Andúril

Andúril - miecz wykuty ze szczątków Narsila przez elfickich kowali wRivendell (najprawdopodobniej byli to ostatni z Gwaith-i-Mírdain), w grudniu 3018 roku Trzeciej Ery, jeszcze przed wyruszeniem Drużyny Pierścienia na wyprawę. Na ostrzu wyryto znaki runiczne oraz godło Elendila (Siedem Gwiazd) między godłami jego synów: Isildura (sierp Księżyca) i Anáriona (Promieniste słońce). Miecz ten, tak samo, jak Narsil, błyszczał zarówno światłem słońca, jak i księżyca.

Aragorn używał Andúrila w boju podczas całej wędrówki Drużyny Pierścienia, jak i w czasie Wojny o Pierścień: w Morii, w bitwach o Rogaty Gród, na polach Pelennoru i pod Morannonem. Miecz służył mu zapewne także w trakcie panowania, a przed śmiercią prawdopodobnie, przekazał go swemu synowi i następcy, Eldarionowi.

Andúril był mieczem, dzięki któremu Aragorn podkreślał swoje pochodzenie podczas podróży z Drużyną Pierścienia. Wedle jego słów oprócz spadkobiercy Elendila każdy, kto by jego miecza dobył, padnie rażony śmiercią.

Nazwa Andúril, nadana przez Aragorna, pochodzi z quenyi i znaczy Blask Zachodu (ewentualnie Lśnienie Zachodu). W Westronie miano tej broni brzmiało Płomień Zachodu. Andrzej Sapkowski stwierdził, że nazwa może też być utworzona od anagramu Durandala, miecza Rolanda.

W ekranizacji powieści, w reżyserii Petera Jacksona, dzieje miecza zostały zmienione.

Oręż ten pojawia się dopiero w filmie Powrót Króla, gdzie został wykuty przez elfów ze szczątków Narsila, już długo po wyruszeniu Drużyny Pierścienia z Rivendell. Elrond zdecydował się na to wskutek próśb Arweny. Następnie zabrał go ze sobą i osobiście przekazał miecz Aragornowi w Dunharrow. Dzięki Andúrilowi Aragorn przekonał do siebie Umarłych. Używał go też w boju w bitwie na polach Pelennoru i pod Czarną Bramą oraz nosił u swego boku przy swojej koronacji, już po pokonaniu Saurona.