| “ | Dość tego! Jakim prawem synowie Finarfina kręcą się tam i siam, żeby swoje bajdy pleść temu Ciemnemu Elfowi w jego jaskiniach? Król im pozwolił rokować z Thingolem w naszym wspólnym imieniu? Prawda, są w Beleriandzie, niech wszakże nie zapominają, że ojcem ich jest władcą Noldorów, chociaż matka pochodzi z obcego szczepu. | ” |
—Caranthir do Angroda, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów | ||
Caranthir – elf; czwarty syn Fëanora i Nerdaneli, miał sześciu braci. Był nazywany Caranthirem Ciemnym.
Biografia[]
Podróż do Beleriandu[]
Caranthir urodził się w Amanie w czasie trwania Lat Drzew. Po kradzieży Silmarili przez Morgotha, tak jak ojciec i bracia złożył przysięgę mówiącą o ściganiu wszystkich istot przetrzymujących lub przywłaszczających sobie te klejnoty. Dlatego wziął udział w Ucieczce Ñoldorów jako członek pierwszego ich hufca, dowodzonego przez Fëanora. Do Śródziemia dostał się na statkach, zajętych po pokonaniu Telerich w Bratobójstwie w Alqualondë.[1] Wraz z innymi Ñoldorami ze swojego hufca wędrował potem nad Jezioro Mithrim, gdzie zaatakował ich Morgoth, rozpoczynając Dagor-nuin-Giliath. Caranthir, tak jak jego pobratymcy, walczył najpierw w Mithrimie, a po pokonaniu napastników możliwe, że również na Ard-galen. Kiedy Fëanor dał się otoczyć przez oddział Balrogów, jego synowie przyszli mu na pomoc i odpędzili wroga, jednak uratowany zmarł od ran. Po tym wydarzeniu Caranthir, tak jak bracia, reprezentował swój naród na spotkaniu z poselstwem z Angbandu, w trakcie którego porwano Maedhrosa jako zakładnika. Żądania Morgotha nie zostały jednak spełnione, a bracia ufortyfikowali swój obóz w Hithlumie, gdzie doczekali przybycia Fingolfina i jego ludu.[2]
Założenie własnego państwa[]
Ze względu na swoją gwałtowność i niechęć do rodu Finarfina, na jednej z narad Caranthir ostro skrytykował samodzielne rokowania Finroda z Thingolem, prowadzone za pośrednictwem Angroda. Rozgniewany Angrod opuścił zebranie, a Maedhros przywołał brata do porządku, jednakże słowa Caranthira stały się przyczyną wielu obaw o wybuchowość i pochopne zachowanie potomstwa Fëanora. Po tej naradzie Caranthir wyruszył z niektórymi Ñoldorami na wschód, gdzie założył w Thargelionie własne państwo, znane jako Dor Caranthir.[3]
Caranthir nad jeziorem Helevorn (graf. Kip Rasmussen)
Zamieszkał tam w mieście na brzegu jeziora Helevorn. Wybudował też fortecę na zboczach góry Rerir. Kraina ta, tak jak jej władca, znacznie się wzbogaciła dzięki kontrolowaniu handlu cennymi wyrobami z krasnoludami z Nogrodu i Belegostu. Caranthir, chociaż gardził Naugrimami z powodu ich brzydoty, wiedział jednak, że nienawidzą oni Morgotha, więc zawarł z nimi sojusz. Podczas Dagor Aglareb prawdopodobnie tropił wrogów, którzy weszli w głąb Beleriandu Wschodniego, podczas gdy Fingolfin i Maedhros z powodzeniem zaatakowali główną armię orków na Ard-galen.[4] Po zakończeniu bitwy wydał rozkaz umocnienia wzgórz stanowiących północny kraniec jego państwa, na wschód od Szczerby Maglora, aby zabezpieczyć się przed atakami.[5]
Przybycie Haladinów z Ossiriandu na południowe tereny Thargelionu nie wywarło na jego władcy wrażenia, a podwładnym Caranthira obecność ludzi była obojętna. Sytuacja ta zmieniła się, gdy Morgoth napadł na przybyszów. Caranthir przybył w ostatniej chwili z odsieczą, która uratowała obrońców. Widząc męstwo Haladinów zaproponował im ziemie na północy, jednak Haletha, która prowadziła ten lud po śmierci ojca i brata w walce, odmówiła.[6]
Na wygnaniu[]
W 455 roku Pierwszej Ery po Dagor Bragollach, w której wojska orków zdobyły jego kraj, uciekł wraz z niedobitkami swojego ludu na południe, do kraju rządzonego przez Amroda i Amrasa, a następnie za Ramdal. Umocnił Amon Ereb swoimi wojskami, dzięki czemu Ossiriand i Taur-im-Duinath nie zostały zajęte przez przeciwników.[7]
Przed Bitwą Nieprzeliczonych Łez wspólnie z braćmi wysłał poselstwo do Doriathu z ultimatum, że jeśli Thingol nie odda im Silmarila, a Ñoldorowie zwyciężą Morgotha, będą uważać Doriath za wroga. Caranthir dołączył do Ligi Maedhrosa, a pozostałe mu jeszcze wojska weszły w skład jej wschodniej armii, która została rozbita w wyniku zdrady Easterlingów. Choć ranni, wszyscy synowie Fëanora przeżyli i z niektórymi pozostałymi przy życiu elfami i krasnoludami uszli ku Górze Dolmed. Po bitwie Caranthir prowadził żywot wygnańca u stóp Ered Lindon lub w Ossiriandzie.[8]
Gdy doszły go słuchy o tym, że Dior posiada Nauglamír z wprawionym w niego Silmarilem, przybył na spotkanie z braćmi i wraz z nimi wyprawił do Menegrothu poselstwo, żądając zwrócenia artefaktu. Ponieważ odpowiedź nie nadeszła, zimą 506 roku Pierwszej Ery doszło do Drugiego Bratobójstwa. Caranthir zginął w walce.[9]
Charakterystyka[]
Caranthir miał rumianą cerę.[10] Tak jak większość Ñoldorów miał czarne włosy.[11] Z charakteru był bardzo gwałtowny, tak że czasem określa się go nawet jako nieokrzesanego.[12] Miał porywczą naturę, podobnie jak jego ojciec i niektórzy bracia.
Drzewo Genealogiczne[]
Etymologia[]
Imię Caranthir jest sindarińskim tłumaczeniem imienia Carnistir. Nadano mu to imię, ponieważ odziedziczył po matce rumianą cerę, ale nie miedziano-rude włosy jego dziadka.[10]
Inne imiona[]
Quenejskie imię nadane mu przez ojca (tzw. ataressë) brzmiało Morifinwë ("Ciemny Finwë", od koloru włosów), skrócona forma Moryo. Pochodziło od rzeczownika more, oznaczającego "czerń", "noc" lub "mrok", który został zamieniony na moripo dodaniu do imienia jego dziadka – Finwë.[10]
Imię nadane mu przez matkę (tzw. amilessë) brzmiało Carnistir, tłumaczone jako "Czerwona twarz". Słowo carnë w quenyi oznaczało "czerwień" lub "szkarłat".[10]
Wcześniejszą wersją jego imienia było Cranthir (co znaczy „doskonały”)[13]; alternatywnie zapisywano je jako Cranthor.
W Najwcześniejszych Kronikach Valinoru tłumaczenie imienia Caranthir (wtedy Cranthir) na staroangielski podano jako Colþegn Nihthelm (Ciemny Cranthir) od słów col "węgier" i nihthelm "okrywa nocy".[14]
Inne wersje Legendarium[]
W opowieści Nauglafring Caranthir zginął podczas napaści na Doriath rządzony przez Diora od setki strzał, które przeszyły jego ciało obok swego brata Celegorma.[15]
Podczas gdy w opublikowanym Silmarillionie Caranthir jest wymieniony jako czwarty syn Fëanora, w Szybolecie Fëanora Curufin jest wyraźnie wymieniony jako czwarty.[10] Oznaczałoby to, że Caranthir jest piątym synem.
W Naturze Śródziemia przypis dotyczący epessë Finroda, Felegund, stwierdza, że:
| “ | Prawdopodobnie przydomek ten został nadany Finrodowi nie przez krasnoludów, ale przez Synów Fëanora. W jakieś mierze miał szyderczy charakter. Nie było wielkiej miłości między Synami Fëanora a dziećmi Finarphina, chociaż w potrzebie ukrywali wzajemną wrogość (Jak wtedy, gdy Curufin i Caranthir mieszkali w schronieniu Nargothrondu po pokonaniu elfów przez Morgotha na Północy). Co więcej, Synowie Fëanora utrzymywali rozbudowane kontakty z krasnoludami z Nogrodu i Belegostu. | ” |
—Natura Śródziemia, VII. Założenie Nargothrondu. | ||
Można założyć, że miało to odnosić się do Celegorma.
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Ucieczka Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Beleriand i jego królestwa
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Ludzie przybywają na Zachód
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Zniszczenie Beleriandu i śmierć Fingolfina
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Piąta Bitwa: Nírnaeth Arnoediad
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Zniszczenie Doriathu
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Ludy Śródziemia, XI. Szybolet Feanora, Imiona synów Feanora.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Eldamar i książęta Eldalië, ludu Eldarów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Alfabet Rúmilu i wczesne fragmenty noldorskie w Parma Eldalamberon XIII (pod redakcją Carla F. Hostettera, Christophera Gilsona, Ardena R. Smitha, Patricka H. Wynne’a i Billa Weldena).
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Kształtowanie Śródziemia, III. Quenta, Dodatek 1: Przekład Quenta dokonany przez Elfwine na staroangielski' staroangielskie odpowiedniki imion elfickich.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Księga Zaginionych Opowieści Część Druga, IV. Nauglafring.