny wieczór, świecił blask, jak gdyby światło gwiazd. Zdawał się czcigodny jak król w majestacie wielu lat panowania, ale zarazem krzepki jak zahartowany wojownik w pełni sił. | ” |
—Drużyna Pierścienia, wiele spotkań | ||
Elrond (sin. Kopuła Gwiazd) – półelf, syn Eärendila i Elwingi, brat Elrosa, władca Imladris, członek Białej Rady.
Historia[]
Pierwsza Era[]
Wywodził się on wraz z bratem z Trzech Rodów Edainów, lecz miał w żyłach także krew Eldarów i Majarów, odziedziczoną po Idril z Gondolinu i Lúthien, córce Meliany[2]. Elrond półelf był synem Eärendila i Elwingi, prawnukiem Lúthien. Miał brata bliźniaka, Elrosa. Urodził się w Przystani Sirionu w Beleriandzie w Pierwszej Erze. Wraz z bratem zostali schwytani i wychowani przez Maedhrosa i Maglora. Choć na początku nie było wielkiej miłości między synami Eärendila a Synami Fëanora, w końcu Maglor zlitował się nad nimi oraz pielęgnował ich i ostatecznie pokochał. Po Wojnie Gniewu Elrond i Elros opuścili niewolę i udali się do Lindonu. Po pokonaniu Melkora pod koniec Pierwszej Ery Valarowie pozwolili mu wybrać, do której rasy chce należeć – ludzi czy elfów. Zdecydował dołączyć do tych drugich. Został ich władcą o wielkiej mądrości i dużej mocy. Postanowił także zostać w Śródziemiu, tak jak inni nieliczni elfowie. Wśród nich byli: Círdan, Budowniczy Okrętów, Celeborn z Doriathu wraz z żoną Galadrielą oraz Gil-galad, Najwyższy Król Ñoldorów. U jego to boku został Elrond w Zewnętrznych Krainach [3].
Druga Era[]
W DE 1695 Elrond został wysłany do Eregionu przez Gil-galada, próbując chronić miasto przed inwazją sił Saurona. Niestety był zbyt słaby i nie był w stanie powstrzymać armii wroga. Po zniszczeniu Eregionu Elrond w 1697 DE wybudował fortecę i swoje schronienie – Imladris (przez ludzi zwane Rivendell), które przetrwało długie wieki [4]. Należał do Ostatniego Sojuszu, który zatrzymał się w jego mieście podczas podróży ku wschodnim krainom Śródziemia. Powiadano że zebrana tam armia była największa od czasów, gdy wojska Valarów nacierały na Thangorodrim. Ich armia dotarła do Dagorlad, gdzie stoczyli Bitwę na Dagorlad [5]. Elfowie i ludzie zwyciężyli, a Isildur, syn Elendila, zdobył Jedyny Pierścień, lecz mimo namów Círdana i Elronda, którzy stali przy jego boku, nie zniszczył Pierścienia, ale zachował go dla siebie [6]. W czasach Drugiej Ery Gil-galad ofiarował Elrondowi Vilyę, jeden z trzech Pierścieni Elfów.
Trzecia Era[]
Przez wszystkie dni Trzeciej Ery po upadku Gil-galada syn Eärendila mieszkał w Imladris i tam się skupiło wielu elfów. Jego dom był także schronieniem dla znużonych i uciśnionych, a także dla spadkobierców Isildura, bowiem wiedział, iż z tego rodu przyjdzie ktoś, komu jest pisana wielka rola w wydarzeniach Trzeciej Ery. W okresie zmierzchu Dúnedainów cząstki Narsila były powierzone Elrondowi. W roku TE 109 Elrond poślubił Celebríanę. W roku TE 130 urodzili się jego synowie, bliźniacy Elladan i Elrohir oraz w TE 241 córka, Arwena Undómiel. Elrond stracił swoją żonę w TE 2510, kiedy została napadnięta przez orków, przekraczając Góry Mgliste. Szczęśliwie jej dwaj synowie uwolnili ją. Nie mogąc odzyskać sił, popłynęła statkiem do Nieśmiertelnych Krain. Gościł Kampanię Thorina w trakcie jej wędrówki do Ereboru. Tam odczytał mapę Thróra, gdyż znał starokrasnoludzkie runy. Był również członkiem Białej Rady, której spotkania często odbywały się w Rivendell. Był wielkim przyjacielem Gandalfa Szarego. Po odejściu Froda z Shire z Jedynym Pierścieniem Elrond wysłał jeźdźców, aby przyprowadzili go do Rivendell. Jeden z nich, Glorfindel, z powodzeniem znalazł Froda i pomógł mu dotrzeć do Imladris.
W czasach Wojny o Pierścień Elrond udzielił gościny członkom Drużyny Pierścienia w swym domu. Zwołał także naradę, na której omówiono sytuację Śródziemia i zdecydowano, co stanie się z Pierścieniem. W dniu 29 września 3021 Elrond opuścił Śródziemie i Prostą Droga odpłynął na Zachód, skąd już nie wrócił.
Etymologia[]
Imię Elronda nadała mu matka – Elwinga – na pamiątkę wielkiej sali tronowej w Menegrocie, którą zwano Menelrond – Kopuła Nieba – a która wzięła swą nazwę od sklepienia pokrytego przez Melianę srebrem i klejnotami.[7]
Adaptacje[]
Władca Pierścieni (trylogia filmowa)[]
W filmach Petera Jacksona w rolę Elronda wcielił się Hugo Weaving.
Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy[]
W adaptacji serialowej Elronda gra Robert Aramayo. Tam jest przedstawiony jako młody elficki polityk i architekt, budujący swoją pozycję poprzez dobre relacje z krasnoludami.
| Powiernicy Pierścieni Władzy | |
|---|---|
Jedyny Pierścień Trzy Pierścienie Galadriela (Nenya) • Gil-galad, Elrond (Vilya) • Círdan, Gandalf (Narya) Siedem Pierścieni Thrór (przekazał pierścień synowi) • Thráin II (otrzymał pierścień od ojca) • sześciu nieznanych krasnoludów Dziewięć Pierścieni Czarnoksiężnik z Angmaru • Khamûl • Siedem nieznanych Upiorów Pierścienia | |
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (ed.), The War of the Jewels
- ↑ J.R.R. Tolkien, Silmarillion, wydawnictwo Amber, wydanie XXII, strona 330
- ↑ J.R.R. Tolkien, Silmarillion, wydawnictwo Amber, wydanie XXII, strona 323
- ↑ J.R.R. Tolkien, Silmarillion, wydawnictwo Amber, wydanie XXII, strona 361
- ↑ J.R.R. Tolkien, Silmarillion, wydawnictwo Amber, wydanie XXII, strona 367
- ↑ J.R.R. Tolkien, Silmarillion, wydawnictwo Amber, wydanie XXII, strona 368
- ↑ J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. XII, The Peoples of Middle-earth, „The Problem of Ros”