| “ | Et Eärello Endorenna utúlien. Sinome maruvan ar Hildinyar tenn' Ambar-metta ("Zza Wielkiego Morza przybyłem do Śródziemia. Tu pozostanę i tu żyć będą potomkowie moi aż do końca świata") | ” |
—Aragorn powtarzający słowa Elendila na swej koronacji, Powrót Króla, Król i Namiestnik | ||
Elendil (ur. 3119 roku Drugiej Ery[1]; zm. 3441 roku Drugiej Ery[2]) – Númenorejczyk, syn Amandila, ojciec Isildura i Anáriona, potomek Eärendila i Elwingi, lecz nie w linii prostej królów. Założyciel Gondoru i Arnoru oraz ich król, pierwszy Król wszystkich Dúnedainów.
Historia[]
Na Númenorze[]
Urodził się w 3119 roku Drugiej Ery[1], jako syn Amandila, księcia Andúnië, który był przywódcą stronnictwa Wiernych. Został wychowany w dawnych tradycjach Númenoru. Jako przyjaciel Valarów oraz elfów, oraz czczący Eru Ilúvatara, sprzeciwiał się dążeniom króla Ar-Pharazôna i jego doradcy Saurona.[3]
Wsławił się w Númenorze jako świetny kapitan okrętów. Wraz ze swoją rodziną pozostał w grupie Wiernych (posłusznym Valarom), podczas gdy jego ojciec Amandil, przewidujący Upadek, wyruszył prosić o pomoc Valarów. Elendil przygotował potajemnie dziewięć statków, na których on i pozostali Wierni wraz z rodzinami mieli opuścić Númenor. Na statki załadował również wielkie dzieła Númerojczyków, Siedem Kamieni (palantírów), dar od Eldarów – sadzonkę Białego Drzewa, którą wykradł Isildur zanim drzewo zostało spalone z polecenia króla Ar-Pharazôna oraz miecz Narsil, którym potem się posługiwał.[3]
Ucieczka do Śródziemia[]
W dniu zagłady Númenoru wyprawił się na swoich dziewięciu statkach do Śródziemia razem ze swą rodziną. Dzięki pomocy Valarów udało mu się tam dotrzeć. Olbrzymia fala, która powstała w wyniku kataklizmu, wyrzuciła go w okolicach Lindonu.[4]
Opuszczając statek, miał rzec słowa:
Et Eärello Endorenna utúlien. Sinome maruvan ar Hildinyar tenn' Ambar-metta.[5]
Co w tłumaczeniu oznacza:
„Zza Wielkiego Morza przybyłem do Śródziemia. Tu pozostanę i tu żyć będą potomkowie moi aż do końca świata.”[5]
Na wygnaniu[]
Elendil został przyjaźnie przyjęty przez Gil-galada. Elendil założył Arnor, a następnie pojechał na południe, gdzie powstawał Gondor. Południowe Królestwo pozostawił jednak pod opieką swoich synów, Anáriona i Isildura, podczas gdy sam ruszył na północ. Na pożegnanie podarował swoim synom po dwa palantíry, trzy zachowując dla siebie.[4] Gil-galad zbudował dla Elendila Białe Wieże na niektórych wzgórzach Eriadoru. W najwyższej wieży trzymał unikalny palantír, Kamień Elendila, który nie mógł komunikować się z pozostałymi sześcioma, ponieważ był skierowany na zachód w stronę Kamienia Mistrza w Wieży Avallonë.[4] Elendil mógł go użyć, aby spojrzeć na zachód przez Morze i zobaczyć Nieśmiertelne Krainy ; ale nie mógł zobaczyć Númenoru, ponieważ był on na zawsze zakryty przez zagięte morze.[6]
Głównym miastem jego królestwa było Annúminas nad Jeziorem Nenuial. Elendil umieścił palantíry w Emyn Beraid, Amon Sûl i w twierdzy Annúminas.[4] Kiedy Sauron w 3429 roku zaatakował Minas Ithil, Isildur przybył do Arnoru, by poprosić swojego ojca o pomoc. Elendil z Gil-galadem założył Ostatni Sojusz, którego wojska w 3431 roku dotarły do Rivendell.[7] W 3434 armie ludzi i elfów minęły Góry Mgliste i podeszły pod Mordor rozpoczynając bitwę na Dagorlad.[7] Po długim oblężeniu Barad-dûr Sauron znajdował się w krytycznym położeniu i musiał osobiście stanąć do walki. Elendil wraz z Gil-galadem powalił Nieprzyjaciela, lecz obaj zapłacili za to życiem.[7] Jego grobowiec znajdował się na Halifirien, lecz po przysiędze Ciriona jego ciało zostało przeniesione do Doliny Królów. Jego grób porosły simbelmynë.[8]
Etymologia[]
Imię Elendil pochodzi z quenyi i znaczy „Miłujący Gwiazdy”, co ludzie mogli błędnie tłumaczyć jako „Przyjaciel Elfów” („Elen” – gwiazda, „(n)dil” – bezinteresowna miłość).[9] Odpowiednikiem jego imienia w adûnaicu jest „Nimruzîr”.[10]
Inne wersje legendarium[]
W Utraconej Drodze i innych pismach Elendil ma ojca imieniem Valandil. Również w tej wersji jego syn Isildur nazywa się Herendil. Pod jego opieką jest Firiel, córka Orontora, który odpłynął z Númenoru (prekursor wyprawy Amandila do Amanu, by ubłagać Valarów o pomoc).[11]
W pierwszej wersji Upadku Númenoru Elendil określany jest mianem Amroth.[12] Dopiero w drugiej wersji pojawia się imię Elendil.[13] Również wódz sojuszu przeciwko Thû (Sauron) nazywany jest Amrothem.[12]
Ciekawostki[]
Tolkien w Liście 131 porównał Elendila do Noego, biblijnej postaci, który podobnie jak syn Amandila był oddany swej wierze (jak Elendil Eru i Valarom), jak i przygotowany na to, co ma nadejść. W tym liście również Elendil jest określany epitetem Piękny.[14]
| Poprzednik: - |
Król wszystkich Dunedainów 3320 DE - 3441 DE |
Następca: Isildur |
| Poprzednik: - |
król Gondoru 3320 DE - 3441 DE |
Następca: Anarion |
| Poprzednik: - |
król Arnoru 3320 DE - 3441 DE |
Następca: Isildur |
| Poprzednik: Amandil |
książę Andúnië 3319 DE - 3320 DE |
Następca: - |
Przepisy[]
- ↑ 1,0 1,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Ludy Śródziemia, "Dziedzice Elendila"
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Dodatek B, "Druga Era"
- ↑ 3,0 3,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, "Akallabeth"
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, "Pierścienie Władcy i Trzecia Era"
- ↑ 5,0 5,1 J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Powrót Króla, "Namiestnik i Król"
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Dodatek A , „Królestwo Północne i Dúnedainowie", wpis o królu Arvedui, przypis o palantírach.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Dodatek B, "Druga Era"
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone Opowieści, "Cirion i Eorl oraz Przyjaźń Gondoru i Rohanu"
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Wojna o Klejnoty "Cześć Czwarta. Quendi i Eldarowie: Notatki autora o Quendi i Eldarach", przypis 10.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Sauron Pokonany "Cześć Druga: Notatki Notion Club Cześć Druga: Noc 67"
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Zagubiona Droga i inne pisma, Utracona Droga, "(ii) Rozdziały numenorejskie"
- ↑ 12,0 12,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Utracona droga i inne pismo, Upadek Númenoru, "(i) Pierwszy szkic”
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Utracona droga i inne pismo, Upadek Numenoru, "(iii) Druga wersja Upadku Numenoru"
- ↑ J.R.R. Tolkien, Humphrey Carpenter, Christopher Tolkien (red.), Listy, List nr 131