Przebudzenie elfów nad Cuiviénen
Cuiviénen (qya. Woda Przebudzenia) – zatoka morza Helcar (czasem nazywane jeziorem) na dalekim wschodzie, a także nazwa pobliskich ziem znajdujących się nad nią. Tereny te leżały u południowych stóp gór Orocarni, skąd spadał potężny wodospad, niedaleko Dzikiej Puszczy.
Historia[]
Nad tą zatoką, około 1050 roku Ery Drzew przebudzili się Elfowie, stworzeni przez Eru Ilúvatara. Tam zobaczył ich polujący Oromë.
Według legendy, znanej w formie opowiadania dla dzieci elfów były to trzy grupy (łącznie 144 elfów): Minyarowie, Tatyarowie i Nelyarowie (Pierwsi, Drudzy, Trzeci). Minyarowie oraz część Tatyarów rozpoczęła wędrówkę po około 500 lat życia w Cuiviénen stając się Vanyarami i Ñoldorami. Pozostała część Tatyarów wolała zostać razem z Nalayarami. Za to część Nalyarów potem zdecydowała się dołączyć do idących. Tych, którzy woleli zostać zaczęto nazywać Avari. Również i część Avarich wyryszyła potem na zachód dołączając dla klanów. Pozostali mogli dostać się w ręce Morgotha, który zamienił ich w orków [1][2].
Po Wojnie Gniewu, część morza zanikła. Prawdopodobnie jego pozostałością jest Morze Rhûn. Los Avarich pozostał nieznany. Według Mędrców, miejsce to nigdy nie zostanie znalezione z powodu zmiany ustawienia lądów.
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Pojawienie się elfów i uwięzienie Melkora
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (ed.), The War of the Jewels, "Part Four. Quendi and Eldar"