Bitwa na polach Pelennoru (ang. The Battle of the Pelennor Fields) - szósty rozdział piątej księgi Powrotu Króla w Władcy Pierścieni autorstwa J.R.R. Tolkiena.
Streszczenie rozdziału[]
Nagle, potężna czarna bestia spadła na Théodena, trafiając jego konia zatrutą strzałką. Rumak stanął dęba, a król padł pod swoim koniem, zmiażdżony. Władca Nazgûli górował nad nim na grzbiecie swego latającego stwora. Przerażeni strażnicy Théodena uciekli w panice — wszyscy oprócz Dernhelma. Zrzucony z konia, ale nie ranny, Dernhelm rzucił wyzwanie Czarnoksiężnikowi. Merry, czołgający się na czworakach w oszołomieniu, usłyszał Dernhelma mówiącego i rozpoznał głos wojownika. Dernhelm odrzucił kaptur i ujawnił Nazgûlowi, że jest w rzeczywistości Éowiną, Panią Rohanu, w przebraniu.
Skrzydlaty stwór uderzył w Éowinę, ale zadała mu śmiertelną ranę, odcinając mu głowę. Czarnoksiężnik zeskoczył ze swojego martwego wierzchowca i roztrzaskał tarczę Éowiny ciosem swojej maczugi, łamiąc jej ramię. Ponownie podniósł kolczastą maczugę, ale tuż przed uderzeniem Merry zakradł się za niego i dźgnął Nazgûla w nogę starożytnym sztyletem, który dał mu Tom Bombadil na Kurhanach. Pochylony stwór wydał z siebie przeraźliwy wrzask. Éowina, ostatkiem sił, cięła go w twarz mieczem, którego ostrze roztrzaskało się przy uderzeniu. Odzienie Czarnoksiężnika upadła bezkształtnie u stóp Éowiny, a jego korona potoczyła się. Córka Eomunda upadła na ziemie.
Umierający król Théoden wyznaczył Éomera na swojego następcę. Éomer, widząc ciało swojej siostry Éowiny, poprowadził Rohirrimów do wściekłego ataku. Ludzie z Minas Tirith, dowodzeni przez Imrahila, księcia Dol Amroth, wyszli z miasta i wyparli wroga z bramy. Ciało Théodena zostało zabrane do miasta, wraz z Éowiną, ale Imrahil powiedział swoich wybawców, że nie umarła.
Sojusznicy Mordoru zebrali się ponownie, gdy z Osgiliath przybyli nowi żołnierze Saurona. Ludzie z Rohanu i Gondoru zmaleli. Gdy fala znów odwróciła się przeciwko Gondorowi, na rzece Anduinie pojawiła się flota czarnych statków. Obrońcy Gondoru odwrócili się w stronę miasta na widok wrogich statków. Éomer, choć zdawał sobie sprawę, że został pokonany, walczył dalej dzielnie, śmiejąc się w mieszaninie nadziei i rozpaczy.
Nagle, pierwszy czarny statek rozwinął sztandar Elendila, na którym widniało białe drzewo Gondoru oraz siedem gwiazd i korona Elendila — symbole starożytnego najwyższego królestwa Arnoru. Aragorn przybył na czarnych statkach wraz z Strażnikami z Północy, Legolasem, Gimlim i posiłkami z południowych lenn. Dzierżąc legendarny miecz Andúril, przekuty z szczątków Narsila i płonący jak gwiazda, Aragorn poprowadził zaciętą bitwę, by uratować Gondor. Armie Mordoru zostały pokonane, a Aragorn, Éomer i Imrahil powrócili do miasta, będący jedynymi, którzy nie zostali ranieni podczas bitwy.
Przekład na język polski[]
- Maria Skibniewska: Bitwa na polach Pelennoru
- Maria i Cezary Frąc: Bitwa na polach Pelennoru
- Jerzy Łoziński: Bitwa na polach Pelennoru
| Poprzedni rozdział: Droga Rohirrimów |
Bitwa na polach Pelennoru | Następny rozdział: Stos Denethora |