(Dodano nową stronę „'''Arvedui '''- (sind."król ostatni", zm. 1975 TE) Dunadan, piętnasty i ostatni król Artedainu(1964-1974). Przy jego narodzinach Malbeth Jasnowidzący przepowiedzia...”) |
Tar-Súrion (tablica | edycje) Nie podano opisu zmian Znacznik: Edytor kodu źródłowego |
||
| (Nie pokazano 39 wersji utworzonych przez 23 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| + | {{Infobox/postać |
||
| ⚫ | |||
| + | |Imię = Arvedui|Obraz = Arvedui.jpg|Tytuły = [[Król Arthedainu]]|Lata życia = 1864–1975 TE|Rasa = [[Człowiek]]|Kraina = [[Arthedain]]|Broń = Miecz|Płeć = Mężczyzna|Rodzice = [[Araphant]]|Małżonek = [[Fíriel]]|Potomstwo = [[Aranarth]]}}'''Arvedui''' ([[Sindarin|sind.]] ''Ostatni Król'', [[TE 1864|1864 TE]]<ref>{{HS12|7}}</ref> - [[TE 1975|1975]] [[Trzecia Era|TE]]) – [[człowiek]]; [[Dúnadan]], piętnasty i ostatni [[Królowie Arthedainu|król]] [[Arthedain]]u (panujący w latach [[TE 1964|1964]] - [[TE 1974|1974]] Trzeciej Ery), syn [[Araphant]]a, mąż [[Fíriel]] i ojciec [[Aranarth]]a. |
||
| + | == Biografia == |
||
| − | W 1944 roku, po ś |
||
| + | ===Młodość=== |
||
| ⚫ | |||
| + | |||
| + | W [[TE 1940|1940]] roku Arvedui poślubił Fíriel – córkę [[Król Gondoru|króla]] [[Gondor]]u [[Ondoher]]a. To małżeństwo miało odbudować dobre stosunki pomiędzy dwoma ostatnimi państwami Dúnedainów. Arthedainowi było to na rękę, gdyż od kilku lat toczył ciągłą wojnę z sąsiednim [[Angmar]]em i [[Czarnoksiężnik z Angmaru|Czarnoksiężnik]] szykował się do ostatecznego ciosu. |
||
| + | |||
| + | ===Pretensje do tronu=== |
||
| + | |||
| + | W [[TE 1944|1944]] roku, po śmierci Ondohera i jego synów, Arvedui zażądał korony Gondoru, gdyż był potomkiem [[Isildur]]a, a także dlatego, że był mężem Fíriel, jedynego żyjącego dziecka Ondohera, która zgodnie z prawami [[Númenor]]u dziedziczyłaby tron po ojcu. |
||
| + | |||
| + | [[Rada Gondoru]] pod przewodnictwem [[Namiestnicy Gondoru|namiestnika Gondoru]], [[Pelendur]]a, odrzuciła jednak jego roszczenia i zamiast niego wybrali na króla [[Eärnil II|Eärnila]], wielkiego generała. Za tym wyborem przemawiał fakt, że Eärnil wywodził się z rodu [[Anárion|Anáriona]], a [[Gondorczycy]] niechętnie widzieli na tronie potomka [[Isildur]]a. Rada zręcznie odmówiła Arveduinowi, argumentując tym, że Isildur sam zrzekł się władzy nad Południem na korzyść swego bratanka, [[Meneldil]]a, i jego potomków. Arvedui jednak nie chciał się poddać i za pomocą [[Kryształ Amon Sûl|palantíra]] przekazał wiadomość namiestnikowi Pelendurowi, że według prawa Westernesse kobiety mogą dziedziczyć oraz stwierdził, iż Isildur zachował sobie nad Południowym Królestwem władzę zwierzchnią. Na te argumenty Arveduiowi nie odpowiedziano. Wprawdzie jego roszczenia zostały odrzucone, ale [[Królowie Gondoru|król]] Eärnil II obiecał mu pomoc w potrzebie. |
||
| + | |||
| + | Arvedui przystał na obecną sytuację, potrzebował bowiem pomocy Gondoru w walce z Angmarem. Ponadto brakowało mu sił, aby wywalczyć sobie prawa do tronu; Arthedain był na skraju upadku, a Gondor wciąż silny, pomimo wiele klęsk. Do końca jednak zachował swoje pretensje do władania wszystkimi Dúnedainami na wygnaniu, co potem kontynuowali jego potomkowie. Po objęciu tronu Eärnil porozumiał się z synem Araphanta, wysyłając mu list z obietnicą pomocy, jeśli będzie w potrzebie.<ref>{{D|Gondor}}</ref> |
||
| + | |||
| + | ===Panowanie=== |
||
| + | |||
| + | Po śmierci ojca w 1964 roku Arvedui został koronowany na piętnastego króla Arthedainu. Po swym ojcu odziedziczył upadające królestwo, Arthedain był wykończony po prawie sześciuset latach wojen z Angmarem, dodatkowo królestwo było wyniszczone przez wielką zarazę, znaną jako [[Wielki Mór]]. Arvedui starał się powstrzymać Angmar, jednak było jasne, że w pojedynkę nie wygra. |
||
| + | |||
| + | W [[TE 1973|1973]] roku Arvedui poprosił o wsparcie w walce przeciw Czarnoksiężnikowi, ten szykował się bowiem do ostatecznego ciosu, Nim flota wysłana przez Eärnila przybyła, Nazgûl pokonał zdobył i zniszczył [[Fornost]] pod koniec zimy roku 1974, kiedy zapasy mieszkańców były na wyczerpaniu. Królowi jednak udało się uciec razem z rodziną i artefaktami, które po upadku Númenoru zostały wywiezione przez [[Wierni|Wiernych]]: resztkami miecza [[Narsil]]a, [[Pierścień Barahira|pierścieniem Barahira]], [[Berło Annúminas|Berłem Andúnië]] i [[Elendilmir]]em oraz dwoma [[palantíry|palantírami]]. |
||
| + | |||
| + | Po upadku stolicy Arvedui wysłał synów do [[Lindon]]u z prośbą o pomoc do [[elf]]ów, sam jednak pozostał na [[Północne Wzgórza|Północnych Wzgórzach]], do końca stawiając opór. Armia Angmaru spychała ocalonych Dúnadainów coraz dalej w stronę rzeki [[Lhûn]]. Następnie ukrywał się w kopalniach [[krasnolud]]ów w północnych [[Ered Luin]], aż głód zmusił go do szukania azylu u [[Lossothowie|Lossothów]], ci udzielili mu go, sami również byli wrogami Czarnoksiężnika. W marcu 1975 roku [[Círdan]] przysłał okręt do zatoki [[Forochel]], by ratować Arveduina i jego ludzi. Lossothowie jednak namawiali go, aby został u nich i przeczekał zimę, próbując go odwieść od wejścia na statek, którego się przerazili. Jednak król ich nie posłuchał i wszedł na statek. Przed odpływem w podzięce za gościnę i ochronę podarował wodzowi Śnieżnych Ludzi pierścień Barahira. W drodze powrotnej statek wpadł w lód i zatonął, a wraz z nim przepadł kryształy: Amon Sûl i [[Kryształ Annúminas|Annúminas]].<ref>{{D|Eriador}}</ref> |
||
| + | |||
| + | ===Bilans panowania=== |
||
| + | |||
| + | Po śmierci Arveduia kraj upadł, pomimo że Angmar został zniszczony przez wspólne siły elfów i Gondorczyków. Dúnedainowie stali się Strażnikami pilnującymi bezpieczeństwa na [[Eriador|północy]], ich przywódcą został syn Arveduia, Aranartha, który stał się pierwszym [[Wodzowie Dúnedainów|wodzem]] Dúnedainów. Z jego to rodu wywodził się [[Aragorn II|Aragorn]]. |
||
| + | |||
| + | {{Poprzednik-następca |
||
| + | |Poprzednik = [[Araphant]] |
||
| + | |Tytuł = Król Arthedainu |
||
| + | |Lata = [[TE 1964|1964]] - [[TE 1975|1975 TE]] |
||
| + | |Następca = Upadek Królestwa}} |
||
| + | {{Przypisy}} |
||
| + | [[Kategoria:Postacie Trzeciej Ery]] |
||
| + | [[Kategoria:Królowie Arthedainu]] |
||
| + | |||
| + | [[de:Arvedui]] |
||
| + | [[en:Arvedui]] |
||
| + | [[es:Arvedui]] |
||
| + | [[fr:Arvedui]] |
||
| + | [[it:Arvedui]] |
||
| + | [[ru:Арведуи]] |
||
Aktualna wersja na dzień 11:08, 30 sty 2022
Arvedui (sind. Ostatni Król, 1864 TE[1] - 1975 TE) – człowiek; Dúnadan, piętnasty i ostatni król Arthedainu (panujący w latach 1964 - 1974 Trzeciej Ery), syn Araphanta, mąż Fíriel i ojciec Aranartha.
Biografia[]
Młodość[]
Arvedui urodził się 1864 roku jako syn króla Arthedainu, Araphanta. Przy jego narodzinach doradca jego ojca, Malbeth Jasnowidzący, przepowiedział, że będzie on ostatnim królem Arthedainu, właśnie dlatego jego ojciec nadał mu imię Arvedui (Ostatni Król).
W 1940 roku Arvedui poślubił Fíriel – córkę króla Gondoru Ondohera. To małżeństwo miało odbudować dobre stosunki pomiędzy dwoma ostatnimi państwami Dúnedainów. Arthedainowi było to na rękę, gdyż od kilku lat toczył ciągłą wojnę z sąsiednim Angmarem i Czarnoksiężnik szykował się do ostatecznego ciosu.
Pretensje do tronu[]
W 1944 roku, po śmierci Ondohera i jego synów, Arvedui zażądał korony Gondoru, gdyż był potomkiem Isildura, a także dlatego, że był mężem Fíriel, jedynego żyjącego dziecka Ondohera, która zgodnie z prawami Númenoru dziedziczyłaby tron po ojcu.
Rada Gondoru pod przewodnictwem namiestnika Gondoru, Pelendura, odrzuciła jednak jego roszczenia i zamiast niego wybrali na króla Eärnila, wielkiego generała. Za tym wyborem przemawiał fakt, że Eärnil wywodził się z rodu Anáriona, a Gondorczycy niechętnie widzieli na tronie potomka Isildura. Rada zręcznie odmówiła Arveduinowi, argumentując tym, że Isildur sam zrzekł się władzy nad Południem na korzyść swego bratanka, Meneldila, i jego potomków. Arvedui jednak nie chciał się poddać i za pomocą palantíra przekazał wiadomość namiestnikowi Pelendurowi, że według prawa Westernesse kobiety mogą dziedziczyć oraz stwierdził, iż Isildur zachował sobie nad Południowym Królestwem władzę zwierzchnią. Na te argumenty Arveduiowi nie odpowiedziano. Wprawdzie jego roszczenia zostały odrzucone, ale król Eärnil II obiecał mu pomoc w potrzebie.
Arvedui przystał na obecną sytuację, potrzebował bowiem pomocy Gondoru w walce z Angmarem. Ponadto brakowało mu sił, aby wywalczyć sobie prawa do tronu; Arthedain był na skraju upadku, a Gondor wciąż silny, pomimo wiele klęsk. Do końca jednak zachował swoje pretensje do władania wszystkimi Dúnedainami na wygnaniu, co potem kontynuowali jego potomkowie. Po objęciu tronu Eärnil porozumiał się z synem Araphanta, wysyłając mu list z obietnicą pomocy, jeśli będzie w potrzebie.[2]
Panowanie[]
Po śmierci ojca w 1964 roku Arvedui został koronowany na piętnastego króla Arthedainu. Po swym ojcu odziedziczył upadające królestwo, Arthedain był wykończony po prawie sześciuset latach wojen z Angmarem, dodatkowo królestwo było wyniszczone przez wielką zarazę, znaną jako Wielki Mór. Arvedui starał się powstrzymać Angmar, jednak było jasne, że w pojedynkę nie wygra.
W 1973 roku Arvedui poprosił o wsparcie w walce przeciw Czarnoksiężnikowi, ten szykował się bowiem do ostatecznego ciosu, Nim flota wysłana przez Eärnila przybyła, Nazgûl pokonał zdobył i zniszczył Fornost pod koniec zimy roku 1974, kiedy zapasy mieszkańców były na wyczerpaniu. Królowi jednak udało się uciec razem z rodziną i artefaktami, które po upadku Númenoru zostały wywiezione przez Wiernych: resztkami miecza Narsila, pierścieniem Barahira, Berłem Andúnië i Elendilmirem oraz dwoma palantírami.
Po upadku stolicy Arvedui wysłał synów do Lindonu z prośbą o pomoc do elfów, sam jednak pozostał na Północnych Wzgórzach, do końca stawiając opór. Armia Angmaru spychała ocalonych Dúnadainów coraz dalej w stronę rzeki Lhûn. Następnie ukrywał się w kopalniach krasnoludów w północnych Ered Luin, aż głód zmusił go do szukania azylu u Lossothów, ci udzielili mu go, sami również byli wrogami Czarnoksiężnika. W marcu 1975 roku Círdan przysłał okręt do zatoki Forochel, by ratować Arveduina i jego ludzi. Lossothowie jednak namawiali go, aby został u nich i przeczekał zimę, próbując go odwieść od wejścia na statek, którego się przerazili. Jednak król ich nie posłuchał i wszedł na statek. Przed odpływem w podzięce za gościnę i ochronę podarował wodzowi Śnieżnych Ludzi pierścień Barahira. W drodze powrotnej statek wpadł w lód i zatonął, a wraz z nim przepadł kryształy: Amon Sûl i Annúminas.[3]
Bilans panowania[]
Po śmierci Arveduia kraj upadł, pomimo że Angmar został zniszczony przez wspólne siły elfów i Gondorczyków. Dúnedainowie stali się Strażnikami pilnującymi bezpieczeństwa na północy, ich przywódcą został syn Arveduia, Aranartha, który stał się pierwszym wodzem Dúnedainów. Z jego to rodu wywodził się Aragorn.
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. XII, The Peoples of Middle-earth, „The Heirs of Elendil”
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek A Kroniki królów i władców, "Królowie Númenoru", Gondor i spadkobiercy Anáriona
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek A Kroniki królów i władców, "Królowie Númenoru", Eriador, Arnor i dziedzice Isildura