Aegnor – czwarty syn Finarfina i władca Ñoldorów. Zginął w 455 PE.
Biografia[]
Aegnor urodził się w Erze Drzew w trakcie pobytu Ñoldorów w Valinorze jako czwarty syn swoich rodziców. Wiadomo, że tak jak jego rodzeństwo, bardzo przyjaźnił się z potomkami Fingolfina[1]. Po kradzieży Silmarilów przez Morgotha, gdy ważyły się losy ucieczki Ñoldorów z Amanu, Aegnor, Angrod i Fingon widzieli szanse wynikające z powrotu do Śródziemia, ale nie wyjawili tego głośno, by nie występować przeciw swoim ojcom w dyskusji. Od tej chwili do momentu założenia własnego państwa losy Aegnora były związane z hufcem Fingolfina: razem z nim brał udział w pierwszym bratobójstwie, został przeklęty przez Mandosa i przybył do Beleriandu przez Helcaraxë[2].
W Beleriandzie był wasalem Finroda i razem z Angrodem utrzymywał straże, broniące przed wojskami Morgotha wzgórz Dorthonionu, gdzie współwładał z bratem nielicznym ludem[3]. On i Angrod byli jedynymi wodzami elfów, którzy poparli niezrealizowane ostatecznie plany Fingolfina układane po Dagor Aglareb zakładające szturm na oblężony Angband. Było to podyktowane bliskością wroga i dużymi stratami, jakie mógł ponieść Dorthonion w razie jego ataku. Przeczucia te okazały się prawdziwe – Morgoth zaatakował pierwszy, a Angrod i Aegnor zginęli w Dagor Bragollach (455 rok Pierwszej Ery)[4].
Aegnor nigdy się nie ożenił. Zakochał się w Andrethcie, kobiecie z rodu Bëora, ale ponieważ czasy były niespokojne i wiedział, że może wkrótce zginąć, nie chciał jej unieszczęśliwić. Ostatni raz ujrzał jej odbicie w jeziorze Aeluin. Elfowie nie zawierali małżeństw w czasie wojny z racji na odpowiedzialność, aby obawiając się o młodą żonę i jej smutek nie zmniejszyć woli walki[5].
Drzewo genealogiczne[]
| Finarfin | Eärwena | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Finrod | Orodreth | Angrod | Aegnor | Galadriela | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Finduilas | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Etymologia[]
Imię Aegnor jest sindarińską formą qunejskiego imienia nadanego mu przez matkę – Aikanáro lub Aikanár, co znaczy "Dziki Ogień"[6] lub "Spadający Ogień"[7]. Ojciec nazwał go Ambaráto, co oznacza "Władca Przeznaczenia"[8].
Inne wersje legendarium[]
We wczesnych wersjach Berena i Lúthien imię tej postaci brzmiało Egnor bo-Rimion ("Myśliwy elfów"). Pierwotnie był on wymieniany jako ojciec Berena (który na tamtym etapie był Ñoldorem, a nie człowiekiem). Kiedy rasa Berena została zmieniona na ludzką, a jego ojcem stał się Barahir, Egnor, już bez drugiego członu imienia, zaczął funkcjonować jako oddzielna postać, czyli czwarty syn Finarfina[9].
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Eldamar i książęta Eldalië, ludu Eldarów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Ucieczka Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Beleriand i jego królestwa
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Zniszczenie Beleriandu i śmierć Fingolfina
- ↑ J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. X, Morgoth's Ring, „Athrabeth Finrod Ah Andreth”
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Indeks
- ↑ J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. XII, The Peoples of Middle-earth, „The Shibboleth of Fëanor”
- ↑ J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. XII, The Peoples of Middle-earth, „The Shibboleth of Fëanor”
- ↑ John Ronald Reuel Tolkien, Christopher Tolkien(red.): Beren i Lúthien, „Spis imion, nazw własnych i geograficznych występujących w pierwotnych tekstach”, ISBN 978-83-8123-073-5