| “ | Ciekawi byli, czy wciąż leżą w pieczarze nienaruszone włócznie, zamówione kiedyś dla armii króla Bladorthina (od dawna już nieżyjącego); każda z nich miała potrójne kute ostrze i drzewce misternie złocone, lecz nigdy tej broni nie dostarczono królowi ani nie otrzymano za nią zapłaty; | ” |
—John Ronald Reuel Tolkien, Hobbit, czyli tam i z powrotem | ||
Bladorthin – władca żyjący w Trzeciej Erze w Śródziemiu, nie jest do końca pewne, czy był on elfem, czy człowiekiem, wiadomo jednak, że miał armię oraz zamawiał broń u krasnoludów z Ereboru – znane tu były ze skarbca pod Samotną Górą włócznie o potrójnych ostrzach[1].
Etymologia[]
Samo słowo Bladorthin wydaje się pochodzić z języka elfów. Cząstka thin pochodzi z sindarinu i znaczy "szary". Z kolei Blador pojawia się w imieniu Bladorwen, opisanym w Księdze Zaginionych Opowieści. Bladorwen znaczy tam "szeroka ziemia"[2].
W najwcześniejszym leksykonie Tolkiena znajdują się również pokrewne słowa: bladwen – "równina"; blath – "podłoga"; oraz blant – "płaski", "otwarty". Christopher Gilson w jednym ze swoich listów do fanzinu Vinyar Tengwar wyraził przypuszczenie, że blador może być rzeczownikiem oznaczającym podmiot czynny o znaczeniu "wędrowiec", "strażnik", "pielgrzym"[2].
Inne wersje w legendarium[]
We wczesnych wersjach Hobbita imię Bladorthin nosił czarodziej, późniejszy Gandalf, zaś jako Gandalf znany był przywódca kompanii krasnoludów, później nazwany Thorin Dębowa Tarcza[2].
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Hobbit, czyli tam i z powrotem, Na przeszpiegi
- ↑ 2,0 2,1 2,2 J.R.R. Tolkien, Douglas A. Anderson, Hobbit z objaśnieniami, wyd. Bukowy Las, str. 328, ISBN 978-83-62478-62-0