Dúnedainowie [l. poj. Dúnadan] (sind. Edainowie z zachodu) zwani też Ludźmi Zachodu, albo Ludzie z Westernesse – byli to potomkowie Númenorejczyków, którzy przetrwali upadek królestwa i przybyli do Śródziemia, razem z Elendilem i jego synami. Na ich czele, zbudowali dwa królestwa, Gondor i Arnor, a po śmierci Elendila w 3441 DE podzielili się na Dúnedainów Północy z Arnoru i Dúnedainów Południowych z Gondoru.
Historia
Dúnedainowie Północy z Arnoru
Byli władcami Arnoru, a królami byli potomkowie Isildura. W 861 roku Trzeciej Ery, po śmierci króla Eärendura, Arnor został podzielony w wyniku wojny domowej na: Arthedain Cardolan i Rhudaur. Dúnedainowie w Rudaurze i Cardolanie byli nieliczni, a ciągłe walki i spory min. o Wichrowy Czub, doprowadziły do wygaśnięcia dynastii. W Arthedainie ród utrwalił się i ostatecznie przetrwał, nawet po upadku królestwa w 1975 TE. Potem Dúnedainów została garstka, prowadząc surowy tryb życia, zostali Strażnikami i chronili Eregion przed wszelkimi zagrożeniami. Ich Wodzami zostali królewscy potomkowie, którzy przetrwali dzięki pomocy Elronda. Dunedainowie z Północy zachowali poza tym wzorową czystość krwi, nie mieszali się z rdzenną ludnością, a ich potomstwo zachowało wiele cech swych przodków. Dúnedainowie z Północy, dzięki czystości krwi, zachowali swoje długowieczne życie, czym prześcignęli swoich braci z południa. Mimo to jednak ich życie powoli się skracało poprzez wygasanie mocy Gwiezdnego Lądu (Númenor) gdyż po jego zatonięciu gasły w potomkach Númenorejczyków dary Eldarów, które sprawiały, że Edainowie byli królami wśród ludzi.
Dúnedainowie Południa z Gondoru
W Gondorze Dúnedainowie rozkwitli tworząc dynastię królów Gondoru. Mimo wielu niebezpieczeństw ze strony Haradu i Rhûn, stworzyli silne, niezależne państwo, które niemal do końca ich panowania, było największą potęgą w Śródziemiu. Niestety doprowadziło to także do ich zepsucia. Wojny, walki o władzę, bezdzietność i choroby doprowadziły do tego, że ród królewski pięciokrotnie niemal wygasał, ponadto Dúnedainów zaczął dręczyć coraz krótszy czas trwania życia. Rody szlacheckie zaczęły coraz częściej mieszać się z ludźmi, bez Numenorejskiego pochodzenia i co ważniejsze, psuła ich gnuśność i umiłowanie przepychu. Po śmierci króla Ondohera i wszystkich jego synów, nie wyrażono zgody na koronację Firiel, jedynej córki zmarłego władcy, władzę przekazano jej kuzynowi Eärnilowi, niestety to na jego synu Eärnurze, zakończyło się panowanie królów, a władzę przejęli Namiestnicy. Jednak Firiel związała się z księciem Arthedainu tym samym łącząc oba rody, dając początek linii, z której miał urodzić się król obu zjednoczonych królestw.
W Czwartej Erze, Dúnedainowie z Gondoru i Arnoru zostali zjednoczeni pod wodzą króla Aragorna II Elessara.
Charakterystyka
Dúnedainowie przewyższali innych ludzi szlachetnością ducha i ciała, choć byli zdolni do zła, jeśli ulegali zepsuciu. Długość życia członka rodziny królewskiej, początkowo trzykrotnie większa od innych ludzi, w czasach Wojny o Pierścień wciąż wynosiła 150 lat lub więcej, inni Dúnedainowie żyli krócej. Najszlachetniejsi posiadali wielką mądrość i bystrość umysłu, a niekiedy dar przewidywania. Wierni i ich potomkowie byli w przyjaznych stosunkach z elfami, którzy darzyli ich sympatią.
Używali języka westron, który wzbogacili licznymi elfickimi słowami. w latach. Wielu z nich znało język elfów i często się nim posługiwało, a uczeni wśród Dunedainów znali również język elfów Wysokiego Rodu, quenya. W Númenorze, a zapewne także w Umbarze, posługiwali się adunaickim.
Dúnadainowie z północy ubierali się w szare opończe, które łączyli na ramieniu gwiazdą - będącą jednocześnie oznaką honorową i jedyną ozdobą ich stroju mając nawiązywać do gwiazdy Elendila- symbolu północnego królestwa[1].