Bitwa na Dagorlad (1944) – klęska wojsk Gondoru na równinach Dagorlad zwana też Klęską pod Maronnonem. Rozegrała się w 1944 roku Trzeciej Ery. Dopiero druga część batalii zwana bitwą o Obóz skończyła się rozgromieniem przeciwników.
Przebieg
W 1944 roku Haradrimowie w towarzystwie ludzi z Khandu najechali Południowy Gondor, a kilka dni później Forthwini, przywódca Éothéodów poinformował króla, że Woźnicy zaatakowali królestwo od wschodu. Dowódca i krewniak króla Eärnil wyruszył ze swoimi siłami z Pelargiru na południe, król natomiast prowadził swoją armię przez Północne Ithilien, planując rozstawić wojska na Dagorlad. Niestety Woźnicy uprzedzili króla i dopadli jego armię zanim ta zajęła odpowiednią pozycję. Zapanował chaos. W trakcie bitwy król został zabity, a wraz z nim jego syn, Artamir. Dowództwo nad Armią Północną objął Minohtar, siostrzeniec króla. To jemu doniesiono, że w szeregach Éothéodów wspierających Gondor poległ Faramir, który nie chciał siedzieć z założonymi rękami w Minas Anor i po kryjomu wybrał się na wojnę. Niedługo później zginął sam Minohtar. Jedynie niewielki oddział zdołał się wydostać i dołączyć do armii południowej.[1]
Po bitwie
Eärnil odniósł wielkie zwycięstwo na południu. Gdy dowiedział się o śmierci króla i jego synów, wyruszył wraz ze swoją armią na północ i dopadł Woźników, pokonując ich w bitwie o Obóz. W ten sposób zostali oni ostatecznie rozgromieni.[2][3]
Skutki
- Śmierć króla oraz następcy tronu, co ostatecznie doprowadziło do koronowania Eärnila.
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Cirion i Eorl. Przyjaźń Gondoru z Rohanem”, „Ludzie Północy i Woźnicy”
- ↑ Karen Wynn Fonstad, Atlas Śródziemia, „Trzecia Era”, Woźnicy i Angmar (1851–1975)
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek A Kroniki królów i władców, "Królowie Númenoru", Gondor i spadkobiercy Anáriona