Arvedui (sind. Król Ostatni, 1864–1975 TE) – człowiek; dunadan, piętnasty i ostatni król Arthedainu (panujący w latach 1964–1974 Trzeciej Ery), syn Araphanta, mąż Fíriel i ojciec Aranartha. Przy jego narodzinach Malbeth Jasnowidzący przepowiedział, że będzie on ostatnim królem, dlatego nadano mu właśnie takie imię.
Historia
Aredui urodził się 1864 roku TE jako syn króla Arthedainu, Araphanta. Przy jego narodzinach doradca jego ojca Malbeth Jasnowidzący przepowiedział że będzie on ostatnim królem Arthedainu, właśnie dla tego jego ojciec nadał mu imię Arvedui (ostatni król).
1940 roku TE, Arvedui poślubił córkę króla Gondoru - Ondohera, Fíriel. To małżeństwo miało odbudować dobre stosunki i zjednoczenie pomiędzy ostatnimi dwoma państwami Dunedainowskimi. Arthedainowi było to na rękę, gdyż od kilku lat toczył ciągłą wojnę z sąsiednim Angmarem, w wyniku długotrwałych walk utracił bardzo dużo sił i był bliski upadku, a Czarnoksiężnik z Angmaru szykował się do ostatecznego ciosu.
W 1944 roku, po śmierci króla Gondoru Ondohera i jego synów Arvedui zażądał korony Gondoru, gdyż był potomkiem Isildura, a także dlatego, że był mężem Fíriel, jedynego żyjącego dziecka Ondohera, która zgodnie z prawami Númenoru dziedziczyła tron po ojcu.
Rada Gondoru, pod przewodnictwem Namiestnika Gondoru, Pelendura, jednak odrzuciła jego roszczenia, i zamiast niego, wybrali na króla Eärnila, wielkiego generała, za tym wyborem przemawiał fakt, że Earnil wywodził się z rodu Anariona, a Gondorczycy nie chętnie widzieli na tronie potomka Isildura. Rada zręcznie odmówiła Aveduinowi argumentując tym, że Isildur sam zrzekł się władzy nad południem na korzyść swego bratanka, Meneldila i jego potomków. Arvedui po odrzuceniu nie chciał się poddać i napisał kolejny list do namiestnika Pelendura, w którym przedstawił prawa Numenoru które pozwalały dziedziczyć kobietą oraz że Isildur pozostawił Gondor jako lenno potomkom Anariona, jednak zachował sobie władze zwierzchnią nad Południowym Królestwem. Tego listu jednak dalej nie rozpatrywano i nie opowiedziano Wprawdzie roszczenia Arvedui zostały odrzucone, ale król Earnil II z Gondoru, nie porzucił idei poprzednika, który dążył do zjednoczenia północy i południa, i obiecał mu pomoc w potrzebie. Arvedui choć nie wyrzekł się swych pretensji zwierzchniczych nad południem przystał na obecną sytuacje oraz dziedziczenie tronu przez Earnila, potrzebował bowiem pomocy w walce z Angmarem a Gondor wydawał się jedynym możliwym sojusznikiem, po za tym nic jeszcze do końca nie było rozstrzygnięte. Po za tym barakowa mu sił aby wywalczyć sobie prawa do tronu, Arthedain był na skraju upadku, a Gondor wciąż w sile choć również odczuł wiele klęsk. Arvedui do końca zachował swoje pretensje do władania na wszystkimi Dunedainami na wygnani, co potem kontynuowali jego potomkowie (jako wywodzący się od Isildura, zwierzchnika obu królestw). Po objęciu tronu Earnil porozumiał się z Arvedui wysyłając mu list z obietnicą pomocy jeśli będzie w potrzebie.
Po śmierci ojca, w 1964 roku Arvedui został koronowany na piętnastego króla Arthedainu, po swym ojcu odziedziczył upadające królestwo, Arthedain był wykończony po prawie połowie wieku ciągłych wojen z Angmarem, dodatkowo królestwo było wyniszczone przez wielką zarazę, znaną jako Wielki Mór. Arvedui starał się powstrzymać Angmar, jednak było jasne, że wyniszczone królestwo samotnie nie wygra.
W 1973 roku Arvedui poprosił o wsparcie w walce przeciw Angmarowi, Czarnoksiężnik szykował się bowiem do ostatecznego ciosu, lecz nim flota wysłana przez Earnila przybyła, Czarnoksiężnik pokonał Arthedain. Czarnoksiężnik zaatakował stolice Fornost pod zimy roku 1974, kiedy zapasy mieszkańców były na wyczerpaniu. W wyniku bitwy została zdobyta stolica Arthedainu, Fornost zostało zdobyte i zniszczone, samemu królowi jednak udało się uciec razem z rodziną i pamiątkami, (artefaktami które po upadku Númenor zostały wywiezione przez Wiernych), były to resztki miecza Elendila, Narsila, Pierścień Barahira, Berło Andúnië i Elendilmir, oraz dwa Palantíry.
Po upadku stolicy Arvedui wysłał synów do Lindonu z prośbą o pomoc do elfów ,sam jednak pozostał na Północnych Wzgórzach do końca, stawiając opór, armia Angmaru spychała ocalonych Dunadainów coraz dalej w stronę rzeki Lhun. Następnie ukrywał się w kopalniach krasnoludów w północnych Ered Luin, aż głód zmusił go do szukania azylu u Lossothów, ci udzielili mu go, sami również byli wrogami Czarnoksiężnika. W marcu 1975 roku Cirdan przysłał okręt do zatoki Forochel, by ratować Arveduiego i jego ludzi, Lossothowie jednak namawiali go aby został u nich i przeczekał zimę, próbując go odwieść od wejścia na statek którego się przerazili, jednak Arvenduil ich nie posłuchał, i król i jego ludzie weszli na statek, przed odpływem król w podzięce za gościnę i ochronę podarował Lossothom Pierścień Barahira, jednak w drodze powrotnej statek wpadł w lód i zatonął, a wraz z nim przepadły dwa Palantiry.
Po śmierci Arveduriego kraj upadł, pomimo że Angmar został zniszczony przez wspólne sil elfów i Gondorczyków, jednak jego najstarszy syn Aranarth przeżył. Po upadku Arthedainu, Dunedainowie stali się Strażnikami pilnującymi bezpieczeństwa na północy, na swego przywódcę wybrali ocalonego syna Arveduila, Aranartha który stał się pierwszym z wodzów Dunedainów. Z jego to rodu wywodził się Aragorn.
| Poprzednik: Araphant |
Król Arthedainu 1964 - 1975 TE |
Następca: Upadek Królestwa |