| “ | Eönwë, chorąży i herold Manwëgo, z którego zbrojną potęgą nic nie może równać na Ardzie. | ” |
Eönwë – jeden z najpotężniejszych Majarów, herold Manwëgo, wódz armii Valarów w ataku na Morgotha pod koniec Pierwszej Ery. Duch powietrza. W walce mało kto mógł mu dorównać.
Historia[]
Został stworzony przez Eru Ilúvatara, przed początkami Ardy[1].
Gdy Eärendil przybył do Amanu, to właśnie Eönwë wyszedł jako pierwszy go przywitać, a następnie zaprowadził go przed potęgi Ardy[2].
Był dowódcą armii Valarów w Wojnie Gniewu. Po zakończonej bitwie powierzono mu pieczę nad Silmarilami, a jako herold Manwëgo wezwał wszystkich elfów do opuszczenia Śródziemia, żeby poszli do Amanu. Większość Eldarów przystała na to, jednak niektórzy nie, w tym Maglor i Maedhros, którzy wykradli powierzone pieczy Eönwëgo Silmarile[3]. Po wojnie Sauron złożył hołd Eönwëmu, przerażony porażką swego pana, Morgotha. Jednak gdy Majar kazał mu ukorzyć się przed Valarami, ten wzdragał się przed takim upokorzeniem; ukrył się więc w Śródziemiu[4].
Po zakończonej Wojnie Gniewu, Eönwë przybył do ludzi, udzielał im różnych nauk. Dał im siłę i mądrość. Ojcowie Trzech Rodów Ludzkich zostali obdarzeni życiem dłuższym niż wszyscy z ich rasy.
Etymologia[]
Eönwë jest imieniem w formie quenyjskiej[5]. Jednakże starożytni Mistrzowie Wiedzy nie znali elfickiej etymologii nazwy, co sugeruje, że prawdopodobnie ma ona pochodzenie valarińskie[6].
Inne wersje legendarium[]
Wcześniejsze wersja legendarium ukazywały Eönwë jako syna Manwego i Vardy (zwanego wtedy Fionwë), ale wraz z porzuceniem koncepcji Valarindi (czyli Dzieci Valarów) został on przedstawiony jako herold Manwego[7].
W niektórych wersjach to Eönwë miał zabić Morgotha za jego miłość do Arieny (wcześniej nazywanej Urwendi), a nie Túrin[8].
W najwcześniejszym „Silmarillionie” był synem Tulcasa[9].
Przypisy[]
- ↑ J.R.R. Tolkien, Silmarillion, Muzyka Ainurów, Wydawnictwo Amber, Wydanie XXII, Warszawa 2014, str. 35, ISBN 978-83-241-4999-5
- ↑ J.R.R. Tolkien, Silmarillion, Podróż Eärendila i Wojna Gniewu, Amber, Warszawa 2014, str. 316, ISBN 978-83-241-4999-5
- ↑ J.R.R. Tolkien, Silmarillion, Podróż Eärendila i Wojna Gniewu, Wydawnictwo Amber, Wydanie XXII, Warszawa 2014, str. 321-322, ISBN 978-83-241-4999-5
- ↑ J.R.R. Tolkien, Silmarillion, Pierścienie Władzy i Trzecia Era, w której kończą się te opowieści, Wydawnictwo Amber, Wydanie XXII, Warszawa 2014, str. 357-358, ISBN 978-83-241-4999-5
- ↑ Robert Foster, Encyklopedia Śródziemia, hasło Eönwë.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Wojna o Klejnoty, Część czwarta: Quendi i Eldarowie: Notatki autora do Quendi i Eldarów; należy zauważyć, że oryginalny tekst omawia wcześniejsze imię postaci, „Fionwe”, które Christopher Tolkien uważa za błąd.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Księga Zaginionych Opowieści Część Pierwsza, II. Muzyka Ainurów.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Księga Zaginionych Opowieści Część Pierwsza, IX. Ukrycie Valinoru.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Kształtowanie Śródziemia, II. Nawcześniejszy "Simarillion" (Szkic Mitologii).
| Valarowie | Manwë • Ulmo • Aulë • Oromë • Námo • Irmo • Tulkas |
|---|---|
| Majarowie | Eönwë • Ilmarë • Ossë • Uinena • Salmar • Meliana • Ariena Tilion • Curumo • Olórin • Aiwendil • Alatar • Pallando |
| Pomocnicy | Duchy powietrza • Duchy wody • Duchy ognia • Duchy cienia |
| Siły ciemności | |
| Valarowie | Morgoth |
| Majarowie | Sauron • Gothmog • Zguba Durina • Ungolianta |