Adûnaic – potoczny język Dúnedainów z Númenoru. W latach pychy tego kraju (2899 - 3319 Drugiej Ery) używany także na dworze królewskim.[1]
Historia[]
Początkowo był ojczystym językiem rodu Hadora, był więc spokrewniony z językami Edainów oraz ludzi z Doliny Anduiny. Jego rozwój w Pierwszej Erze następował pod wpływem języków elfickich, w następstwie kontaktów z Moriquendimi na wschodzie i Eldarami w Beleriandzie.[2] Adûnaic z kolei stał się źródłem słownictwa i gramatyki języka westron. Język adûnaicki zwano także númenorejskim.[3][4] Najwcześniejsze formy tego języka miały pewne związki z khuzdulem, z racji na bliżej nieokreślone kontakty Edainów z plemionami krasnoludów na początku Pierwszej Ery na wschodzie.[5]
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Akallabêth, Upadek Númenoru
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Ludzie przybywają na Zachód
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek F, "Języki i ludy Trzeciej Ery", Ludzie
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Aldarion i Erendis. Żona marynarza”
- ↑ J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. XII, The Peoples of Middle-earth, „Of Dwarves and Men”