Eärnil II (1883 TE - 2043 TE) – Dúnadan, pochodzący z rodu Anáriona, trzydziesty drugi król Gondoru. W 1945 roku Trzeciej Ery został koronowany po tym, jak jego poprzednik, król Ondoher, zginął w bitwie, a wraz z nim jego synowie. Był synem Siriondila, praprawnukiem Telumehtara.
Biografia[]
Wojna w obronie Gondoru[]
W roku 1944 kraj został zaatakowany z dwóch stron przez Haradrimów i Woźników. W odpowiedzi na to król Ondoher prowadził główną armię na północ przeciwko Woźnikom, przegrał jednak w bitwie na Dagorlad. Eärnil był dowódcą armii południowego Gondoru i straży Pelargiru. Skierował swoją armię do brodów na rzece Poros, gdzie zdobył zdumiewające zwycięstwo nad Haradrimami. Dzięki temu mógł ruszyć na pomoc północy. Woźnicy, pewni zwycięstwa i nieświadomi klęski sojuszników na południu, świętowali, gdy nagle zaatakował ich Eärnil. Podpalił wozy i przepędził najeźdźców z Ithilien.
Wstąpienie na tron[]
Kwestia sukcesji[]
Po zakończeniu wojny i uspokojeniu kraju zajęto się sukcesją tronu. W wyniku śmierci Ondohera i wszystkich jego synów do tronu zgłosił roszczenia książę Arthedainu – Arvedui. Był mężem Fíriel, jedynej córki zmarłego króla, lecz Rada Gondoru pod przewodnictwem Namiestnika Gondoru, Pelendura, odmówiła mu i zamiast niego tron objął Eärnil, który również pochodził z królewskiego rodu. W Gondorze wolano bardziej przedstawiciela rodu Anáriona niż Isildura, dlatego Namiestnik zręcznie odmówił Arveduinowi, argumentując tym, że Isildur sam zrzekł się władzy na rzecz swego bratanka, Meneldila. Ponadto przekazał, iż kobiety w Gondorze nie dziedziczą korony (co było sprzeczne z númenorejskim prawem sukcesji). W 1945 roku Eärnil został koronowany na trzydziestego drugiego króla Gondoru.
Przyjaźń z Arthedainem[]
Eärnil był mądrym władcą i szukał przyjaźni ze słabszym Królestwem Północnym. Podobnie jako jego poprzednikowi, przyświecała idea przyjaźni dwóch ostatnich dúnedainowskich królestw. Wysłał więc wiadomości do Arveduina, oznajmiając mu, że otrzymał koronę Gondoru zgodnie z prawami Południowego Królestwa, ale nie zapomni o pokrewieństwie z Arnorem, oraz że przybędzie mu z pomocą, kiedy przyjdzie potrzeba.
Wojna na Północy[]
Niemniej Eärnil II przede wszystkim musiał myśleć o odbudowie państwa po wojnie z Woźnikami, lecz jesienią 1973 roku Trzeciej Ery do Gondoru przyszła wiadomości, że Czarnoksiężnik z Angmaru przygotowuje się na zadanie ostecznego ciosu Arthedainowi. Król postanowił posłać swego syna, Eärnura, na północ wraz z flotą, tak szybko jak tylko mógł. Jednak Eärnur przybył zbyt późno, aby ocalić Arthedain. Arvedui został pokonany i uciekł na północ, później utonął w Zatoce Forochel. Pomimo to udało się pobić królestwo Angmaru w bitwie pod Fornostem z pomocą Círdana i Glorfindela z armią z Rivendell. Po zwycięstwie siły elfów i ludzi najechały Angmar i wymordowały wszystkie sługi Czarnoksiężnika, lecz jego samego nie udało się złapać. Po wojnie Arnorczycy z północy rozproszyli się, jednak Aranarth przeżył i stał się pierwszym wodzem Dúnedainów.
Utrata Minas Ithil[]
Zniszczenie Angmaru poprawiło sytuację Gondoru, który musiałby walczyć na dwa fronty w przypadku zajęcia Eriadoru przez siły zła. Mimo swej militarnej siły, Eärnil nie był w stanie przeciwstawić się Upiorom Pierścienia, które w 2000 roku wyszły z Mordoru i zaczęły oblegać Minas Ithil. Miasto broniło się do 2002 roku, potem padło i stało się siedzibą Nazgûli, nazywaną od tamtej pory Minas Morgul (Wieżę złych czarów). Po tej porażce Minas Anor przemianowano na Minas Tirith (Wieżę Czat).
Eärnil II zmarł w 2043 roku Trzeciej Ery i został zastąpiony przez swojego syna, Eärnura.
Etymologia[]
Imię Eärnil (jego pełna forma to Eärendil) znaczy "Miłujący morze", ewentualnie "Oddany morzu".