Akallabêth

Akallabêth – zawarta w Silmarilionie opowieść o upadku Númenoru. Opowiada o powstaniu tej wyspy, oraz o jej mieszkańcach (Númenorejczykach), którzy odwrócili się od Valarów i Eldarów, za namową Saurona. Akallabêth został spisany pod koniec Drugiej Ery przez Elendila.

Opis fabuły

Spośród ludzkich szczepów, tylko Edainowie nie sprzymierzyli się z Morgothem i nie walczyli po jego stronie. Po klęsce władcy ciemności i zamknięciu go w otchłani, Valarowie zwołali wielką naradę. Na niej ojcowie trzech wiernych rodów ludzkich, otrzymali hojną nagrodę, w postaci nauk udzielanych im przez Eönwëgo, wśród których znalazła się mądrość i siła, a także obdarzono ich życiem dłuższym niż wszystkich innych śmiertelników z ich rasy.

Powstanie i rozkwit Númenoru

Ossë wydźwignął tą wyspę z głębi Wielkiej Wody, Aulë ukształtował, a Yavanna wzbogaciła. Niedługo potem osiedlili się tutaj Edainowie, nazywani Dúnedainami, Númenorejczykami. Byli biegli w sztuce żeglarskiej i wszelkich rzemiosłach. Pierwszym ich królem został Elros, półelf, brat Elronda. Powstała w ten sposób cywilizacja rozwijała się prężnię, podczas gdy Śródziemie cofało się w rozwoju, a dawne nauki przygasały.

Númenorejczycy podróżowali do Śródziemia i nauczali tamtejszych ludzi wielu przydatnych umiejętności. Były to Czarne Lata Ludzi w tejże krainie, lecz dzięki pomocy mieszkańców Númenoru, mieszkańcy Śródziemia nabrali otuchy i wyzbyli się strachu od Morgotha.

Początki buntu

Chociaż Númenorejczycy żyli bardzo długo, to z perspektywy Valarów długość nadanego im życia była bardzo niewielka. Z biegiem czasu coraz więcej z nich tęskniło do nieśmiertelności, marzyli o mieście wiecznego życia. Im większą zdobywali potęgę i chwałę, tym bardziej rósł ich niepokój.

Tar-Atanamir, trzynasty król, panował wówczas kiedy to królestwo liczyło sobie ponad dwa tysiące lat. Był to okres w którym jego państwo osiągnęło zenit pomyślności, lecz nie siły. Zlekceważył nauki wysłanników Amanu, a w ślad za nim poszli prawie wszyscy jego poddani, bowiem pragnęli wyzwolić się od śmierci, czego zabraniali im posłowie z Amanu.

Za czasów następnego króla, Tar-Ancalimona, ludzie podzielili się na dwa stronnictwa. Pierwsze stanowili Ludzie Króla, najliczniejsi, którzy odwrócili się od Eldarów i Valarów. Drugie stanowiła mniejszość Elendilich, czyli przyjaciół Elrosa, którzy słuchali poleceń Władców Zachodu. Mimo to oba stronnictwa nękała myśl o śmierci.

Wśród Númenorejczyków rosło niezadowolenie. Wielu uczonych szukało sposobu na przywracanie umarłych do życia. Na zachodnich wybrzeżach Śródziemia, zakładali swoje pierwsze, większe osiedla.

Pojmanie Saurona

Sauron powrócił na drogę zła, jaką pokazał mu dawniej Morgoth i ufortyfikował się w krainie Mordoru. Nie zapomniał o pomocy udzielonej niegdyś Gil-galadowi przez króla Tar-Minastira, w czasach gdy wykuto Jedyny Pierścień, a w Eriadorze Władca Ciemności toczył walki z elfami.

Był to okres zmierzchu królów Númenoru, którzy tracili przywilej długowieczności. Ostatni król, Ar-Pharazôn, był najdumniejszy i najpotężniejszy. Na wieść o toczących się w Śródziemiu sporach i ogłoszeniu się przez Saurona Królem Ludzi i zagrażaniu Númenorowi, zawrzał gniewem. Wyruszył z potężną armią na wschód i pojmał Władcę Ciemności, od którego odwrócili się wszyscy jego dotychczasowi dowódcy.

Zniszczenie Númenoru

Sauron został pojmany i przebywał przez wiele lat na dworze Złotego Króla. W tym czasie zaczął stopniowo zyskiwać uznanie Ar-Pharazôna, aż w końcu został jednym z jego ważniejszych doradców. Król stał się czcicielem ciemności i Morgotha, na dodatek ogłosił to jawnie. Lud poparł go i poszedł w jego ślady. Sprowokował władcę do ataku na Aman i tak też się stało.

Eru zniszczył armię Ar-Pharazôna i zatopił Númenor. Tylko kilku ludzi, niepodlegających Sauronowi przetrwało katastrofę; opuścili swój kraj na statkach. W końcu dotarli do Śródziemia i tam założyli dwa wielkie królestwa: Arnor na północy i Gondor na południu. Ludzie króla skupili się w Umbarze. W ich sercach pozostał żal i smutek z powodu utraconej krainy. Sauron przeżył zagładę i powrócił do Mordoru, aby stamtąd nękać mieszkańców Śródziemia

Wydarzenia opisywane w tej opowieści toczyły się przez całą Drugą erę i miały kluczowy wpływ na kulturę Śródziemia.

Etymologia

Słowo Akallabêth pochodzi z języka Adûnaickiego i znaczy w tej mowie upadły. W Quenyi tłumaczy się ten wyraz jako Atalantë.