Argeleb I (sin. Królewskie Srebro, 1226 TE[1] - 1356 TE) – człowiek; Dúnadan, siódmy król Arthedainu w latach TE 1349 - TE 1356. Podczas koronacji ogłosił się władcą całego Arnoru ze względu na brak potomków Isildura w Rhudaurze i Cardolanie, tym samym stał się przynajmniej tytularnie jedenastym królem Arnoru i pierwszym królem, który dążył do zjednoczenia Królestw Północnych. Rhudaur, będący pod kontrolą Angmaru, odrzucił te roszczenia. Był synem króla Malvegila oraz ojcem Arvelega I.
Historia[]
Wczesne lata[]
Argeleb urodził się 1226 roku Trzeciej Ery jako syn szóstego króla Arthedainu, Malvegila. W owym czasie na Północne Królestwa padł cień w postaci powstałego daleko na północy Królestwa Angmaru, gdzie osiadł tajemniczy Czarnoksiężnik. Wtedy też w Angmarze zaczęli się mnożyć orkowie i inne złe istoty, które rozpoczęły najazdy na Królestwa Północy. Przedtem na północy po upadku Arnoru powstały trzy królestwa Dúnedainów, w których władali potomkowie Isildura, były to: Arthedain, Cardolan i Rhudaur. Królestwa te nieustanie toczyły ze sobą konflikty i spory, co sprzyjało mrocznemu władcy z Angmaru w ich eliminacji. Argeleb był pierwszym z północnych królów, który doskonale zdawał sobie sprawę z zagrożenia od strony Angmaru oraz rozumiał, że tylko zjednoczone królestwo może powstrzymać Czarnoksiężnika. W owym czasie wygasły dwie młodsze linie królewskie Isildura w Cardolanie i Rhudaurze, władzę w nich przejęli ludzie spoza rodu. Najsłabsze królestwo – Rhudaur, było najbardziej podatne na moc ciemności. Pochodzący z górskich plemion ostatni król Rhudauru zawarł sojusz z Czarnoksiężnikiem, a mieszkańców krainy opanowało zło.
Panowanie[]
Kiedy w 1349 TE zmarł ojciec Argeleba, Malvegil, ten objął tron Arthedainu i na swojej koronacji koronował się nie tylko na króla Arthedainu, ale również całego Arnoru, wysuwając pretensje do pozostałych królestw, powołując się na to, że linie potomków Isildura wygasły, a władzę w tych państwach sprawują ludzie pośredni. Cardolan uznał władze zwierzchnią Argeleba I i był skłony przystać na zjednoczenie, król Cardolanu tym samym zachował swą władzę, ale musiał się zadowolić tytułem książęcym. Jedynie Rhudaur sprzeciwił się Argelebowi i otwarcie sprzymierzył się z Angmarem. Wobec tego król zebrał armię i ruszył do walki ze armią Czarnoksiężnika i sprzymierzonego z nimi Królestwa Północy. Wybuchła wojna pomiędzy dwoma blokami. Ostatecznie Argeleb ufortyfikował Wichrowe Wzgórza, lecz poległ w bitwie. Jego śmierć pogrzebała szanse na zjednoczenie. Pozostałe królestwa będąc sojusznikami nigdy się nie zjednoczyły. Po jego śmierci wojna trwała dalej, a tron objął jego syn Arveleg I.[2]
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. XII, The Peoples of Middle-earth, „The Heirs of Elendil”
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek A Kroniki królów i władców, "Królowie Númenoru", Eriador, Arnor i dziedzice Isildura