Śródziemie Wiki
Nie podano opisu zmian
Znacznik: sourceedit
Nie podano opisu zmian
Znacznik: sourceedit
Linia 3: Linia 3:
 
|Tytuły = Władca Dorthonionu
 
|Tytuły = Władca Dorthonionu
 
|Lata życia = Pomiędzy [[LD|Lata Drzew]] 1300 a [[LD|Lata Drzew]] 1362 - [[PE 455]]
 
|Lata życia = Pomiędzy [[LD|Lata Drzew]] 1300 a [[LD|Lata Drzew]] 1362 - [[PE 455]]
|Rasa = [[Elfowie|Elf]]
+
|Rasa = [[Elf]]
 
|Kraina = [[Tirion]], [[Dorthonion]]
 
|Kraina = [[Tirion]], [[Dorthonion]]
 
|Płeć = Mężczyzna
 
|Płeć = Mężczyzna

Wersja z 20:25, 27 lis 2016

Aegnor – czwarty syn Finarfina i władca Ñoldorów. Zginął w 455 PE.

Historia

Razem ze swoim bratem Angrodem został wygnany z Amanu. Był jednym z najbardziej bohaterskich wojowników, w ogniu bitwy jego oczy jaśniały płomieniem. W Beleriandzie był wasalem Finroda i razem z Angrodem utrzymywał straże, broniące przed wojskami Morgotha na wzgórzach Dorthonionu. Obaj zginęli w Dagor Bragollach. Aegnor został zabity przez ognie Thangorodrimu

Aegnor nigdy się nie ożenił. Zakochał się w Andrethcie kobiecie z rodu Beora, ale ponieważ czasy były niespokojne i wiedział, że może wkrótce zginąć, nie chciał jej unieszczęśliwić. Ostatni raz ujrzał jej odbicie w jeziorze Aeluin. Elfowie nie zawierali małżeństw w czasie wojny z racji na odpowiedzialność aby obawiając się o młodą żonę i jej smutek nie zaburzyć woli walki[1].

Drzewo genealogiczne

 
 
 
 
 
Finarfin
 
 
 
Eärwena
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Finrod
 
Orodreth
 
Angrod
 
Aegnor
 
Galadriela
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Finduilas
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Etymologia

Imię Aegnor jest sindarińską formą jego qunejskiego imienia nadanego mu przez matkę- Aikanáro lub Aikanár, co znaczy spadający ogień (odzwierciedla to jego charakter). Ojciec nazwał go Ambaráto, co oznacza wielce szlachetny.

Inne wersje legendarium

We wczesnych książkach Tolkiena (Historia Śródziemia) imię tej postaci brzmiało Egnor. W jeszcze wcześniejszych książkach (np. Księga zaginionych opowieści), brzmiało tak imię ojca Berena (który był Ñoldorem, a nie człowiekiem, jak we wcześniejszych notatkach). Była to jednak ta sama postać.

Przypisy