Angrod – elf; trzeci syn Finarfina, mąż Eldalótë. Miał trójkę rodzeństwa, w tym jedną siostrę.
Biografia[]
Angrod był trzecim dzieckiem swoich rodziców. Narodził się w okresie Ery Drzew i już wtedy przyjaźnił się, tak jak jego rodzeństwo, z potomstwem Fingolfina[1]. Gdy ważyły się losy decyzji o ucieczce Ñoldorów z Valinoru, Angrod i Aegnor poszli za przykładem Fingona i myśleli nad poparciem inicjatywy, choć cała trójka nie wypowiedziała się głośno tej sprawie, by nie występować przeciwko swoim ojcom. Ostatecznie Angrod wziął udział w exodusie, tak jak zdecydowana większość jego pobratymców; nie zawrócił nawet po pierwszym bratobójstwie, ponownie chcąc dotrzymać towarzystwa synom Fingolfina[2]. Po zakończeniu Dagor-nuin-Giliath i odbiciu Maedhrosa Morgothowi przez Fingona, Finrod wysłał brata w poselstwie do Thingola. Tym samym Angrod stał się pierwszym Ñoldorem, który odwiedził Menegroth. Rozmowy były długie, a poseł opisał w nich władcy Doriathu czyny swojego ludu, ich liczebność i armię. W przeświadczeniu, że dawne urazy uległy wymazaniu, pominął milczeniem powody przybycia Ñoldorów do Śródziemia, w szczególności bratobójstwo i przysięgę Fëanora. Thingol natomiast przekazał mu, na jakich ziemiach pozwala osiąść przybyszom. Przyniesiona odpowiedź wydała się wodzom Ñoldorów na tyle oschła, że oburzony na nią Caranthir ostro skrytykował samodzielne prowadzenie samodzielnych działań tego typu przez ród Finarfina, czyniąc przy tym aluzję, jakoby ich vanyarskie pochodzenie miało być powodem nieposłuszeństwa. Rozgniewany Angrod opuścił wtedy zebranie, a Caranthira musiał przywołać do porządku Maedhros[3].
Angrod osiedlił się na północnych stokach Dorthonionu, którym władał razem z bratem Aegnorem jako wasalowie Finroda. Jałowe okolice i wystarczająca, jak się zdawało elfom, obronność tego terenu była powodem niewielkiej liczby ludności w tych rejonach[4]. Poza Aegnorem był jedynym księciem Ñoldorów, który popierał plany szturmu na Angband. Miało to związek z bezpośrednim zagrożeniem, jakie stanowiły wojska Morgotha dla jego ziem. Obawy te okazały się prawdziwe – podczas Dagor Bragollach w 450 roku Pierwszej Ery zginął wraz z Aegnorem, ponieważ to właśnie na Dorthonion spadł główny impet nagłej napaści[5]. Według innej wersji nie zginął, ale zamieszkał na południu wraz z Cirdanem. Jego podwładnymi byli Gelmir i Arminas[6].
Drzewo genealogiczne[]
Finarfin | Eärwena | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Finrod | Orodreth | Angrod | Aegnor | Galadriela | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Finduilas | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Etymologia[]
Imię Angroda w quenyi brzmiało Angarato, co znaczy „Żelazny Mistrz".
Inne wersje Legendarium[]
- Imię „Angrod" nie występuje w zmienionej formie w Berenie i Lúthien[7], aczkolwiek jest tam uznawany za syna Finroda, ze względu na inne imię, jakie nosił wtedy Finarfin oraz późniejszy Finrod Felagund[8].
- W większości tekstów, w tym w Silmarillionie, Angrod jest opisywany jako brat Orodretha, ale w późniejszych wersjach pojawia się także jako jego ojciec.
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Eldamar i książęta Eldalië, ludu Eldarów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Ucieczka Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Beleriand i jego królestwa
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Zniszczenie Beleriandu i śmierć Fingolfina
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Túrin Turambar
- ↑ John Ronald Reuel Tolkien, Christopher Tolkien(red.): Beren i Lúthien, „Spis imion, nazw własnych i geograficznych występujących w pierwotnych tekstach", ISBN 978-83-8123-073-5
- ↑ John Ronald Reuel Tolkien, Christopher Tolkien(red.): Beren i Lúthien, „Quenta Noldorinwa", ISBN 978-83-8123-073-5