Śródziemie Wiki
Advertisement

Anglachel – miecz wykuty przez elfa Eöla z meteorytu. Czarna, matowa klinga rozcinała każdy żelazny przedmiot. Eöl podarował ten miecz królowi Thingolowi jako zapłatę za pobyt w Nan Elmoth, gdzie w skarbcu przeleżał wiele lat. Wziął go stamtąd Beleg wbrew ostrzeżeniom Meliany. Od tego oręża zginął on sam, gdy wyzwalając Túrina z kajdan, przypadkiem go skaleczył. Túrin nie rozpoznając przyjaciela i biorąc go za orka, wydarł miecz z rąk Belega i zabił go, wyszczerbiając ostrze[1]. Potem miecz ten został wzięty przez elfa Gwindora i przekuty w Nargothrondzie, przy czym nadano mu nowe imię: Gurthang[2]. Używany był następnie przez Túrina, który w końcu wykorzystał go do popełnienia samobójstwa – miecz pękł po tym jak się na niego rzucił[3].

Wedle drugiej przepowiedni Mandosa na końcu świata znowu będzie dzierżony przez Túrina, który zabije nim ostatecznie Melkora. Jego bliźniaczym ostrzem był Anguirel.

Etymologia[]

Nazwa Anglachel w sindarinie oznacza "Żelazny Płomień"[4].

Inne wersje legendarium[]

We wczesnej wersji opowieści o dzieciach Húrina miecz nazywa się Gurtholfin ("Różdżka Śmierci") i nie został wykuty przez Eöla, lecz na rozkaz króla Orodretha dla Túrina, jako że od śmierci Belega nie używał miecza, walcząc grubą pałką. Dzięki magii był cały czarny z wyjątkiem krawędzi, która lśniła jasnym, ostrym blaskiem, jakim lśnić może gnomicka stal. Posiadał czarną pochwę, którą Túrin nosił u kruczoczarnego pasa. Miecz często poruszał się w dłoni syna Húrina powodowany własną wolą i powiada się, że czasem przemawiał mrocznymi słowami[5].

Przypisy

  1. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Dzieci Húrina, „Śmierć Belega
  2. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Dzieci Húrina, „Túrin w Doriacie
  3. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Dzieci Húrina, „Śmierć Túrina
  4. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Cząstki słowotwórcze w imionach własnych w językach quenejskim i sindarińskim
  5. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Księga Zaginionych Opowieści, cześć druga, II. "Turambar i Foalóke", str. 103.
Advertisement