| “ | Najmłodsi bliźniacy, Amrod i Amras, jak dwie krople wody podobni z twarzy i usposobienia; dorósłszy, wysławili się jako znakomici myśliwi w lasach Śródziemia | ” |
—Quenta Silmarillion, Eldamar i książęta Eldalië, ludu Eldarów | ||
Amras (zm. 538 PE) – elf, siódmy i ostatni syn Fëanora i Nerdaneli, razem z bratem bliźniakiem Amrodem, urodzony w Amanie w czasie trwania Lat Drzew.
Biografia[]
Razem z ojcem i braćmi złożył przysięgę, że odzyska Silmarile i wyruszył z nimi w pościg za Morgothem do Śródziemia, do którego przepłynął na statkach odebranych Telerim po Bratobójstwie w Alqualondë.[1] Brał udział w Dagor-nuin-Giliath. Razem z innymi synami Fëanora i zastępem Ñoldorowie przepędził wtedy oddział Balrogów, który osaczył jego ojca. Wkrótce potem stał się świadkiem śmierci Fëanora od ran. Był obecny na spotkaniu z posłami Morgotha, w wyniku którego został porwany Maedhros. Po tych wydarzeniach ufortyfikował z braćmi obóz założony w Hithlumie.[2]
Amras dzielił losy Amroda w Beleriandzie. Razem z nim osiedlił się na rozległych obszarach Beleriandu Wschodniego, współrządząc rozproszonymi tam Ñoldorami,[3] zajmującymi się (tak jak on i jego bliźniak) przede wszystkim łowiectwem.[4] W trakcie trwania Dagor Aglareb tropił i niszczył oddziały orków, jakie wtargnęły do Beleriandu.[5] Podczas Dagor Bragollach do jego kraju przybył Caranthir z częścią swoich poddanych, zmuszonych opuścić Thargelion po zdobyciu go przez wojska orków. Amras i Amrod zapewne wycofali się za Ramdal wraz z nimi, a dzięki pomocy Elfów z Ossiriandu oraz utrzymaniu załogi na Amon Ereb nieprzyjaciel nie przedostał się dalej na południe.[6]
Wraz ze swoim ludem dołączył do Ligi Maedhrosa i wziął udział w Nírnaeth Arnoediad. Mimo niemal całkowitego zniszczenia własnych wojsk, nie został zabity, a jedynie raniony. Wraz z pozostałymi braćmi i niektórymi innymi Ñoldorami oraz Naugrimami uszedł na wschód. Następnie błąkał się po Ossiriandzie lub podnóżach Gór Błękitnych.[7]
Dręczony wciąż niedotrzymaną przysięgą dotyczącą odzyskania Silmarili, dołączył do Maedhrosa, Maglora oraz Amroda. Bracia wyprawili poselstwo do Przystani Sirionu, żądając oddania im klejnotu. Po odmownej odpowiedzi dokonali Trzeciego Bratobójstwa, w którym Amras zginął razem ze swoim bratem.[8]
Charakterystyka[]
Mimo że nie znamy dokładnego opisu wyglądu Amrasa, to według Szyboletu Feanora miał rude włosy, podobnie jak jego bliźniak i najstarszy brat Maedhros.[9] Ponadto był niezwykle podobny do Amroda.[10]
Drzewo Genealogiczne[]
Etymologia[]
Jego imię Amras pochodzi z sindarinu i znaczy "rudy szczyt" lub "rudy wierzchołek", co odnosi się do jego koloru włosów i jest sindarizowaną formą jego imienia Ambarussa.[11]
Inne imiona[]
Ojcowskim imieniem Amrasa brzmiało Telufinwë ("Ostatni Finwë"), skrócona forma Telvo a imię matczyne to Ambarussa („czerwonogłowy"), które dzielił z bratem bliźniakiem.[11]
Epessë Amrasa to Atyarussa (dosłownie: „Drugi Russa").[12] W sindarinie jego postać występuje pod imieniem Amrod (od „Ambarto")[12] lub Amarthan (od „Umbarto"). Tego ostatniego imienia nikt jednak nie używał.[11]
Diriel było imieniem Amrasa we wczesnym legendarium, które Tolkien później zmienił. Pochodziło ze starszej formy Dirghel od słów dir "dorosły mężczyzna, mąż (dowolnej ras) i gell "radość, triumf".[13] Pierwsza nazwa, napisana ołówkiem i ledwo czytelna, brzmiała prawdopodobnie Maithog lub Mailweg; nadpisano ją atramentem jako Dinithel bądź Durithel.[14]
W Najwcześniejszych Kronikach Valinoru tłumaczenie imienia Diriel na staroangielski podano jako Tirgeld od słów tir "chwała" i -geld (-gild) w imionach "wart czegoś". Wraz z swoim bliźniakiem wspólnie nazywani byli huntan ("myśliwi").[15]
Inne wersje legendarium[]
W Najwcześniejszych Kronikach Beleriandu, pochodzących z czwartego tomu Historii Śródziemia, Damrod (Amrod) i Díriel (Amras) byli synami Fëanora, którzy postanowili zdobyć Silmaril z Przystani, a następnie spustoszyli Sirion; Maidros (Meadhros) i Maglor udzielili im niechętnej pomocy.[16]
Christopher Tolkien stwierdza w swoim komentarzu, że „Damrod i Díriel wyłaniają się teraz jako najokrutniejsi z ocalałych synów Fëanora i to na nich głównie zrzuca się winę za atak na lud Sirionu”.[17] Podobnie dzieje się w Późniejszych Kronikach Beleriandu w piątym tomie Historii Śródziemia.== Przypisy ==
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Ucieczka Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Beleriand i jego królestwa
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Zniszczenie Beleriandu i śmierć Fingolfina
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Zniszczenie Beleriandu i śmierć Fingolfina
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Piąta Bitwa: Nírnaeth Arnoediad
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Podróż Eärendila i Wojna Gniewu
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Ludy Śródziemia, XI. Szybolet Feanora, Imiona synów Feanora.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Eldamar i książęta Eldalië, ludu Eldarów
- ↑ 11,0 11,1 11,2 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Ludy Śródziemia, XI. Szybolet Feanora, Imiona synów Feanora.
- ↑ 12,0 12,1 J.R.R. Tolkien, Z Szyboletu Fëanora, (pod redakcją Carla F. Hostettera) w Vinyar Tengwar, nr 41, lipiec 2000.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Utracona Droga i Inne Pisma, Część Trzecia: Etymologie, -DEN, -GYEL.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Księga Zaginionych Opowieści Część Druga, IV. Nauglafring. przypis 21 oraz Zmiana imion i nazw własnych w Opowieści o Nauglafringu hasło Dinithel.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Kształtowanie Śródziemia, III. Quenta, Dodatek 1: Przekład Quenta dokonany przez Elfwine na staroangielski' staroangielskie odpowiedniki imion elfickich.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Kształtowanie Śródziemia, VII. Najwcześniejsze Kroniki Beleriandu,(tekst A i B).
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Kształtowanie Śródziemia, VII. Najwcześniejsze Kroniki Beleriandu, Uwagi do Kronik Beleriandu (teksty A i B).