Długa Zima – okres długotrwałej i wyniszczającej zimy, pojawiającej się w historii Śródziemia. Trwała 5 miesięcy, a konkretniej od listopada 2758 roku do marca 2759 roku Trzeciej Ery. W czasie jej trwania Rohirrimowie utracili większość królestwa poprzez działania wojskowe Dunlendingów z północy i Easterlingów ze wschodu. Zarówno Rohan jak i jego przeciwnicy mocno ucierpieli w wyniku panujących mrozów i niedostatku. W czasie Długiej Zimy zginął Helm Żelaznoręki, wraz ze swoim drugim synem Hámą.
Według słów Gandalfa hobbici przetrwali Długą Zimę tylko dzięki solidarności i nieskłonnej do narzekań wytrwałości, okazując wielki hart ducha i gotowość do wspierania się nawzajem.[1]
Śnieg przykrył wówczas Rohan, Eriador, Rhovanion i ziemie leżące pomiędzy nim a Górami Mglistymi. W Eriadorze Długa Zima poczyniła równie wielkie straty co w Rohanie. Dotyczyło to głównie ludności Shire, gdzie zima odebrała życie wielu hobbitom. Na szczęście czarodziej Gandalf przybył im na pomoc i uratował pozostałych przy życiu niziołków.
Wraz z końcem zimy las Fangorn zamienił się w moczary, a mieszkańcy Rohanu odbili swoje ziemie z rąk Dunlendingów.
Przypisy[]
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Wyprawa do Ereboru”, „Dodatek”, „Wyjątki z wcześniejszej wersji”