Eärnur (1928 TE[1] - ok. 2050 TE)– trzydziesty trzeci i ostatni król Gondoru aż do powrotu króla Elessara. Był synem Eärnila II.[2]
Nieznana jest dokładna data śmierci lecz przypuszcza się 2050 rok TE. Nigdy nie miał żony ani dzieci. Był ostatnim męskim przedstawicielem linii Anáriona, a jego śmierć położyła kres dynastii południowej.
Historia[]
Podczas wojny z Angmarem, król Eärnil wysłał na pomoc Arthedainowi swoją armię wraz z synem na czele. 1975 roku TE potężna armia wraz z pomocą z Lindonu i Rivendell, na czele której stał Círdan i Glorfindel, przybyła do Fornostu. Eärnur na czele wojsk złamał potęgę Angmaru i pokonał armię Czarnoksiężnika. Lecz gdy chciał zmierzyć się z Upiorem, poniósł go przerażony wierzchowiec.[2]
Gdy książę powrócił, Czarnoksiężnik uciekł zanosząc się śmiechem. Wtedy Glorfindel przemówił do Eärnura:
„Nie ścigaj go! Nigdy już nie wróci do tego kraju. Przeznaczenie dosięgnie go daleko stąd i nie z ręki męża polegnie.”
Kapitan kipiał jednak gniewem i myślał tylko o pomszczeniu hańby. Razem ze sprzymierzeńcami po uwolnieniu zrujnowanego Arnoru, armia sojuszu posunęła się dalej i zaatakowała królestwo Czarnoksiężnika, wymordowali wszystkie jego sługi i zburzyli Carn Dûm, siedzibę Czarnoksiężnika, pomimo zwycięstwa na północy, wyniszczony Arnor nie zdołał się odrodzić z powodu wielkich strat. Od tej pory Dúnedainowie Północy żyli w dziczy a przewodzili im wodzowie.[2]
W roku 2000 roku Trzeciej Ery doszło do kolejnego nieszczęścia. Upiory pierścienia, pod wodzą Czarnoksiężnika, wyszły z Mordoru i rozpoczęły oblężenie miasta Minas Ithil. Twierdza broniła się do 2002 roku Trzeciej Ery i upadła. Została potem przemianowana na Minas Morgul.[2]
W 2043 roku umarł Eärnil II, a Eärnur został koronowany na nowego władcę. Tego samego roku, Wódz Upiorów rzucił mu wyzwanie. Nowy monarcha dorównywał ojcu męstwem, ale nie rozsądkiem, kochał wojsko i ćwiczenia w boju, a na turniejach nikt nie mógł mu się równać. Mimo, że pierwsze wezwanie odrzucił dzięki radom namiestnika Mardila, to siedem lat potem wezwanie zostało powtórzone. Tym razem, wbrew namowom, wraz z nieliczną świtą Eärnur ruszył do Minas Morgul.[2]
Przed wyruszeniem do grodu upiorów pozostawił Skrzydlatą Koronę, najcenniejszą insygnią władzy w Gondorze, w grobowcu swego ojca. Nigdy już o nim nie słyszano. Najpewniej został zdradziecko pojmany i zakatowano go na śmierć w lochach twierdzy.[2]
Po jego zniknięciu, na dworze nie było nikogo posiadającego wystarczająco szlachetnej krwi, więc od tego czasu królestwem zaczęli władać Namiestnicy. Jego śmierć ostatecznie zakończyła linie rodu Anáriona.[2]
Etymologia[]
Imię Eärnur (jego pełna forma to Eärendur) znaczy "Sługa Morza" od słów Eär ("Morze") i -ndur ("Sługa")
Inne wersje Legendarium[]
We wcześniejszej wersji tego, co później stało się rozdziałem Okno Zachóodu, ostatni król z rodu Anáriona nie nazywał się królem Eärnurem, lecz królem Elessarem.[3]
Poprzednik: Eärnil II |
Król Gondoru 2043 - 2050 TE |
Następca: Aragorn II |
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Ludy Śródziemia, VII. Dziedzice Elendila
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Dodatek A: Południowa Linia - Dziedzice Anariona
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Wojna o Pierścień, „Część druga: Pierścień wyrusza na Wschód”, „V. Faramir”